Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Side 10

Tíminn Sunnudagsblað - 28.06.1970, Side 10
mér fyrir inni í kórnum, fór ég að útbúa kvöldverð. Bauð ég presti að borða með mér, hvað hann þáði af mikilli Ijúfmennsku. Hitt fólkið hópa'öist allt inn í kirkjuna, en settist eins og gefur að skilja handan við gráturnar, hátíðlegt á svip, og fylgdist þaðan með öllum tilburðum mínum. Klerkurinn og ég sátum hvoi andspænis öðfum og mötuðumst og skröfuðum. „Ég finn áreiðanlega einhvern sequens", (hann ætlaði að segja guide, en ég tel hitt orðið réttara, og mun því nota það) „en“, bætti hann við, „þú getur ekki farið á morgun“. — „Það þætti mér miður, góða veðrið er á förum, og ég á langa leið fyrir höndum. Hvers vegna .get ég ekki farið á morgun?" — „í fyrsta lagi væri það eng- in koma, og krakkarnir færu öll að skæla, ef þú færir strax. í öðru lagi ætla ég að gifta dóttur mína á morgun, hún er sú fjórtánda í röðinni og nærvera ókunnugs manns hlýtur að vera gæfumerki, svo að við sleppum þér ekki“. (Þetta er skáldskapur, því að eng- in gifting verður á Torfustöðum um þessar mundir. Árið 1865 eru tvenn hjón vígð þar, önnur 30. júní, en hin 6. nóvember. Auk þess átti séra Guðmundur einung- is eina dóttur barna). Þetta sló öll vopn úr hendi mér. Ég lét undan klerki með þeim mun meiri háttvísi, sem ég átti ekki annars úrkosta. Allir virtust hæst ánægðir yfir þessum málalokum. Það var vissu lega orðið mjög framorðið, svo að ég lagðist endilangur á æðardúns- sængur, er rnenn höfðu breitt fyr- ir framan altarið. Út um litla gluggann sá ég baldursbrár og fífla vagga sér á leiðunum. Ég lauk við vindilinn minn, klerkur bauð góða nótt og gekk út úr kirkjunni með allan hópinn á eftir sér. Ég sofnaði á augabragði. En sú kyrrð, en sá friður! Aldrei hef ég notið hvíldarinnar jafninni lega og í þessu hrörlega guðshúsi við hliðina á friðsæla sveitabæn- um, sem forlögin vísuðu mér á og þar sem hin ótrúlegustu ævintýr biðu mín. Ég vaknaði ekki fyrr en löngu eftir sólarupprás. Þegar ég leit út, lá ég allt heimilisfólkið vera að raka niðri á túni, og fannst mér þette íkemmtileg bytjun á brúð- kaupsdegi. Jafnskjótt og fólkið varð mín vart, lagði það frá sér hrífur og orf og kom til að bjóða góðan dag. Það beið einungis eftir, að ég vaknaði, svo að hátíðahöld- in gætu hafizt. Mér datt í hug, að nú væri tæki- færi til að sýna einhvern höfðings- skap. í dóti mínu geymdi ég ýmsa smáhluti, sem ég ætlaði til gjafa: brúður, klæddar eftir nýjustu tízku, handa litlum stúlkum, arm bönd úr glerperlum og skeggjaða púka, sem skutust upp úr öskjum, þegar stutt var á fjöður. Þeir voru ætlaðir börnum, en fullorðna fólk- ið þreif þá af þeim skellihlæjandi, og fannst þetta greinilega var há- mark tækninnar á þessari öld. Hver þessara púka hafði aðeins kostað um fimm skildinga á mark- aði í París, — og þó held ég, að þeir haf-i vakið mestan fögnuð af öllu skraninu, sem ég var með. Handa ungu stúlkunum keypti ég kefli með mjóum, litfögrum silkiböndum. Ég náði í nokkur og gaf þau einum fimm heimsætum á aldrinum sextán ára, til tvítugs og hélt, að þær yrðu stórhrifnar. Fyrst botnuðu þær ekkert í, hvað þetta gat verið. Sú skarpskyggn- asta tók