Tíminn Sunnudagsblað - 30.11.1969, Síða 21

en.ga atfoiUigasemd. Hann kyssti
Madönnu í öilum herbergj-unum í
Ibuðinni. Hann var svo háttvís, að
han-n minntist ekki framar á bók
Siegfdeds Rosens. Við sett-um bók-
in-a í fylgsnið til Rosen, svo að
hann gæti lesið sitt eigið rit, e-f
hann vildi.
Dag ein-n bar nokkuð við, sem
við höfðum etkki þorað að gera ráð
fyrir. Sigfried veiktist. Hann fékk
köldu, hitasótt, beinverki og sær-
indi í háisinn. Við voru-m að ýta
þessari þu-ngu kommóðu til og frá
allan tímann eins og burðarkarlar.
Siegfried h-elti yfir okkur þung-
um ásökunum í óráðinu. Þáð var
augljóst, að hann hataði okkur.
Hann kallaði okkur nazista og and-
semíta og ávítaði okkur fyrir að
hafa stofnað fangabúðir í íbúð
okkar. Þegar við gáfum honum
asperín, spurði hann okkur með
fyrirlitningu, hvort við tímdm
ekki að sækja lækni. Hann spurði,
hvað við ætluðum að gera við lík-
ið af sér: Það yrði ekki hægðar-
leikur að koma því burt úr hús-
inu, ■ svo enginn vissi. Hann vildi
hvorki bragða vott né þurrt og
varð máttfarnari m-eð hverjum
degi, sem leið. Hitinn hækkaði.
Við fylltumst örv-æntingu. Við vror-
um hjálparvana. Við ræddum sam-
an um aila lækna, sem við þekk-t-
um og ráðguðumst um, hvort við
ættum að h-ætta á það að sækja
einhvern þeirra.
Að lok-um tókum við þá ákvörð-
un að trúa unga skurðlækninum
við borgarsjúkrahúsið fyrir leynd-
armáli okkar. Edit tók að sér að
se-gja honurn það. Læknirinn sótt-
ist mjög eftir henni.
„Ég ge-t leikið sama leikinn við
hann og Maríanna við Fritz“, sagði
Edit, og næsta morgun kom hún
með lækninn, sem hét Erich Aolbe.
Við vorum búin að flytja Sig-
fried aftur inn í herbergi Marí-
önnu og höfðum búið til sögu til
að segja lækninum. Siegfried átti
að hafa komið t-il okkar daginn áð-
ur, fárveikur. Hann hafði búið í
Berlín og haft falsað vegabréf.
Við sögðum Sigfried þessa sögu
og báðum hann að hafa h-ana hug-
fasta o-g reyna að bæta inn í hana
einhverjum trúlegum aivikum, en
Ijósta ekki upp um okku-r. Hann
starði á okkur sljólega án þess að
svara. Við vissum ekki, hvort
hann skildi okkur. H-ann virtist
eiga skam-mit eftir ólifað.
Kolbe læknir koim og rann-sak-
tÍÍIINN - SUNNUOAGSBLAÐ
aði Siegfried í flýti. Hann sagði
okkur að klæða hann, þegar far-
ið væri að dimma. Hann ætlaði að
koma sjálf-ur með bíli-nn sinn um
kvöldið og fara með sjúklinginn i
sjúkrahúsið, þar sem hann starf-
aði. Hann ætlaði að skilja Sieg-
friied eifti-r við aðrar hliðardyrnar.
Siegfried átti síðan að fara inn o-g
spyrja eftir Kolbe lækni, sem
múndi rannsaka hann og skera
hann upp undir eins. Uppskurður
var nauðsynlegur, ekki svo mjög
af heilsufarsl-egum ástæðum, held-
or til þes-s að villa lögreglunni
sýn. Siegfried átti að segja, að
hann h-efði flúið frá Hamborg í
loiftárásun-um og n-efna sig ein-
hverju kristnu na-fni. Að öðru leyti
varð þetta að fara eftir guðs vilja.
„Hafið þér skilið mig?“ spurði
Kolbe Sigfried.
Siegfried kinkaði kolli. Kolbe ga-f
honum sprautu og nokkrar töflur.
Siegfri-ed svaf nokkrar klukku-
stundir. Um kvöldið klæddum við
hann og fólum hann lækninum.
Við vorum h-eppin. Það sá enginn,
þega-r Siegfried fór úr húsinu.
