Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Qupperneq 8

M. NOÉL NOUGARET;
Á ferð m sveitir
íslands árið 1865
IV
(NoU'garet skoðar sig um á Þing-
völlum 1 þrjá daga, en heldur svo
áfram yfir Lyngdalsheiði niður að
Laugarvatni. Hann er stðrhrif-
inn af landslaginu, fögru og hrika-
legu, en steinhissa á því, hve bónd-
inn á Laugairvatni og hraustlegur
barnahópur, sem hann sér þar,
skuli vera svo óhreinn, með allt
þetta heiita vatn rétt við bæiar-
dyrnar. „Hreinlæti er óþekktur
munaður á Ísíandi".
Þeir flýta nú för i áttina til
Geysis yfir mikiar torfærur.
Skammt frá Miðdal er birkiskóg-
urinn svo þéttur, að erfitt er að
ríða um hann. Á Brúará fara þeir
yfir mjóa, 150 feta langa trébrú, þá
einu á landinu. að því er höf. seg-
ir. Ktekkan er þá tíu um kvöldið,
og nú taka við seinfarnar mýrar,
unz komið er að bæ, sem stendur
uppi á hól. Þar er guðað á glugga.
ög fenginn annar leiðsögumaður.
Sá var klæddur aðskornu prjon-
lesi frá hvirfli til ilja, og sýndist
ótrúlega langur í rö'kkrinu. Hann
snarast á bak, og höf. finnst hann
imynd Don Quixotes, án brynju!
Hann fylgir þeim yfir hverasvæð-
ið niður að Geysi, „þar sem jörð-
in sýður og vellur, megn fúleggja-
lykt fyllir vit ferðamannsins og
heitir gufumekkir þyrlast framan
í hann“. Don Quixote skilur þá
eftir í þessari „efnarannsóknaslofu
kölska“, og þeir félagar slá tjöld-
um milíi Geysis og Strokks. Nou-
garet getur lítið sofið fyrir. drun-
um og hvissi og er sífellt að
stökkva út úr tjaldinu, hann segist
hafa horft á fjórtán smágos, áður
en svefninn sigraði hann.
Hér er sleppt úr vísindalegum
skýringum og lýsingu á Geysi og
Strokk, sem höf. skemmtir sér við
að erta með torfusneplum, og gýs
hann þá í 70—80 feta hæð. En
gamli Geysir lætur ekki að sér
hæða. Þeir félagar dvelja þarna i
fimm daga án þess að sjá gos.
Nougaret sýður baunir sínar og
kartöflur í hverunum og unir hag
sínum vel, en fylgdarmaðnrinn er
honum til skapraunar og ríður
sína leið með tvo hesta. Frakkinn
verður í fyrstu magnþrota af reiði.
Hann treystir sér vel til að rata
eftir kortinu, en örðugara sé að
setja einn upp á hestana. Þegar
hann situr þa-rna gráti nær, að því
kominn að gefast upp við frekari
ferð um sveitir þessa furðulega
lands og snúa a-ftur til Reykjavík-
ur, tekur jörðin alt í einu að titra
og Geysir sendir frá sér tíu feta
gusu, en gýs síðan allt upp í 1-0
fet. Nougaret horfir hugfanginn á
volduga vatnssúlu -glitra í geistem
kvöldsólarinnar, og honum finnst
þetta dásamlega fyrirbæri vera
sett á svið sér einum til hughreyst-
ingar. Hann fyllist kjarki að nýju,
setur upp á klárana og söðlar hest
sinn. Klukkan er orðin átta að
kvöldi og ekki um annað að gera
en leita náttstaðar hjá presti, sem
skilji latínu, og biðja ha-nn að út-
vega sér fylgdarmann. Hann afræð
ur að halda niður með Tungufljóti
í áttina að Torfastöðum).
V
Ég reið fram með ánni fyrst i
stað, en lenti í keldum, og neydd-
ist til að snúa við. Til að forðast
slíka fiarartálma ákvað ég að ríða
eftir hæðardrögunum. Blessaðir
hestarnir virtust skilja vandræði
mín til fulls, og 1 stað þess að
nota sér þau, komu þeir mér til
hjálpar. Þega-r ég var biíinn að
gefa þeim áttina nokkurn veginn,
komu þeir í stað leiðsögumannsins,
og sýndu meiri gáfur en hann
hafði nokkru sinni gert. Þeir
hlupu bara á undan mér, svo að
ég þu-rfti ekki annað en að halda
í humátt á eftir þeim, aldrel fó'ru
þelr út af þessum ímyndaða vegi
til þess að blta. Það var ekki fyrr
GUDRÚN________
GUÐMUNDSDÓTTIR
ÞÝDDI_________
OG BJÓ TIL
PRENTUNAR
en við komum til byggða, að þeir
stönzuðu aif sjálfsdáðum og fóru
að bíta, af því að þeir vita, að ís-
lendingar koma við á hverjum bæ.
Eftir hálfs annars tíma reið námu
hestarnir því skyndilega staðar og
fengu sér hressingu hinir róleg-
ustu, eins og þeir vildu segja:
„Farið að dæmi okkar“. Staðurinn
virtist auður og yfirgefinn, en
sveibabæirnir íslenzku eru oft um-
luktir sandauðn, svo að ferðamenn
komast hávaðalaust heim á hlað,
ef einn eða fleiri hundar verða
ekki til þess að boða komu þeirra
með æðisgengnu gelti ofan af torí-
þökunum.
Án þess að fara af baki reið ég
í bring um nokkra húskofa í leit
að inmgangi. í sama bili birtist ung
kona i dyragættinni, en fyrir inn-
an hljóðaði barnungi af öllum lifs
og sálarkröftum. Bóndinn var
senniilega að heiman við sjéróðra
á einhverjum firðinum. Vesalings
konan virtist í fyrstu álíta ferða-
langinn, sem vakti upp, vera landa
sinn, hún starði á mig undrandi,
ef til vill hef ég verið fyrsta sýn-
ishorn annarlegs kynþáttar, sem
hún hafði augum lit.ið. Engu að
síður flýbti hún sér að inna af
hendi gestrisnisskylduna, hún
gekk til mím, breiddi út faðminn
og heilsaði með kossi, sem ég end-
urgalt af heilurn hug. Síðan bjóst
hún til að tafca beizlið af hestin-
um mínum í þeirri trú, að ég
myndi ætla að biðjast gistimgar,
sökurn þess hve áliðið var kvölds.
Henni þótti auðsjáanlega miður, er
ég gaf henni hið gag.istmða til
kynna. Ég var þyrstur og sagði
orðið melfc, sem ég hafði lært.
Hún hvarf i-nn fyrir og kom aft-
ur að vörmu spori með fullam ask
af mjólfc. Fyrst dreypti hún á
henni sjálf, og rétti mér síðan.
Þeigar ég hafði fengíð nægju mína,
tók hún við askinum og lauk úr
honum. Á meðan dró ég nokkra
£12
TÍUINN - SUNNUDAGSBLA®