Tíminn Sunnudagsblað - 30.11.1969, Side 17

HERMANN KESTER:
Vinurinn í skápnum
Jóni Guðmuiidssyni, stórbónda ng
faiæðömanind. Þar va-rð ég margs
vísa-ri, sem jaína-n áður, er ég bef
heimsótti hann, Meðal anna-rs sagði
hiann mé-r ni-arg-t um húsfreyjun-a
ó Ólafsvölu-m. Er ég tjáði honum,
a'ð ég hiefð'i mikiin-n hu-g á því að
hiafa t-al a-f hien-ni, s-a-gði han-n mér,
að hún -mymdi koma þangað á hvita
sunnumior'gun og þá fien-gi ég
tæki-færi til að k-ynnast h-enni og
r-æða válð hana. Þetta reyndis-t rétt,
þvi að hún -ko-m uim miorg-uninn,
og var f'affir hen-nar með henni,
sérlieig-a geðþekkiu-r m-aður. Eftir
niokkra viðræður baiuið -hún mér að
h-eiimisækja siig að Óla-fsvöilu-m dag-
imm e-fitir, og v-ar það mér óneitan-
fega kærikoimið.
Noiklkru e-ftiiir hádeg-i á an-na-n
hvíta-sunniu-daig koim ég svo að
ÓlaifsvöQILum oig fékik þa-r hinar á
kjósaniegustu móttöku-r hjá þeini
hjónunum. Húsfreyjan er með
gl-æsiltegu-stiu ikonum og framkom-
an o-g alúðin alVe-g fráhær. Þar er
ekki yfirlætið o-g stórm-e-n-nskan til
Iieiðinda. Maður h-enmar er hinn
in-yndarl-egasti o-g einstaklega
dremg-ilie-gur rmaður. Hann á ekki
lamigit a-ð s-ækja göfu-gmennskuna,
því að hamn er bróðursonur hi-n-s
þj óðkunna ágætisma-nn-s, Ríkarðs
Jón-ssomar myndihög-gvara, sem er
ein-n a-f þeim m-est-u ágætismönn-
urn, sem ég bef kynnzt um mína
dag-a.
Það, sem hór fer á e-JPtiir, er skrif-
að upp eftir búsfreyjunni sj-álfri
og að notokru e-ftir föður hennar.
En auik þess hef é-g ma-rgvíslegan
fróðieik efti-r Jóni f-ræðimanni á
Fj-alM-i.
Húisifreyj-an á ÓH'afsvölllum, Sigríð
ur Pétuirsdóttir, fæddist í Reykja-
vá-k hi-nn 3. ágú-st árið 1934. For-
el-drar henniar er-u Pétur Jóhauns
son fraimkvæmdastjóri o-g kona
h-ams, Mangré-t Guðl-aiugsdóttir.
Snemm-a tooimu í ljós hjá benni ó-
vemijul-e-gir námshæ'fMieika'r, svo að
hún hóf þe-gar ]ianigsikó>l’anám, o-g
lauto stúdentsprófi vorið 1954. Eft-
Ir það h'ótf hún hásk-ölanám i
Genif í Svisis og laigði stund á fé-
lagsfræði að aðalnámsgrein, en
auikamám-sgreinar hennar voru
ma-nnf'ræði og dýrafræði. En
þó voru það tunigum-áMn, sem vo-ru
h-enna-r auðveiMa-sta námsgrein, því
að hún lék sér að því að teera ótal
tuinigum-ál fyrirha'fnarlítið. Hún tal-
ar ensku og frönsku sem hún
væri fædd í E-niglan-di og Frakk-
Fra-mfaafd s 9t2 siSu.
Anton La-ufer s-at í herbergi
sínu og hugsaði um líf sitt. Ilann
leit öðru hvoru á görnl-u k-lu-kk-
un-a á veggnum t-il þess að sjá,
hvernig síðasti dagiuinn hans í
Múnchen þokaðist áfram. Bráðum
var ko-minn tími til að leggja af
st-að til Berlinar. Hann hafði þegar
í gær kva-tt Pfil-aumfjölskylduna,
se-m hann leigði þe-tta herbergi hjá,
og ho-num fa-nnst hann vera orðinn
gestur þar.
