Tíminn Sunnudagsblað - 19.10.1969, Page 17

Nýleg dys skammt utan við þorpið t Kúlúsúk.
frdíar slitrótfar. Heimurinn er
þeirra, og ég horfi út um giugg
ann á grá skýin og þokuna, sem
umlykur flugvélina. Þetta minnir
helzt á tilbreytingarlaust málverk
eftir einhvern abstraktmálara, sem
hefur gleymt rómantíkinni heima
hjá sér. Efcki sér til sólar, þótt
Við séum komin í fjórtán þúsund
feta hæð — ekkerf nema látlaus
rigning og endalaus ský. Kannski
það rigni nú líka í Kúiúsúk?
En skyndilega fljúgum við út
úr þessu þykkni. Fyrir neðan okk
ur virðist þó samfelld skýja
breiða, og á víð og dreif rísa
bólstrar, sem taka á sig furðu-
iegustu myndir. En nú sér til sól-
ar.
Þegar við höfum flogið rúm
lega háifa aðra klukkustund,
greiðist skýjabreiða skyndilega
sundur, og fram undan biasir við
hrikaleg strönd fyrirheitna iands-
ins. Við ná'lgumst ströndina, vél
in lækkar flugið og lætur illa.
Það er hvasst og öldurót á sjón
um fyrir neðan okkur, og nú sjá-
um við líka hafís. Myndavélar eru
á lofti, og allir virða fyrir sér
snarbrött fjöllin og mikilfenglega
ströndina. Menn velta því fyrir
sér og spyrja hvern annan, hvort
ísinn, sem þarna er, eigi ef til
vill eftir að hrella okkur með ná
vist sinni í vetur, Því getur eng-
inn svarað.
Ublendingarnir, sem í hópum
eru, virðast yfir sig hrifnir af því,
sem fyrir augun ber. Og nú eru
farþegar beðnir að spenna á sig
beltin, og brátt rennir flugvéliii
sér niður á flugvöllinn í Kúlúsúk.
Stjórn Viktors Aðalsteinssonar er
örugg- Við erum komin til fyrir
heitna landsins og höfum skilið
rokið og rigninguna eftir í
Reykjavík.
Það virðist þykja miklum cíð-
indum sæta meðal Eskimóanna,
þegar flugvélin lendir. Þeir flykkj
ast að, en fjölmennust er þó
yngsta kynslóðin. Eftirvænting
þeirra, þegar þeir taká á móti
þessum risafugli og fólkinu, sem
hann flytur, er ekki minni en
okkar, sem komum til þess að
horfa á land þeirra í nokkrar
klukkustundir. Börnin þjappa sér
saman við stigann með alls kyns
heimatilbúinn varning, sem þau
vilja endilega selja okkur. Margt
af því er mjög smekklegí, en
betra er að fara varlega í kaupin
svona fyrst í stað. Verðið virðist
í fljótu bragði vera nokkuð hátt.
Land er þarna býsna hrjóstr
ugt og alls ekki sumarlegt um að
litast. Gróður er l'ítill, snjór í
fjöllum og ís á firðinum. Hitinn
var aðeins þrjú stig, en logn var
og fallegt veður. í rauninni er
furðulegt, að fólk skuli geta búið
á þessari hrjóstrugu ey. En ekki
verður annað séð en það uni hag
sínum hið bezta. Þó mætti ætla,
að lífsbarátta þess væri hörð.
Þegar allir eru komnir út úr
flugvélinni, hefst gangan til
þorpsins — gangan inn í fortið-
jna. Þetta er klukkustundar
ganga. Það er allmyndarlegur
hópur, sem leggur af stað, og for-
ystu hefur Björn sagnfræðingur
Þorsteinsson, sem þarna er öll
um hnútum kunnugur, þvj að
hann er margbúinn að fara þeíta
með ferðaimannahópa. Bráðlega
tognar úr lestinni, því að þejía er
allerfið ganga. Margir dragast aft
ur úr. Um vegleysu er að fara,
yfir holt og hæðir, og sums stað-
ar verður að stikla mýrar og len
og jafnvel klifra kletta. Þetta er
þó í sjálfu sér ágæt heilsubótar
ganga hraustum mönnum. En
gömlu fólki er þetta ekki neinn
hægðarleikur. En menn hafa mik-
inn hug á að komast þetta, og
enginn snýr aftur.
Þegar við erum um það bil
hálfnuð til- þorpsins, sjáum við
undarlega sjón: Það eru tveir
krossar, og Björn Þorsteinsson
stöðvar hópinn og segir okkur,
Pegar nær kom. þorpinu , fjölgaði hvítu krossunum.
T t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
&33