Tíminn Sunnudagsblað - 19.10.1969, Síða 19

Þegar sálmasöngnum lýkur,
streyima allir út. í kirkjudyrum
eru menn meS samskotabauka,
Bem flestir gefa eitthvað í. Kannski
á að dubba kirkjuna upp eða jafn-
yel reisa nýja. Með þetta í huga
höldum við inn í þorpið miðsvæð
is, þar sem okkur er sýndur hinn
frægi trumibudans Grænlendinga.
Þetta er særingadans, sem dansað-
ur var, þegar menn þurftu að út
kljá deilumál sín á milli. Þarna
er engin lögregla, ekkert fangelsi
og ekkert yfirvald, sem menn geti
ieitað til ef þá greinir á um eitt
hivað.
Þetta fer fram með mikium
söng og trumbuislætti, og söngur-
inn er brigzlyrði og skammir á
báða bóga. Til áherzlu berja svo
söngmennirnir saman hausunum.
Sá ber sigur úr býtum, sem yfir
gengur andstæðing sinn í orðum.
Þegar menn höfðu að lokum skor-
ið úr deilum sínum með þessum
hætti, höfðu þeir skipti á eigin
konum í tvær eða þrjár vikur, og
eftir það var aUur ágreiningur
gleymdur. Hvernig væri að útkljá
deilumálin í hekninum með þess
um einfalda hætti? Það væri öðru-
vísi umhorfs í okkar hrjáða heimi,
ef það hefði verið gert.
En það gagnar lítið að spyrja
þannig. Þessi aðferð „á ekki við í
menningunni“. Þessi staður hefur
sína sérstöðu, sinn hrikaleik, sín
óskráðu lög. Þetta er heirnur út
af fyrir sig, lítt snortinn af skark
ala heimsins og ailar líkur á, að
svo verði enn um langa hríð.
t
Gömui kona fer með særingar
og er iðin við það, enda klappar
þetta ókunna fólk mikið eftir
hverja syrpu. Hún er ófeimin við
að láta tilfinningar sínar í ljós.
Bóndi hennar fer einnig með sær
ingar. Og á meðan þau hjónin
kyrja, selja börnin varning sinn
og verður vel ágengt. Þau slá ekki
af verðinu, þótt sumir reyni að
prútta. Einhvers staðar í nánd
spangóla sleðahundar, og það er
engu líkara en þeir séu að leggja
áherzlu á mikilvægi trumbudans
ins. Eða kannski þeir séu að dansa
sinn eigin dans?
Að loknuim trumbudansinum er
farið að hugsa til beimferðar.
Gangan til flugvallarins hefst, og
börnin elta okkur með varning
sinn. En nú lækkar verðið þeirn
Frúiri stígur fram með bumbuna. Stígvél hennar eru grænlenzkur listasaumur,
en pilsi'ð og blússan skræpóttur iðnvarningur.
Bumbur eru barðar og fornlr jarðandar ákallaðir. Fyrrum hefur þetta verið
heílög athöfn. Nú er hæt+ vlð, að það sé að verða verzlunarvara.
mun rneira sem nær dregur flug-
vellinum. Að baki okkar heyrist
gelt og spangól sleðahundanna.
Það voru göngulúnir og svang
ir ferðalangar, sem stigu inn í
Skýfaxa, sem beðið hafði eftir okk
ur. Á leiðinni út á flugvölinn höfð
um við séð fyrir okkur svínasteik
og rifjasteik og kjúklinga, og nú
væntum við þess, að eitthvað af
þessum kræsingum yrði borið á
borð fyrir okkur á leiðinni yfir
Grænlandshaf, því að við höfðum
bvorki fengið þurrt né vott þess-
ar fjórar klukkustundir, sem stað
ið var við í Kúlúsúk. Því miðúr
urðum við af svínasteikinni og
kjúklingunum. í staðinn komu
flugfreyjurnar, svo elskulegar sem
þær voru nú, með fcvöldverð, seni
var heldur skorinn við nögl og
oli það nokkrum vonhrigðum með
al farþega. Útlendingarnir höfðu
orð á þessu sín á milli. Þessi
skammtur var heldur naumari en
hádegisverðurinn, en samt hinn
ljúffengasti. En kannski hafa ein
hver mistök orðið, þegar matur-
inn var látinn í flugvélina.
Eftir um það bil tveggja stunda
flug var lent á regnvotum flug
brautum Reykjavíkurflugvallar,
böðuðum ljósum, og þegar við stig
um út úr flugvélinni, tók rignxng-
in á móti okkur.
Síðustu ferðinni með ferðamenn
til Grænlands í ár var lokið.
r t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
835