Tíminn Sunnudagsblað - 18.07.1971, Blaðsíða 5

Og munkurinn sagði því við
Barnabas:
„Vinur minn, Barnabas, komdu
með mér, og ég mun sjá svo um,
að þú fáir inngöngu í munkareglu
þá, sem ég er príor yfir. Hann,
§em leiddi Egyptana yfir eyðimörk
ina, setti mig við hlið þér á götu-
troðning þennan, til þess að ég
mætti verða þér til hjálpræðis“.
Þannig varð Barnabas munkur.
t klaustri því, sem hann gekk í,
Iofsungu munkarnir dýrlegast
guðdóm hinnar heilögu meyjar. Sér
hver þeirra tilbað hana með allri
þeirri þekkingu og eldmóði, sem
guð hafði gefið honum.
Príorinn sjálfur, ritaði bækur, er
lýstu öllum hinum miklu dyggð-
um hinnar heilögu guðsmóður,
samkvæmt kenningum miðalda-
heimspekinnar. Bróðir Maurice
umskrifaði með fagurri rithönd,
þessar ritgerðir á pergamentsíður,
meðan bróðir Aléxandre skreytti
þær með fíngerðum myndum, er
sýndu drottningu himinsins sitja
í hásæti Salomons, en við fótstall
hásætisins héldu fjögur ljón vörð.
í kringum höfuð hennar, sem um-
vafið var geislabaug. flugu sjö
dúfur, og áttu þær að tákna sjö
náðargjafir hins heilaga anda: ótta,
guðrækni, þekkingu, afl, réttlæti,
gáfur og vizku. Með henni voru
sex gullhærðar meyjar: aukmýkt,
huggun, lausn, virðing. meydóm-
ur og hlýðni. Við fætur hennar
voru tvær litlar verur, skínandi
hvítar og alsnaktar, krjúpandi á
bæn. Þær voru ímynd biðjandi
sálna. sem fengu fyrirgefningu.
Hún frelsaði sálir þeirra fyrir mál-
stað bænarinnar. Á annarri síðu
mvndaði bróðir Aléxandre Evu í
návist Maríu, svo hægt væri að sjá
í einu, synd og iðrun kvenlegrar
auðmýktar annars vegar og meyj-
arlega tign hins vegar. Meðal
annarra góðra mynda í þessari bók
var uppspretta hins lifandi vatns,
lindin og liljan. Þar var einnig
tunglið og sólin, og hið lokaða
hlið. sem svo mikið er talað um í
lofsöngvunum. Þar var og hlið
himinsins og borg guðs. Allt var
þetta ímynd hinnar heilögu meyj-
ar.
Bróðir Marbode var líka einn af
hinum góðu sonum Maríu meyj-
ar. Hann var alltaf önnum kafinn
við að höggva myndir úr steini.
Skegg hans, hár og augabrýr var
hvítt af rýki. Augu hans voru stöð-
ugt þrútin og full af tárum. En
hann var ötull og hamingjusamur
gamall maður, og þ‘að var enginn
efi á því, að drottning Paradísar
vakti yfir fækkandi ævidögum
þessa barns síns. Marbode mynd-
aði hana í predikunarstól.
Enni hennar var umvafið
geislabaug og hringsett perl-
um. Hann tók það nærri sér að
verða að mynda fellingarnar í reip-
ið, sem þakti fætur hennar. En það
var í samræmi við orð spámanns-
ins, er hafði sagt: „Hin göfuga
mey er eins og lokaður garður".
Stundum leit hann á listaverkið,
sem yndislegt barn, og virtist segja
með sjálfum sér: „Drottinn,
þú drottinn listarinnar“!
Það voru einnig í klaustrinu
skáld, sem rituðu óbundið mál.
Þeir rituðu lofsöngva á Iatínu til
heiðurs Maríu mey, sem er dýr-
legust allra meyja. Það var meira
að segja einn á meðal þeirra, sem
þýddi töfrasögurnar um hina göf-
ugu mey á almúgamál og gerði
af þeim kvæði.
Þegar Barnabas sá aðra keppast
við að sýna vegsömun sína með
þvílíkri gnægð góðra verka, þá
hneig hann í harm yfir sinni eigin
fáfræði og einfeldni.
