Tíminn Sunnudagsblað - 19.10.1969, Síða 15

ÐáMtið hafði ég lœrt í málinu í
Kaupmannahöfn, því að þar lásurn
við Pilt og stúlku í sambandi við
fyrirlestra dr. Valtýs.
Ég man alltaf hver voru mín
fyrstu orð. Það var fyrsta morg-
uninn heima hjá Friðriki, að
Sturla var að leika sér með beitt
an hníf — þá fimm ára —, og
það var alltaf verið að banna hon-
um það, en hann hlýddi aldrei.
Þá sagði ég við hann:
„Láttu ekki svona, Sturla.“
Honum varð svo mikið um að
heyra mig tala íslenzku, að hann
henti frá sér hnífnum og hljóp
fram og sagði við hvern, sem
hann sá:
„Hún kann að tala íslenzku."
Svo sótti ég fyrirlestra hjá dr.
Sigurði Nordal og dr. Alexander
Jóhannessyni í háskólanum hérna.
Þaðan á ég margar góðar minning
ar. Þegar ég heyri talað um hafis,
minnist ég alltaf kvæðis Matthías-
ar, sem Sigurður Nordal las fyrir
okkur:
Systurnar stríða henni með því, að h
Torfi og Hannibal kæmu til þeirra f
ur í Fljótshlíð og vorum á Efra
Hvoli hjá Björgvini sýslumanni í
nokkra daga. Páll, sonur hans, fór
með okkur inn á Þórsmörk og að
Ertu kominn, landsins forni fjandi?
Fyrstur varstu enn að sandi,
fyrri en sigling, sól og bjargarráð.
Silfurfloti, sendir oss að kvelja,
situr ei í stafni kerling Helja,
hungurdiskum hendandi yfir gráð?
Svignar Ránar kaldi móðurkviður,
knúinn dróma, hræðist voðastríð,
stynur þungt svo engjast iður,
eins og snót við nýja hríð.
Hvar er hafið? Hvar er beltið bláa?
bjarta, frjálsa, silfurgljáa?
Ertu horfin svása svalalind?
Þá er slitið brjóst úr munni barni,
björn og refur snudda tveir á hjarni,
gnaga soltnir sömu beinagrind.
Þá er úti um frið og fagra daga,
frama, dáð og vit og hreystiþrótt,
þá er búin þjóð og saga,
þá er dauði, reginnótt.
Ég var líka í tímum í Kvenna
skólanum. Um páskaleytið fór ég
upp í Borgarfjörð og var í skól-
anum á Hvítárbakka hjá Lúðvíki
Guðmundssyni. í júnímánuði kom
til íslands vinkona mín, dr. María
Simon Thornas, sem skrifaði siðar
mikla bók — doktorsritgerð — um
fiskveiðar Hollendinga við ísland
og viðskipti þjóðanna á seytjándu
og átjándu öld. Við ferðuðumst
miikið um sumarið. Við fórum aust
Bergþórshvoli og Hlíðarenda. Það
var skrítið að koma í lítinn og
lágreistan sveitabæ, eins og Hlíðar-
endi var árið 1928, Maður hafði
alltaf verið að ímynda sér heimili
söguhöfðingjanna svo stór og fjöl
menn.
— Þið hafið farið víðar?
— Já. í júnímánuði var ég um
tíma í sumarbústað Friðriks Jóns
sonar í Norðurárdal, en þegar vin-
kona mín kom hingað, fluttum
ún yrSi fijót að koma á sættum, ef
klaustrið.
við okkur að Hreðavatni, og þaðan
fórum við tvær saman um Dal
ina á söguslóðir Laxdælu. Til Ak-
ureyrar og í Mývatnssveit fórum
við líka — það komumst við lengst.
Þá urðum við samferða van Hamel
prófessor, en hann hafði verið í
Arnarholti hjá móður Torfa Hjart
arsonar tollstjóra, sem var leið-
sögumaður prófessorsins.
— Gætir þú sagt okkur svolít
ið frá þeirri ferð?
— Við fórum ríðandi yfir Holta
vörðuheiði, en fengum bíl til
Blönduóss, þegar norður yfir kom.
Svo fengum við bíl með okkur
austur á bóginn, og hann komst
lengra en nokkur bíll hafði kom
izt áður- Þetta þótti tíðindum
sæta. En í rúmið komumst við
ekki fyrr en komið var langt fram
yfir miðnætti. Daginn eftir feng
um við svo sex góða hesta og
fylgdarmann til Akureyrar. Veðr-
ið var með afbrigðum gott, alltaf
sólskin, og ferðin til Akureyrar og
í kringum Mývatn var hin skemmti
legasta. Ég á margar gleðiieg
ar minningar frá þessu ári.
— Svo kemur þú aftur til ís-
lands 1931?
— Já, þá komum við, ég og vin
kona mín, dr. María Simon Thom
as, aftur til íslands. Þá fórum við
til ísafjarðar, því að ég var að
þýða smásögu eftir Guðmund
Hagalín, Neshólabræður, úr sögu-
safni hans Veður öll válynd. Ég
þurfti að tala svolítið við Hagalín
um þýðinguna. Þá kynntist ég
Hannibal Valdimarssyni. Það vildi
Frar», Bld á 838. síðu.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
831