Tíminn Sunnudagsblað - 24.05.1970, Qupperneq 20

Keisarinn sfjórnvitri:
Saga austan úr íran
við góðu verði. Að lokinni skoðun
verksmiðí'>nnar var okkur boðið
til ávaxtamáll,ií5°r < =nT>'--'niusal
hennar. Voru þar fram bornar
skálar stórar. kúfaðar af hinun:
lostætustu ávöxtum ferskum. Það
hygg ég, að trauðla muni eplið,
sem Eva freistaði Adams með forð-
um, hafa verið girnileara né lost-
ætara en eplin barna í Vatne. enda
bitum við óspart í bau.
Á Jeiðinni til Rrattvaag ókum við
í gegnum iarðgöng — hin lengstu,
sem við fórum í ferðinni. 600 til
700 metra löng. Mikil viðbrigði
voru að koma úr glaðasólskini inn
í myrk göngin. en svalinn þar var
þæviiegur eftir hitann um daginn.
f Brattvaag er vélaverksmiðja.
Þar eru einkum framleiddar vind-
ur fspili. Allt virtist okkur þar
stórt i sniðum og fjöldi manns
hefur þar atvinnu. Bærinn Bratt-
vaae hefur bvggzt kringum verk-
smiðjuna. Hún var reist 1911. og
var þá naumast nokkuð byggð þar
sem nú er bærinn.
Að loknum kvöldverði í Skodja
var okkur sýndur skólinn og næsta
uuihverfi hans, að því ioknu var
okkur boðið á handfæraveiðar útí
á firðinum. Bátakostur var þar
nógur í fjörunni, og var liði skipt
þannig, að þrig-gja til fjögurra
manna áhöfn var á hverju fari Á
hverjum báti var fiskilóðs, etnhver
af heimamönnum í skólanum eða
nágrenninU, og var liann raunar
skipstjói’i einnig. Á fari því. sem
ég flaiít með. var lóðsinn aldrað-
ur maður. Jóhann Vogt. meðhiálp-
ari í kirkju sinni. Þegar við geng-
um tii siávar. grein hann með sér
utanborðsvél. svolítið kríli, sem
hann bar undir hendinni. festi
hana á bátinn og kevrði svo all-
langan veg inn eftir firðinum. A-
hafn.ir annarra báta urðu að bjai g-.
ast við sína seieu axlarliði til bess
Wur-asf á niiðin.
Ek'kl leizt mér fiskilegt þarna á
firðinum. Fugli sást naumast
bregða fvrir. en siórinn var speg-
ilslét.tUT, veður hið hlíðesfa og
unaðstegt að virða fvrir sér um-
hverfið þetta fagra júníkvöld.
Skógivaxnar hlíðar og fiallagnínur
stóðu á höfði í físrðarsneglinum.
Satt að segja dvaldist bugur minn
meira við fegurð kvöldsins og
landsins heldur en vænt.iniega"
fiskidrátt.
Þegar á miðin kom stöðvaði
skipstjórinn vélina. Taldi hann
vænlegar til afla að hafa hljótt
íran er fyrirmyndárríki. Krýn-
ingarhátíðin hér um árið var stór-
kostleg, og um allar jarðir fékk
fólk að sjá það á sjónvarpstjald-
inu í stofunni sinni, hve innilega
þegnarnir glöddust með keisara
sínum.
Samt er íran ekki himnaríki á
jörðu i bókstaflegri merkingu. Þar
gerast svona annað veifið og hér
og þar atburðir. sem ekki eru ná-
kvæmlega sniðnir eftir hugmynd-
unuin um englalífið á völlum Para-
dísar. Þar*eru tii dæmis milljónir
manna, sem búa við sult og seyru
svo leogi sern þrir tcra. ug þar er
ek-ki lát á þe.m sjú.kdómum, sem
alls staðar eru fyigifiskar örþirgð
ar, fáfræði og skeytingarleysis.
