Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Síða 3

'Hérlendis sækja snjótittlingar heim að húsum og bæjum,
þegar vetur er kominn, tH þess að tína mor [ sarplnn.
í Svíþjóð sitja dómpápar með rauða bringu í kornbund-
inum, sem hugulsamir bændur stinga niður i snjóinn.
Þeir lifa ekki af næturkuldann, ef þeir fá ekki hæfilega
margar hitaelningar.
Orrinn situr oft uppl á birkigreinum á vetrum og kroppar
kvistinn eins og fé í jarðbönnum. Þegar kvöldar, flýgur
orrinn niður. Hann grefur sig niður í skafl, því að honum
finnst kalt að sofa á bersvæði. En kyngl niður snjó, getur
orðið fyrirhafnarsamt að komast aftur undir bert loft.
Rjúpan er fugl með loðinn fót og
sterkar klær. Hún grefur sér bæli i
snjóinn og lætur oft skefla yfir sig,
>f þannig viðrar.
Flotmeisan leitar næturskjóls i hol-
um trjám. Oft verpir fuglinn seinna
k sömu holuna og var næturfylgsni
hans um veturinn.
Mávar fljúga oft með lafandi fætur.
í miklu frosti verður þeim þó hálf-
kalt. Um svefntímann hiýja þelr sér
á fótum í fiðrinu.
Endur sofa oft standandi á grynn-
ingum meðan ekki er þeim mun
kaldara. Þegar frost herðir verða
þær að leita upp á ísinn, þar sem
þær sofa liggjandi.
Kattuglan flýr í afdrep, þar sem
skjól er fyrir veðri og vindum. Hún
á sér til dæmis náttstað i turni eða
reykháfi, ef einhvers slíks er kostur.
I .
Margar meisur þrengja sér saman,
þegar þær fara að sofa. Þannig halda
þær á sér hita. En illt er að vera
yzt — það vili engin meisa, sem ein-
hvers má sín.
IÍM1NN — SUNNUDAGSBLAÐ
507