Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Blaðsíða 5

Ragnhðiður ÚH i garSI
En í fyrst.u var með mér Martefen,
somir stjúpu minfnar, sem var tölu-
venfc eldtni en óg.
Guðrún stijúpa min átti þr:jú
bönn með föður nníinuim, en þegar
hún gek'k me'ð böraiin, var bún oft-
ast veik og varð að liggja marga
mánaði í rúminiu. Reynt var að út-
ve.ga henni me'ðuíl, og þótti einihver
bót að bramal'ífse'iexí^ sem fékfost
þá í verzlumuim á ráskrúðsfiirði,
Hefur ef tiil viflll verið eittbvað af
bætiefnum í þeinri meðalablöndu.
í veifoindum -sínuim fól hún mér
ýms innanbsej arstörf, sv-o sem mat-
seld. Hún van- myndarleig við mat-
argerð, vildi lába hirða vel um a®-
an mat, og 'hjá 'bernni lærði ég altlt,
sen\ ég vissi uim ma'targerð, þegar
ég fór að búa og va-rð að treysta
á mág sjáifa.
Lamb var mér gefið þegar ég
fermdist, en það fór í ifönn. En svo
var mér gefið annað iamb árið eft-
ir. Ég vann föðu-r 'mínuim og stjúpiu
það, sem ég gat, f'raim að tvítuigs-
aldri og tók aldrei kaup. En þrjár
ær með lömbutm féfok ég með mér,
þegar ég fór að heiman, 'rúml'ega
bv'ítu'g, til Vdiilberigs Maignú'ssonair í
Fossárdai við Beruifjörð. Við gif't-
unn okkur uim liaustið. Viiltoe'rgur
var þrem áruim elnjiri en ég, og
hafði íram að því unnið að búi
föður síns. ViHbengU'r átti fimim'bán
ær, og við færðuan frá þeim. Seinna
gaf Magnús, temgdafaðir mánn, o'klk
ur foú. Fy-rstu fjögur árin bjugig-
um við Vilberigur í Fossárdal,
Heng'St á hliuta úr Eirífosstöðuim, við
léleg húsakynn-i og lítið jarðnæði.
En svo fréttum við, að hál'f jörðin
Hvaines við Stöðvarfjöirð væri
laus ge-gn því, að fóðraðar væru
hundrað foind'ur fyiriir þá, sem á-
búð höfðu á þeim jarðarhiutan'Uim.
Um veturinn fór Vilberguir austur
á Stöðvarfjörð og samdi við ábú-
endur. og þangað fluttumst við
vorið 1909. Á Stöðyairifirði hef ég
átt heima síðan. og bjuggum við í
35 ár á Hvátoeisi.
Mér veirður á að spyrja Ragn
haiði. iwort hún hafi ekki í öðru
kviðið fyrir búsfoapniuim, þegar
þau byrjuðu svonia efnalitil. En
bún sagði:
— Nei, óg kveið aldrei neintu,
þó að við værum fátæk. Ég vissi,
að Vilberguir minn var dugfleguir,
og ég ætlaði að reyna að hjátpa
hiomim það, sem óg gæti.
Fyrstu ári-n á líva-lnesi áttu-m við
bana bubbu-gu foin-dur og eina foú, og
Vlilbangur varð -að vinma það, sern
mögu-lagt var, með búinu. Hann
reri til fisfojar á sum-ri-n, og á
hauisitán sótt-i lia-nin slátuirvinin-u til
Breiðd-ailsvífour, því að hainn va-r
eftirs'ó-bbur til að fara í gál-ga og
h-afði það verit í sl-áturbúsin-u möng
hau-sit. Kaupið fékk han-n að me-stu
greitt í sfllátirum, sem hann flutti
belim m-eð sór á kvöldin yfir Sforið-
u-rnar á beisti. Það v-ar mikil m-at-
björg í úiábrun-um, og ég re.yn-di að
lába þau -efoki fara til spMis. Á þess-
uim árum var rn-est buigs-að u-m það
að h-afa -nóg áð borða, og okkur
ökort-i aWr-e-i mat, ©n tiilbreytni í
m-ait v-ar -miinini þá en nú. Á sunrir
in borðuðum v-ið mifoið n-ýjan fisk
með lýsi ut á og st-undum harð-
f isk með bræðingi.
Kúna átt-uim við iiemgi bara eina,
og -mijóllkinni ú-r benni sk-ipti ég á
miilli -aíltoa út á bafTagirautinn, sem
var borðaður bæði kvölds og
morg-na og of-tas-t með honu-m súrt
s/látuir. Það var ann-ars miki'll mnn-
uir þeg-a-r baiframjöMð fór að f)ytj-
a-st t-il landsins í s-tað bankabyg-gs-
i-ns, sem rnes-t vair not-að í grauta,
þeg-air ég var ba-rn. Haf-ragrjó-nin
soðin í nokkra-r mínútur, en banka
by-gigið varð -að -sjóða í t-v-o til þrjá
kiulkfoutím-a.
Þega-r ég lí-t t-il bak-a. man
óg efofoi ef'biir neinuint veru-ie'gum
er-f-iðflieiikum, neima hefl'zt í sa-m
ba-ndi við eldamiennsfouna o-g eldi-
viðinin. Þegar við komuim að Hval-
n-esi, var þar tiíl göm-ul eldavé-1,
senr ég notaði i mö.ig ár. Plait-a ú-r
járn-i eð-a pott-i var a-ð ofain o-g
framian, e-n -mtVrisbeinar tiil bliðanna.
Vólflin trefokti oft Ma, enda eldi-
vflðu-ri-nn venjul-eg-a l'éfegur. Mór-
inin, se-m fékkst á Hva-lnesi, va-r að-
al'lega to-rf, og þe-ga-r það var iifl-a
þu-rr-t, var erfi-tt að halda lifi í eld-
i-nu-m. Mosa só-t-tfl óg oft u-pp í
Súinadai tifl að not-a með í eldinn,
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBILAÐ
413