Tíminn Sunnudagsblað - 30.11.1969, Blaðsíða 3

H
td
F0mm®$hTT.
Þvf fylgir hin mesta hörmung og tortíming, er engi-
spretturnar hópa sig og svíða jörðina. Árlega vafda þær
skaða, sem meta má á tugl og hundruð milljarða. í slóð
þeirra fer hallæri og hungur. Mörg lönd eiga sífellt á
hættu, að þessi ógn dynji yffr.
Sólin myrkvast, og það verður dynur í lofti, þegar
engisprettusveimurinn nálgast. Fimm milfjarða engi-
sprettna, sem samtals vega hundrað þúsund kilógrömm,
þarf tif þess að svíða tvö hundruð ferkílómetra lands.
Þessl hópur étur þrjú þúsund lestir af gróðri á dag.
'Hvað veldur þessum firnum? Þegar
vel árar hjá engisprettunni, verpa
kvendýrin fleiri eggjum en venju-
lega. Þegar ungviðið þroskast, vant
ar það landrými.
Þrengsiin valda taugaálagi, sem vekur
ferðahug. Kvikindin verða rauð og
blá, stundum íþætt svörtu, — annars
eru þau græn á lit og gera ekki neinn
usla.
Óróinn fer vaxandi. Engispretturn-
ar gerast matfrekari en endranær.
Þaer mynda fyrst smáhópa, sem
lýstur saman I stóra flokka, þar
sem þær veltast I ætísieit.
Jafnskjótt og þeim vaxa vængir,
leggur sveimurinn af stað. Hann
gieypir hvert lauf og strá, jafnvel
þvott á snúrum. Bilar, sem lenda
I engisprettusveim, fara út af.
Þrjátíu milljón ferkilómetrar lands
frá Indlandi til Afriku eru i hættu.
Árum saman verður ekki vant við
engisprettur. En svo þjóta þær upp
allt I einu
Sé þeim ekki eytt, áður en þær
fá vængina, verður að dreifa eitri
á sveiminn úr flugvéium. Dæmi
eru um, að ein flugvél hafi grand
að 200 milljónum á fjórtán mínút-
um.
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
963