„Æ, æ!“ andvarpaði hann, er
hann var dag einn á gangi ein-
samall í litla garðinum, sem liul-
inn var í skugga klauslurveggj-
anna. „Ég er svo óhamingjusam-
ur. því að ég get ekki, eins og
aðrir bræður í klaustrinu, látið
hinni heilögu móður guðs í té,
neina nógu dýrlega vegsömun.
Henni hef ég þó tileinkað allan
kærleika hjarta míns. Æ, æ, ég er
heimsking, án nokkurrar listagáfu,
og einskis nýtur. Göfuga mev, cg
tek aldrei þátt í neinum uppbyggi-
legum helgiathöfnum. skrifa
aldrei fagrar ritgerðir. sem styðj-
ast við orð ritningarinnar, engin
fögur málverk, engar vel höggnar
myndir og engin kvæði. Æ, æ, ég
hef ekkert til brunns að bera,‘.
Þannig bar vesaldómur og
ógæfa lians hann ofurliðl.
Kvöld eitt, þegar munkarnir
voru að ræða saman, sér til
skemmtunar, heyrði hann einn
þeirra segja frá munki, sem ekk-
ert gat sagt annað en AVE
MARIA. Hann var fyrirlitinn fyrir
fáfræði sína. En eftir dauða hans
sprungu út fimm rósir i minni
hans, sem táknuðu hlna fimm bóc-
stafi í nafninu Maiía. Þannig varð
heilagleiki hans augljós.
Er Barnabas lilýddi 4 þessa sðgtt;
opinberaðist honum enh einu slnni"
góðsemi hinnar heilögu meyjar.
En hann lét sér ekki nægja að
heyra söguna um hið dásamlega
kraftaverk, heldur fylltist hann
ákafa, því að hann vildi fá tæki-
færi til að þjóna hinni heilögu
mey himinsins og vegsama hátíð-
lega dýrð hennar.
Hann leitaði án árangurs að leið
til að gera það. Hver dagur færði
honum auknar sorgir, þar til morg
un einn, að hann stökk í gleði
vímu fram úr hengirúminu sínu
og hljóp til kapellunnar, þar sem
hann var einn í meira en klukku-
stund. Hann sneri þangað aftur
strax að miðdegisverðj loknum og
upp frá þeim degi var hann I kap-
ellunni á hverjum degi eftir að
hún var orðin mannlaus. Þar
eyddi hann þeim tíma. sem hinir
munkarnir notuðu til að sinna bók-
fræðistörfum og vísindun. Ilann
var ekki framar hryggur, eða and-
varpaði. En svo undarleg og skjót
breyting vakti undrun liinna
munkanna og þeir spurðu sjálfa sig
hvers vegna bróðir P.arnabas færi
svo oft einn sín liðs. Þar sem það
var skylda príorsins að vita allt það
er munkarnir aðhefðust, ákvað
hann að njósna um Barnabas. Dag
einn, þegar Barnabas var einn í
kepellunni, fór príorinn þangað
ásamt tveimur af elztu bræðrun-
um í reglunni, til þess að sjá,
hvað hann aðhefðist þar. Þeir
horfðu í gegnum skráargatið
á hurðinni og sáu þannig hvað '
fram fór fyrir innan.
Þeir sáu Barnabas frammi f.vrir
m.vnd hinnar heilögu meyjar. .
Hann stóð þarna á höfðinu með
fæturna upp í loftið og lék listir f
sínar með sex koparkúlur og tólf
hnífa. Til dýrðar hirini heilögu
mey lék hann þessar listir sinar,
sem í gamla daga höfðu fært hon-
um frægð og heiður. Hinir öldr-
uðu bræður skildu ekki, að með
þessu helgaði hann þjónustu hinn-
ar heilögu meyjar beztu hæfileika
sína. Þeir hrópuðu upp yfir sig
yfir þvílíkri saurgun helgidómsins.
Príorinn vissl, að Barnabas var
einfaldur, en samt hélt liann, að nú
væri hann búinn að missa sitt litla
vit. Þeir þustu því allir þrlr til,
og ætluðu að fjarlægja Barnabas
út úr kapellunni, en þá sáu þeir
hina heilögu mey stíga hægt niður
af altarinu og þurrka, með hinum
Framhald á bls. 646.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
629