Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Blaðsíða 14

Félagsheimili Mrunamanna a8 FlúSum. Þa8 er faerri kuöldin, sem þaS stendur ónotaS.

Þeir &iiga aið miininista kosti að
hætta, þegar þeir komast á elli-
liauraaialM'Uir. Lítið á mig: Ég er
lemgi búinn að vera lausbeizlaður.
Ég hef á seimnii áruim farið um alt
íslamd. mér til mestu ánægju, nema
ég á Öræfin efitir og fyrir
JökuO hef ég ekki komizt emn. Ég
hef dinulkkið vatn úr Gvendar-
bruinmi ofam Látrabjamgs og hlaðið
við hamm vörðu e-ims og þeir eiga að
gera, sem þamgiað koma í fyrsta
skipti, og ég hef farið til Noregs
og horft yfir hugstæðar sögustöðv-
ar og þegið af Austmömnum,
frændum oklcair, þetba gul, spin
ég ber í barmi. Stundum hefur
mér verið boðið í bændafarir —
MkLega hafa menm helzt mumað eft
iir mér af því, að ég er þetta kjaft-
for — og ég hef mægan tíma til
þess að lesia bækur, sækja fyrir-
lestra, fara i leikhús og á kvik-
myndasýnimgar og listsýningar,
hvort sem það er að gleðjast e®a
hryggjast. Þanm ig held ég, að þetta
eigi að vera: Mernn eiga að vimmia
dygigilega, viflja vel og vera trúiir
hugsjónum sínuim, en þeiir eiga
lika að gefa sér tírraa bill þess að
lifa og reyraa að haildia sér ungum,
þó að árunum fjölgi — ekki grafa
sig lifamdi í ellirani. Þegar ég fer
firá ykkur, ætla ég að bregða mér
á Baldursgöturaa að hitta Sigurð
Nordál, því að þar er maður, sem
gaman er að tala við.
— Það er auðbeyranlegia tals-
vemt efbiir af aldamétaimannimuim í
þér.
— Já, eldamótamennirnir, vel á
mimnzt. íig var að vísu barn um
aldamótin em þá er ég svo gam-
aíl serni á grönum má sj'á. Um
aldamótim, skuluð þið vita, var alt
ógert að kala — landið óvegað og
óbrúað, órækbað og ilia hýst, eng-
in tæknd, hvergi höfn, skásbu skip-
im Skúbur, þar sem memin lifðu á
rúgbrauði og makaríni, og kaup-
staðirnir þorp. Þeir, sem á starfs-
aldri voru um aldamótin, urðu að
byrja á því að reisa allt frá grunni
og höfðu ekki annað í hendurmar
en skófluraa og ljáinn, árina og
segldð. Nú eru þakklátir og rækt-
arsamir niðjar þessara manna að
reyraa, við sína soðikatla, að gera
þetta hedlfá, aldamótaamaður, að
skam.maryrði og beita því til
svívitðimgar þeim, sem hvfla í gröf
um sínum. í bók, sem kom út í
haust, var farið þessum orðum uim
atdamótamenrairaa — ég skrifaðd
það mér til miinnis héma í vasa-
bókina:
„Þessi andskotans þvæla um
þetta aldamótafólk, sem þeir hafa
verið að staglast á tugum samam,
þessir bókabéusar — hvað æt®
þeir viti um þetba fólk? Marani
liggur við uppsölu, þegar þeir emu
a3 þusa nærini grátamdi um þetta
ald’aimóbafólk og þess brenmandi
ættjarðarást. Mammi verður á að
spyrja með 9jálifum sér: Hvaða
fóík var það? Pabbi var fæddur
fyrir aldamót og miammia iíka.
Ætli þau hiafi kyrjað ættjarðar-
lómiavælnn daginn út og daginn
inm? Ég man ekki, að ég heyrði
þau •nokkura tíma miraraast á ætt-
jarðarást eða ættjörðimia“.
En mig, Helga á Hrafmkelsstöð-
um, retour minmi tiil þess, að ætt-
jarðarást var mefmid, og ég mnam, að
fólkiið — ég vil sagjia þjóðdin —
söng allidamótakvæði Haranesiar Haf
steims, og við kuraraum öl erimidi
Steingrfms:
Bót er oss heitið, ef biiar ei dáð,
af beislku hið sæta má spretba,
af slkaða vér nemum 'hin
nýtusbu ráð,
oss neyðin stoall kenna
hið rétta,
og j'afimvel úr hilekkjunum
sjóða má sverð
í sannleiks og frelsisiins
þjónustugerð.
En kannSki er það lykiLlinn að
gátunni, serni biSkupimm sagði í
áramótaræðunni í vetur: „Ættjar'ð-
arástin — hún hefur bama breytzt
í næstu kosningar11.
— Hvað segir þú þá uim það:
Er bændamenmingim dauð og dott-
in upp fyrfr?
— Það er eibt að því, sem klirag-
ir á okkur sí og æ. Við fáum það
framiam í okkur í blöðum og bók-
um og útvarpi. Ég svara: Bera
landsmiótin, sem ungmenmiafélögm
bafa haMið, vitni um mitola hmign-
un alþýðumiemmingar i sveituim
Landsins? Hafa aðrar satnkomur
verið haldnar með meiri prýði em
bændahátíðin miMa í Pljótshlíð-
inmi í fyrrasumar, þegar Búnaðair-
samtoamd Suðurfamds minmtist sex-
tíu ána aifmælis síns á fæðingar-
stað Þorstedms ErIngssom>ar? Það
er rébt: Blöðim nefndu hania ekki
einu oiði, ektoi Tímámm frekair em
him blöðím, þó að þau séu óspör
á pappírfnm, þegar frá öðru er að
seigja. Og múrna í vetur hafa himar
422
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