loks eftir títuprjóninum, sem endinn var nældur niður með, tók hann úr og byrjaði að rekja ofan af snúðnum. Hinar héldu, að hún hefði ráðið gátuna, og fóru að dæmi hennar. Þegar þær höfðu rakið upp allan silkiborðann, fleygðu þær honum burt eins og hverju öðru rusli og tóku svo til við pappírinn, sem var utan um spóluna. Auðvitað fundu þær ekk- ert nema trésnúð, sem þær sýndu hver annarri vonsviknar. Sjálfur var ég sárgramur yfir viðtökunum, sem silkiböndin mín fengu, og ekki sizt yfir því, að vesalings stúlkurnar skvldu halda, að ég væri að kera gys að þeim. Mér skildist, að ég yrði að sýna þeim til hvers ætti að nota gjöfina. Ég tíndi saman keflin oCT beim burt, síðan lét ég þær dást að mýkt silkiborðans. Þegar þær fóru að átta sig, gekk ég til einnar. sem hafði mjög fallegt hár, — hárið er það, sem prýðir þær mest, og bær hirða bezt — og gaf ann- arri merki um að færa mér greiðu. Hún kom undir eins með ein hvers konar kindarkjálka. sðm fisk dálkuT var festijr í. Þetta frum- stæða áhald var gljáfægt af sliti, og koparbólur, greyptar hér og hvar í greiðuna, vitnuðu um list- rænt handbragð. Ég fléttaði nú hár heimasætunnar í flýti, og hnýtti stóra slaufu um endana, svo að allir dáðust að. Endirinn var sá, að ég greiddi þeim öllum fimm á sama hátt, Mér fannst ég vera á grímuballi, en stúlkurnar lærðu að minnsta kosti að nota hárbönd. Síðan hef ég haft slæma samvizku út af því, að kenna konum þessar- ar fátæku þjóðar að nota glysvarn- ing. Á meðan þessu fór fram. reyndi ég að geta mér til, hver úr hópi kvennanna væri tilvonandi brúður, svo að ég gæti skrýtt hana á við eigandi hátt. Ég innti prest nokkr- um sinnum eftir henni, en hann svaraði alltaf: Þú sérð hana bráð- um (mox videbis). Nú var smalað saman fjölda hesta, karlar og konur fundu hver sinn reiðskjóta, unglingarnir, sem ekkert áttu reiðverið, riðu berbakt og valhoppuðu í einum fleng. Ég var hættur að spyrja, og reið áfram annars hugar, unz fylkinsin nam staðar i mýrlendi nokkru, eftir svo sem klukkustundar reið. Þar uppi á hæð óx dálítill skógur, og út úr honum kom ungur maður um þrí tugt og stúlka, á að gizka tuttugu og fimm ára: þetta voru hiónaefn- in. Þegar ungt fólk á fslandi fellir hugi saman, játa þau hvort öðru ást sína, trúlofa sig í viðurvist fjölskyldunnar og búa saman upp frá því á bæ, sem þeim er hjálpað að reisa. Þau eru lögleg hjón frammi fyrir guði og mönnum. Blessun kirkjunnar hljóta þau ekki ,fyrr en von er á erfingja, svo að hann megi verða skilgetinn: Stund- um kemur vanræksla í veg fyrir að þessum formsatriðum sé hlýtt í tæka tíð og verða þá prestarnir að hagræða dagsetningum kirkju- bókanna eftir því sem henta þyk- ir. Ég þurfti ekki annað en líta sem snöggvast á brúðina til að sjá, að hér þurfti að hafa hraðann á. Henni var lyft í söðulinn með viðeigandi háttvísi, og við snerum aftur til Torfastaða, en höguðum nú ferð- inni í samræmi við hið interessanta ástand konunnar. Hjónavígslan hófst undir eins, samkvæmt lútherskum sið, og ég man, að þrátt fyrir virðuleikann, sem svaramannshlutverk mitt krafðist, þá stóð ég með kross- lagða arma á kirkjugólfinu og tott- 514 T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.