Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Blaðsíða 13

Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Blaðsíða 13
Ingibjörg Finnsdóttir á efri árum. etaðar, að minnsta kosti ekki svona annað veifið. Þó held ég að við í Hrútafirði, höfum farið betur út úr hafísvorinu 1887, en margir aðr- ir. Þá var ísinn þó það gisinn á firðinum, að það náðist til þess að veiða hrognkelsi, og á því lifði fólkið bókstaflega. — Veiddist mikið af hrognkels- um þetta vor? — Það veiddist alveg ótrúlega mikið, þegar þess er gætt, að ekki var um annað að gera en veiða inn- an um ísinn. Það var varla um að ræða að hafa nema eitt net í hverj- um stað, í stað þess að geta lagt heilar netatrossur í auðan sjó. En samt veiddist vel, og stund- um ágætlega. Það var einn dag þetta vor, að bóndi úr nágrenninu kom til foreldra minna og leitað- ist fyrir um það, hvort hægt væri að láta sig hafa ofurlitla ögn af kornvöru. Móðir mín fór þá til og skipti jafnt á milli sín og hans, því sem eftir var af mjölvöru á bænum. En þegar vitjað var um hrognkelsanetið okkar þennan dag, voru í því þrjátíu fiskar, sem var einsdæmi á þessu vori, svona í eitt skipti. Sannaðist þar sem oft endranær, að oft gefst þeim, sem gefa. Og enginn held ég að skaðist á því að gera náunga sínum greiða. — Það hefur varla verið mikið um samgöngur hjá ykkur, þegar hafísinn lá uppi í fjöru, vikum og mánuðum saman? — Þetta ár, 1887, var engin sigling á Hrútafjörð fyrr en í ágúst. Safnaðist þá saman í Hrútafirði mikill fjöldi Ameríkufara, og beið þar skipsins alveg frá því um vor- ið'. Faðir minn var þá hreppstjóri, og varð hann í hálfgerðum vand- ræðum með að koma öllu þessu fólki fyrir. Það var varla sá bær til í allri sveitinni, að ekki biði þar einhver skips. Og sjálfsagt hafa margir flotið á fyrirgreiðslu vina og vandamanna, en þó var það margt fólk, sem pabbi varð að ráðstafa. Meðal annars biðu heima hjá okkur tíu manns og dvöldu lengi. Af þessum tíu mann- eksjum voru hjón með sex börn, þar af tvö frá fyrra hjónabandi mannsins. Voru þau bæði komin yfir fermingu. Við, heimakrakkarn ir, lékum okkur mikið við þessi að- komubörn, og man ég, að okkur þótti það dálítið ævintýralegt að vera að leika okkur við börn, sem voru á leiðinni til Ameríku. Yngsta barn þessara hjóna var á fyrsta árinu. Það dó í hafi, eins og mörg fleiri ungbörn Ameríkufara. Ég held, að þessi mikli ungbarna- dauði hjá Ameríkuförum hafi að miklu leyti stafað af því, að börn- in hafi ekki þolað niður- soðnu mjólkina, sem fólkið’ varð að leggja sér til munns á leiðinni yfir hafið. — Mér hefur oft fundizt sam- hjáip og greiðasemi algengari í strjálbyggðum og harðbýlum sveit- um en víða annars staðar. Myndi það ekki líka eiga við um Hrúta- fjörðinn? — Það var mikið til af góðu og greiðugu fólki í Hrútafirði, og er enn. Ég man það vel, að einu sinni, þegar ég var barn á harð- indaárunum á milli. 1880 og 1890, komu til foreldra minna fá- tæk hjón, sem bjuggu á fjallgbæ og færðu keim tvo fulla poka af þurrkuðmx fjallagrösum. Þetta T í M I N N SUNNUDAGSBLAÐ 637

x

Tíminn Sunnudagsblað

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.