Stundum dyuu’- ógæfa líka alveg
óvænt yfir þegna keisavans eins
og þegar flugflotí hans gerði allt
Eigi voru nema þrjú færi í þátn-
um, og varð að samkomulagi. að
ég sæti undir árum og ,,kippti“
eins og sagt er á sjómannamáii,
þegar skipstjórinn mælti svo fyrir.
Á bátnum var Sigrún Magnúsdótt-
ir. ungfrú af Ströndum. Á hana
setti ég mikið traust — bjóst við,
að hún myndi fiskin, taldi enda
ekki úfilokað, að bún væri fjöl-
kunnug, svo sem verið hefur löng-
um um Strandamenn. Hvort sem
valdið hefur fiölkvnni Sigrúnar
eða annað, er víst og satt. að hún
dró tvo af þeim þremur bvrskling-
um. sem á skip okkar komu. Eft-
ir nálega tveggia stunda þvæling
um fjörðinn gangsetti Jóhann skip
stióri vél sína. og við héldum i
land Voru þá flestir bátar komn-
ir að. sumir án bess að hafa orð-
ið varir. og enginn hafði „hitt í
tiann“ Verðiaun voru voit.t þeirn.
sem flesta fiska dró. en það var
Hjörleifur Húnvetningur. Verð-
launin voru forláta fýsibelgur. Þeg
ar við komum að. biðu okkar kaffi-
veitingar í fiör>i**r*> Hvöidums* við
driúga stund við kaffidrykkju og
mikinn gleöskap þar við flæðar-
málið.
í einu í vetur loftárás á bæinn
Shiraz i suðurhiuta iandsíns
Þeir, sem kmiiið hafa inn í land-
ið frá írak, hafa haft orð á því,
hve örbirgðin er mikl j átakanlegri
austan landamæranna. En tignun-
in á keisaranum, konungi kon-
uganna, er í nokkurn veginn
réttu hlutfalli við örbirgðina. Ekk-
ert er jafnhiminborið og hann, og
ekkert er það, sem á iiann nær að
skyggja, nema ef væri kókakóla-
flaskan, sem víða blasir við á risa-
stórum mvnduni.
T útlendum myndablöðum eru
oft ofurfallegar myndir af drottn-
ingunni, og raunar hefur þeim líka
þrugðið fyrir i íslenzkum blöðum.
Það er munur að sjá bana eða
jússurnar, sem mektugustu þjóð-
höfðingjar á Vesturlöndum haia
sér við hlið — já, eða fieðurnar
Menn gengu til livíldar í nem-
endabústaðnum í rauða húsinu eít-
ir mjög ánægjulegan dag, sælir og
sáttir við tilveruna. Félagar mínir
ráku upp stór augu. besar é« bióst
í háttinn og byrjaði á því að rekja
nökkra metra af teyaiubindi utan
af bægri fætinum. Hlaut ég að
gefa þá skýringu á þessu, sem rétt
var. að Jón Jóhannsson. lækni” í
Keflavík, hefði ekki alls fvrir
löngu dreeið nokkra metra af æð-
um úr lærinu á mér og fæti. og
vefffi ég því fóiinn enn á þennan
hátt að læknisráði.
Þrátt fyrjr þannan ágæta dag,
sem liðinn var og ánægiu mína
með lífið þetJa kvöid. o1!i það mér
töluverðum óþægindum, er ég var
kominn i ookann og hugðist sofna.
að ég hafði sólbrunnið bó nokkuð
illa ofan að beltisstað við vinnuna
hjá Ekroll bónda Brann ég bann-
ig í gegnum þunna skvrtu, sem tg
var í. Kom mér ekki að haldi sú
fyrirhyggja, er ég þótíist sýn? að
fara ekki úr skvríunm. þegar sól-
skinið var ste’kast Næstu kvökl
átti ég erfitt með að sofna. þvi að
mig sveið mest i brunann, þegar
ég var setztui' að í poka minum.
404
T í M I N N — SUNXUDAC.SBÞAÐ