Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Blaðsíða 16

Gullfoss — útlendir fjárplógsmenn litu hann hýru auga, og margir töldu sjálfsagt aS láta allt falt, vaeru peningar í
boSi.
gripið í kiennsltu, svona autoalega,
og þá heifur borið fyrir miig
keiwiisliubók í krjstnum fræð'um.
Það var etotoi aðgenigileg bók Ti'l
dæmis var niiSurröðumin þamnig,
að Jesús var tólf áina í musteirinu,
þegar guð hófst loks hainda um að
skapa hieiiminin. Þegar allt stoöpun-
arverto er um garð gemigið, Davíð
og Salómon komnir til feðra sinma
og miangt fleira um garð farið, hitt
urn við svo Jesú aftur í musterinu,
enin táif ára.
— Ættum við að snúa okkur að
eiinhveirju öðlru? Það hef'ur eikki
farið fram hjá þér, að nú eru uppi
ýmsar nýjar kenningar um sögu
og bókmemntir, jafnvel um Njáiu?
— Já, ég Tieyri sagt, að Sigurð-
ur Draumiliand hafi komdzt að því,
að hana muni kveumaður skrifað
hafa. Hver sú koua er — það er
einn óljóst. En mér dettur í hug
Ramdalín — það má ekki mimmia
vera en hún hiafi skrifað Njálu, úir
þvi að það viffl etoki við hana
tolla, að hún hafi skorið Vallþjófs-
staðarihiurðinia. Og það, seim eldna
er: Haillberg hinn sænsto.i fmnur
höfunda fornirita með þ»/i að orð-
taka þau og kasta tölu á uppsker-
una eiims og þegar fé ar talið í
hús. Er mé; refur áottið í hug
að sannprófa aðfeirðinia á bókum,
sem við vfiitpm, hver hefur skrifað.
Ég er viss um, að ég gæti með
henni sannað, að Barn náttúrunn-
ar og Kristmihald undir Jökffi geti
með engu móti ve'rdð eftir sama
mann. Töiunum ber áreiðanleiga
ekki saman.
— Sú uþpgötvun vetoti semmi
lega talsverðá athygli.
—Ættli það? Sjáið þið nú til:
Lærður maður getur haldið frarni
hvaða Birru sem er. Hann þarf
aldred að leiðréttia neitt, og stali-
bræður hans Mafca ekilci við nednu.
Þeigar óílærður maður, sem reynt
hefur að brjóta eitthveirt efni til
mergjar, lætur til sín heyra, er
eins og frosið sé fyrir vitin á lær-
dómismör.oum. En það er regm-
munur á þögmiimni. f fyrra tilfeffl-
inu stafar hún af einhvers konair
satnábyrgð stéttiartl'finninigiar-
innar, ef hún eir etoki beinlínis
samþykkjandi. í hiinu síðara er
hún afmeiitamdi hundisun. — En
færi ég í fótspor Halbergs oig
saonaði, að Kiljian gæti ómögulega
veriö höfundur baggja bókanna —
nú kanmski einhver rifi upp skjá-
iinia.
— Þú ert ekki heldur sáttnr við
öl skaldin?
— Um sum þeirra taila ég ekki.
Meiniingarlaust þvaður er etoki um
ræðuvert. Á öðrum sé ég kost og
löst. Mér ledð til dæmis illa, þeg-
ar ég var búinn að lesa Gerplu
hér uim árið, og ekki held ég að
ég haifi í annan tíma skammast
mín fynir aö vera íslendingur.
Norðmenn voru nýbúmir að gefia
otokur Snonrastybtuna, og svo koim
þessi bók, þar sem þjóðardýiTingi
Norðmianma var rist svo ramimt
niíð, að hiainm var jafnvel Ilát-
inn rísla sér við að leysa gómfylu
úr kjöfbum heiagria manna aust-
Ur í Garðaríkii. Það faninist mér ó-
maklegt. Samt mótmællti enginn,
nema tveir karlar uppi í sveit. En
ég kann líka að meta það, vsem
snijialMt er hjá Laxness og hmyttið.
Oft vehður mér huigsað ti þess,
þeigar börniin eru að eligta böm,
sem Uglla segir við oiganislbann í
Aitómstöðiinini: „Ég eir ofan úr
(24
T i M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