Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Síða 13

Grímur M. Helgason, forstöðgmaður han dritadeildar Landsbókasafnsins,
dáns prests, þótti gott að heyr.i til
hans, texti: kanverska konan. Fyrir-
lestur var haldinn eitt kvöldið (Sig-
urður stjóri á Itólum), ekki gat ég
farið þangað. Eitt kvöldið var
grímuball, þangað kom óg ekki
heldur. Tombóla 'var haldin, ekki
var eg þar. Leikið var á hverju
kvöldi og sungið flesta daga. Eg
gisti hjá Jónasi. Sigurður stjóri var
þar líka 3 nætur. Einu sinni fór
Jónas fram í sveít og gisti um nótt-
ina. Eg kom til ýmsra: sýslumanns,
Baldvins, Blöndals, Kr . Gíslasonar,
Ólafs frænda (hann var lasinn),
Pálma Péturssonar o. fl.
Á mánudaginn 5. marz hélt eg
heim á leið og í Hofsós. Jónas lækn-
ir fylgdi mér og Sigurði stjóra yfir
að Lónsbrekkum, léði Sigurði hest
þangað, en mér að Hellulandí —
þar var minn hestur, Glói, allan
sýslufundartímann. Þaðan hélt Sig-
urður gangandi heim að Hólum, en
eg einn út í Hofsós.
Á þriðjudaginn 6. marz fór eg
úr Hofsósi og heim. Við, sér Pálmi
urðum samferða út í Haganesvík,
komurn að Miðhóli, og þar stönz-
uðum við í Víkinni. Hélt séra Pátmi
fram-í Hamar, en eg heirn. ÖIlu
leið vel heima. Já, satt er það, ,sem
Fggert Ólafsson segir:
Get eg helzt þangað
. girndin lúti —
gott er að vera kominn heim“.
Þú sérð, að skagfirzkir sýslu-
nefndarrnenn og sveitungar þeirra
hafa áít ýmissa kosta völ til dægra*
styttingar fyrir rúnnnm firomtíu ár-
um, memningarlíf á Króknum verið
fjöiskrúðugt, segir Grímur og bros-
ir.
Frá dagbókunum leitar hugur
inn til bréfasafnanna, sem getið er
í þessu nýja bindi handritaskrár-.
inmar. Ég spyr, hvort safninu ber-
ist mikið af sedibréfum, gö'mlum
eða nýlegum.
— Allmikið, segir Grímur, en
menn eru dálítið tviátta í þessum
efnum. Þeir gera sér að vísu grein
fyrir því, að sendibréf hafa geysi-
mikið heimildagildi, en er öðrum
þræði sárt um heiður æt.tingja
sinna, eins og skiljanlegt er, þyk-
ir hreinskilnin og einlægnin í bréf
unum ef til vill of mikil. Einka-
bréfum er í upphafi ekki ætlað a®
fara margra á milli, þess vegna gefa
brétfritarar sér oft lausari tauminn
en ella, finnst svo stundum of langt
gengið. þegar dregur að lokum
bréfsins og biðja viðtakanda í öll-
um bænum að brenma nú miðan-
um, svo illa skrit'aður og flýtis
legur sem hann sé. Ep sumir
gleyima að brenna bréfum, sem
betur fer, því fylla sum þeirra
skörð, sem annars væru vandfyllt.
Og það er einmitt gildi bréfanna
sem sögulegra gagna, sem veldur
því, að söfn sækjast eftir þeim,
en setja hömlur á notkun þeirra,
svo að sum þeirra eru ekki til af
nota fyrst um sinn.
— Gaman væri að líta á eitt eða
tvÖ brétf.
— Hérna er til dæmis bréf úr
bréfasafmi Stefáns Vigfússonar
Schevings, umboðsmann að lngj-
aldshóli — hann var uppi frá
1766—1874, svo þetta er nokkuö
gamalt safn. Bréfið er frá Þorgilsi
Þorgilssyni. Það er stutt, en segir
‘ langa gamalkunna sögðu, það et
sagan um spottamn, þennan Örlag*
þráð ísienzkrar þjóðar.
Láigubúð 13. marz 1821.
Veleðla herra húsbóndi,
auðmjúk heilsan.
Nú þar stér neyð rekur eftir
mér að eignast færi, en hef engin
ráð það að fá eður eignast nein-
staðar að, leita eg yðar í neyB
minni að biðja yður so vel gjöra
T I M I N N — SUNNPDAGSHLAt)
397