Við vorum mjög lánsöm. Kolbe
var dugleg-ur læknir og ákaflega
ástfanginn af Edit. Hann læknaði
Siegfried — m-eð guðs hjálp.
Siegfried lá í sjúkradeild Kolbes
í fimm vikur. Hann heimsótti okk-
ur fyrsta daginn, sem h-onum var
leyft að fara út. Hann stóð ekki
við nema í tíu mínútur. Það var
ekki ánægjuleg heimsókn. Hann
kom til að sækja handritið sitt um
Griinewald. Við vorum búin að
brenna því, ásamt öll-u dóti S-ieg-
frieds.
„Brennd-uð þið því svona fljótt?“
spurði hann. „Þá ætla ég að fara.“
Og hann stóð upp.
Við sögðum auðvitað efckert og
sátum reyndar öll kyrr. Við litu-m
ekki einu sinni á hann. Við létum
eins o-g hann væri ekki til. Það var
fyrst og frem-st ótti, sem kom okk-
ur til þess. Ef við þættumst ekki
sjá han-n, my-ndu ef til vill ekki
aðrir gera það.
„Æjá“, sagði hann. „Ég er ekki
búinn að þakka ykkur fyrir.“
Við sögðum auðvitað ekkert.
„Jæja, ég þakka ykk-ur fyrir“,
sagði hann — „og berið ekki kala
til mín“.
Við sátum 1-engi kyrr, eftir að
hann var farinn. Hann átti að út-
skrifast úr spítalanum eftir fjóra
daga. Hvorki hann né við höfðum
minnzt á, hvert hann ætti að fara.
En h-ann var aldrei útskrifaður.
Tveim dögum eftir að hann heim-
sótti okkur, kom-u tve-ir embættis-
menn frá Gestapólögreglunni í
spítalann. Þeir hei-Isuðu honum
kurtei-slega og biðu, meðan hann
hafði fataskipti. Síðan fóru þeir
með hann til yfirheyrzlu. Kolbe
læknir hringdi til Editar þennan
sama dag og bað hana að koma í
sjúkrahús-ið. Hann ráðlagði henni
að vara okkur við.
Sama kvöld fl-utti Gestapó-
lögregl-an Rosen aft-ur í sjúkrahús-
ið á börum. Hann vein-aði al-la nótt-
ina. Kolbe kom um morguninn.
Hjúkrunarkonan, se-m hafði nætur-
vörzlu, bað Kolbe að koma að
rúmi sjúklingsins o-g hvísiaði að
honum, að Gestapólögreglan hefði
se-tt verði við allar útgöngudyr.
Kolbe lét hjúkrunarkonun-a fara
og var einn hjá sjúklingnum um
stund. Síðan gaf hann honum mor-
fin.
U-m kvöldið kom læknirinn til
okkar. Við settumst öl-l kringum
hann. Síðan Rosen var yfirh-eyrð-
ur, hö-fðu-m við á hverri mínútu'
búizt við að verða hand-tekin. Mér
var farið að standa á sama. Bara, að
því væri lokið, hugs-aði ég með
mér.
„Jæja, hvað er að frétta?" spurði
ég Kolbe.
Kolbe þagði. Loks herti hann
upp hugann og sagði: „Ég ber
virðingu fyrir þessum Gyðingi. Það
er h-ugprúður maður. Hann bað
mig um eitur. Þeir börðu h-ann
miskunnarlaust. Hann sór, að hann
hefði ekki ljóstrað upp um mig
né fjölskyldu yðar. Og ég held, að
þeir hafi ekki fengið neitt upp úr
honum, því að síðdegis í dag
hringdu þeir til mín og báð-u mig
að hafa sjúklinginn í stofu nr. 77
tilbúinn til yfirheyrslu eins. fljótt-
og hægt væri. Ég sagði, að hann
mundi ekki komast á fætur fyrr
en eftir viku. Þeir þrefuðu við mig
eins og — eins og Gyðinga-r. Við
ko-mumi okkur sam-an um að gefa
honu-m fim-m daga frest“.
„Og svo?“ spurði ég.
Kolbe leit bara á okkur.
„Ég á fjölskyldu“, sagði ég í ör-
væntingu. „Ég er embættis-maður
stjórnarinnar“.
„Embættismaður stjórnarinnar“,
sagði læknirinn. „Gerið þér einnig
sfcyldu yðar sem dómari? Hvernig
dóon miun-duð þér kveða upp yfir
mér?“
„Dauðadóm,“ sagði ég.
981