Tíminn Sunnudagsblað - 18.05.1969, Blaðsíða 11

í st'afðiinin íá gestiir e'iinih'veirs konar
k'ont eða mi'ða, seim þeir eiga að
fram'viísa við skemkim til greiðslu
á drykikinum.
„Einin miðd fyrir dobbeöisjúss,"
sagir forstjórinin, og hanin talar
með útleoduim hireimi.
Þó að þetía anið'akierf'i eáigi seimni-
lega að dekka sprúttsÖhimia, þá fæ
óg ekki a'limeninilega séð, hvemig
það má vera. En þeir uim þaö.
Jæ elsker Rækjavíg.
„Ætla Harunibaloglkó að heykjasit
miðuir á veirkfölumium? Ef við vær-
uim í Suðiur-Ameríku, væri búið að
skjóta aHa ráðherriaina mieð tölu.
Ammars er Mamgi greyið skástmr,
en svo skemirma allar liiinar skepn-
urnar það, sem hianm gerir vel,“
eegir malðumimn sem situr við hlið-
ina á mér.
„Æi, strákar, talið ekiki um póíli-
t!k“, segir koman, sem er mieð hon-
um. Hún er Hjóshærð í svörtum
kjól og dálítið of mifcið döggvuð.
„Við fórum á Fiðl'aTann í kvöld
og í kjaMaranm á eftir, og ég puimp-
aði einum of miikið í hiama, hvíslar
maðuirinm við hliðina á mér.
„Dansaðu við miig, etskan,“ segir
sú ijóshæiða.
„Jæ elsiker Rækjavtigi,“ segir
damsbuir hammeliræsenida við mæista
borð.
Lítil budda í mímípilsd og bieikri
peysu sbekur sig a'fla og hristiir
fyrir framan borðið obkar. Hún er
alvarleig og vamdar sig við skafcið
og hiriistinigiiinin, og herranm henm-
ar unigi, senmálega nýkom'inm ofan
úr svei't, stemdur stjarfur og bara
glápir.
Hijómisveitin: harmónikiba, saxó-
fónn og eitthvaö aif gaddavír eins
og damsku'rimn ka'Mar rafm'agmisigít-
araina.
„Ó, hvað þetta er dásamlegt.
Þetta er alveg eins og á sveita-
böilunum í gamla daga,“ segir ein
á srænum kjói, sem svífuir fraim
hjá.
„Viljið tiö eirnn" mynd?“ spyr
útlemduir kúiuvambi með mynda-
vél frarnam á bumbunni.
„DjöfuM þénar hamm, þessi —
hann þrælast á miilf''næt u rklúbb-
anna og tebur myndir,“ segir mað
urinn við 'hiiiðina á mér.
„Ætiið þiö ekki að dansa við
mig?“ spyr sú ljóshærða og er
þvöglumælt.
„Jæ foragter Kjöbeinhán,“ segir
dainskurinin og hryllir sig.
Góðborigari frá Akureyri líöur um
góiifið með miilbið briigg í tfiainginiu,
og þau syngja bæði aif tilifinningu
og dansa upp á gamíla móðinn með
djúpum 'hinébeygjum ag kostuleg-
um hringsnúningum. Memin á
hlaupum upp og miöur sstdig-
anin. Eimm af húsráðendum kem'ur
að borðiuu til öklkar spyrjandi með
ísmieygdlieigu brosi:
„Líður eklki tmanniskapmum vel?
Er eikiki allt í togi?“
Nú spilar hljámisveitin eilttihvað,
sem ég 'held að heiti Lagústela, og
þegar danslýðurinn kemnr aftur
niiður á gólfið úr him'inlháu hoppi,
leilkur alt á reiðiskjáifi, og maöur
inn við Miðina á mér segiir við þá
Ijáshærðu:
„Við skulum meyna við þetía, en
þú verður að stjóma skútummi."
„Strókar! Eigið þið ©klki bort
hamda mér?“ spyr ©in með faingfyli
af brjósbum og htommar sór niður
við borðsemdann.
Enginm tekur umdir ag hún held-
ur áfram:
„Það eir mitklu stniðugra í Pl'eilboj.'
Þar eru affllir með gras af seðlum.“
Patent til áð kontrólera drykkj-
una.