Pf]aumfjöl-skyldunni þótti ákaf-
Ie-ga væn-t um 1-eigjandann sinn. í
gær, þegar Laufer kom aftur eínu
sinni enn, óvænt eftir hinar hjart-
næmu kveðjur, h-afði fjöl-skyldan
boðið honum til kvöldverðar ng ]of
að hon-um að vera í herberginu
eina nótt í viðbót, án þess að láta
í ljós þetta sambland af gremju
og vonbrigðum, sem fólk kennir
ven-julega, þegar einhver hættir við
að fara eða deyja, þvert ofan í það.
sem ætlað var.
La-uf-er sat á rauðum, marrandi
sófanuni, sem horf-in fegurð gaf
þunglyndislegan blæ, og byrjaði að
raula. Það sefaði ha-nn að hlusta á
sína eigin rödd o-g hjálpaði honu-m
til þess að si-grast á dapurleikan-
u-m.
Það var drepið á dyr. Laufer
opnaði hui'ðina otg sá, að öll Pflaum
fjöJskyldan stóð fyrir utan. He-rra
Pflaum hélt á rauðvínsflösku, frú
Pflau-m á bakka með srnurðu
brauði, og ljóshærðu dæturnar
þrjár voru með di-ska o-g glös. Þau
brosti öl á sinn indæl-a, vingjarn-
lega hátt, o-g herra Pflau-m spurði,
hvort þau mættu koma i-nn.
Þau la-ngaði til þess að hafa ann-
að kveðjuhóf, og herra Pflaum
fullvis-saði hann -u-m, að það ætti að
vera alveg látlaust að þessu sinni.
Og þess vegna sat Laufer enn
þá einu sinni á rauðu-m, marrandi
sófanum á milli hin-na yndislegu,
fjörlegu stúl'kna, senx voru á aldr-
in-um tuttugu til tuttugu og fimrn
ára.
Andspænis honum sátu herra og
fi-ú Pfíaum. Móðirin, sem var enn
þá beinvaxin og lagleg, lét þau
Ijúka við all-ar brauðlok-urnar með
kjötinu, eins og þau ættu fyrir
höndum að fasta næsta rnánuð.
Herx-a Arthur Pflaurn brosti rauna
lega og skenkti Týrólavín Þ glös-
in. Hann virtist hafa ánægju af að
sjá saman h-inn vandræðalega leigj
anda og dætur sínar.
„Við munum sakna yðar, kæri
herra Laufer“, mælti ha-nn. „Við
eigum ekki betri vm“.
Þessi lofsyrði gerðu l.aufer
órótt. Að vísu gat hann ekki ann-
að en kennt í brjósti um mann-
inn. Því að Laufer var ekki vin-
ur yfirdómarans, Pflaum-s, Hann
hafði fyrir löngu fellt sinn dóm
yfir e-m-bætti-smanninum.
Það var eins o-g Pflaum iæsi
hugsanir Laufers. Herra Arthur
Pflau-m var hlýr á svipinn, og
hann ha-fði virðulegt máífæri,
skýrt og greinilegt eins og prófess-
or. Hár han-s var hvitt, þó að hann
væri ek-ki nerna fjörutíu og sjö
ára. Ilann ha-fði hinar rauðu kinn-
ar víndrvkkjumannsins og hvöss
augu eins og veiðimaður. Hanri'
hafði ha-fizt upp í stöðu aðaldóm-
ara við yfirréttinn, en síðan verið
lækkaður í tigninni og gerður að
héi-aðsdómara, því að árið 1939
h-afði hann gengið í nazistafiokk-
inn. Nú beið hann óþolinmóður ef
ir því, að rnál hans yrði rannsak-
að við andnazistadómstólinn, þar
sem hann vonaði, að han-n gæti
gert grein fyrir gerðum sínum á
fullnægjandi hátt.
Herra Pf'l-a'um he-llti a-ftur í glös-
in, saup á, setti siðan glasið frá sér
og sagði skyndile-ga:
„Ég verð að réttlæ-ta mig fyrir
yður, herra Laufer. Þér eruð göf-
ugur rnaður. Ég er viss urn, að þér
dæmið mig ekki hart, annars heíð-
uð þér ekki fl-utzt til okkar eftir
stinðið. Síðan þér kornuð, hefur
mig alltaf langað til að segja yður
sögu okkar, en mig hefur skort
h-ugrekki til þess. Ég veit ekki,
hvort fjölskylda mín og ég hækk-
um eða lækkum i áliti hjá yður,
þegar þér heyrið það, sem ég
ætla að segja yður. En þessi saga,
sem ég he-f þagað um, kvelur mi-g
óse-gjanlega. — Clg ef til vill get-
T I M ! N N — SUNNUDAGSBLAÐ
977