Landsfrægur fyiMiesail og
menningarfrömiuður befur tekið
sér stöðu flrammi við dyr og virð-
ir lýðinn fyrir sér rnieð samiblamdi
af fyrirlitningu og meðaumfcun.
Sumir enu óstöðugir á fótunum í
dtansinum, enda fclufcfban farin að
hialla í þrjú.
„Þetta eru meiri lætin í kerl-
ingunni! Hún æftor bara að dansa
mann miður úr gólfinu,“ segir mað
urinn, sem situr við hliðina á mór,
um leið og hainn leiðir þá Ijóshærðiu
till sætis.
Hann hvístor að mér:
„Heyrðu, vinur — ammars er hún
nú ekki kerlingim mín nema rétt
svona í kvöld. En ég verð að fara
setja hana á kók, svo að hún direkki
sig ekki nndir borðið. Passaðu glas-
ið miitt, vinur, mneðan ég skrepp
upp efbir miðum.
Mér detbur í hug, að þetta uppá-
loftpríl sé eins konar patemt tiT að
komtrólera drybkjuna — það er að
segja þegar m-einn komast ekiki
leingur upp stigann sökum ölvun-
ar, iþá sé nóg drulkkið.
Ægilega er Askenasý sætur.
Hljómisveitin er hætt að spila í
bilLi og gramimófónninn í staöimn
Fólk hvilir siig á damsinum og
snýr sér með meiiri aivöru að
diryitkjiunini. Loftið er reybmetbað
og sumir taka togið og yfirgniæfa
grammófónunúsíkina. Það er ihálif-
gerð réttarabamimning í salmum,
engin ofuröivi en margir kommir á
sbriikið og jafn'vell vega sált. Smá-
heiidsali reigsar um gólifið og seg-
ir hverjum, ®am vera váH, að hanm
eigi tvær milljónir. Gestir koma
og fara. Tvær ungar, fönigulegar
sbúlkur, ganga í saiinn í hvibu að
ofan og svörtum tjaldbuxum að
neðan, það sópar að þeim.
„Mikið ægiilega eir Askenasý
sætur,“ seigir sú ijóshærða.
„Það var FiiSltorinm, sem við sá-
um í kvölid mammesfcja! en ekki
Askenasý," segir sá, sem situr við
hliiðina á mér.
„En mór finimst samt Askenaisý
sæbur,“ segir sú Ijóshærða og snýr
upp á sig.
„Ertu reið elsikan?“ spyr sá, sem
situr við hli'ðiina á mér.
Uínigt par við næsba borð kyssist
inmi'laga, og kMbbbalHdariimn kemiur
tl þeirra og segir, að þaiu skul
geym-a þetta þamgað til á ef'bir. Þau
heyra ektoi og halda áfram að
kyssast.
Hiljómsveitim er aftur byrjuð að
spila o,g emn er damsinn troðinn af
kappi og áhuga, 'einiginin uppgjöf í
mannislkiapnum, þó morguninin sé
ékki lamgt undan.
„Fíne miennesker íslemninger,“
sagir danSkurinm.
„Ætlarðu alMrei að damsa ' við
mig?“ spyr sú Ijóshærða og setur
stút á munniinn.
„Hver djöfultLinn -er þetta mamm-
eslcja, fær maður engan flrið til að
drékka?“ spyr sá, sem situr við
hliðina á mér.
„Eigum við að riifast ,eiiskan?“
spyr sú Tjósliærða.
„Eggert ætti að sikamm'ast sím.
og snúa sér a-ftur að múrskeið-
inni,“ segir maður með grótt liár
og spamgargLeiraugu, um leið og
hamm sezt við borðið Ihjá otokur.
„Ég seai fyrir miig — mér er
rétt sama hvað þeir heita og í hvaöa
flolklki þeir eru; Þe'bta er ailihb,
bvort isem er, á hra'ðri feið til hel-
víbis,“ segir miaðurinn við hliðina
á mér.
Sagan endurtekur sig.
Klutoban er irúmíliega fjögur og
komiiinin tírni fyrir mig tl að hypja
mig heim, því vinnudagur er að
mangmi.
Þegar ég er að klæða mig
Framfcijld á 430. síðu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
419