Tíminn Sunnudagsblað - 26.09.1971, Blaðsíða 12

VS ber að riymm
fr, heyrði ég mömmu segja frá
þessu, en ég hélt hún hefði fyrir
löngu gleymt því. Hún bætti því
við, að í það sinn hefði sér fallið
þyngst fátæktin.“
Þessi orð skrifaði Stephan G.
Stephansson vini sínum, Baldri
Sveinssyni, eitt sinn, og munu
þeir, sem eitthvað eru kunnugir
verkum þess höfuðsnillings, fljótt
hafa borið kennsl á tilvitnunina.
Á því mun ekki leika vafi, að
atburður sá, sem Stephan minnist
þana, hafi orðið árið 1865, haust-
ið sem hann varð tólf ára, — og
það hefur ákaflega mangt breytzt
á íslandi þau 106 ár, sem síðan
eru liðin.
Nú mun það sem betur fer fá-
títt, að íslenzk ungmenni þurfi að
harma það að komast ekki í skóla,
þegar það leitar sér atvinnu á öðr-
um vettvangi. Og það þýðir ekki
annað en játa það eins og það er,
að þessar manneskjur eru ákaflega
illa settar í okkar tæknibrjáluðu
og prófóðu samtíð. Konur, sem
giftast kornungar og hafa aldrei á
ævi sinni tekið neitt próf, eru bún-
ar að koma börnum sínum til
manns á meðan þær sjálfar eru
um eða innan við miðjan aldur.
Er nema von, að þær bresti kjark-
inn, þegar þær fara að leita sér
vinnu utan heimilis og eru strax
spurðar um prófin, sem þær hafi
tekið.
Því ber þó ekki að neita, að ým-
islagt hefur verið reynt að gera
fyrir það fólk, sem hér hefur ver-
ið til umræðu, þótt allt sé það í
smærri stíl en vera þyrfti. Allir

*
„Anægjulegasta stritið er
nám í einhverri mynd“
Rætt við Guðbjart Gunnarsson,
kennara, forstöðumann Náms-
flokkanna í Kópavogi.
„Eitt haust var ég úti staddur í
rosaveðri. Sá þrjá menn ríða upp
Vatnsskarð frá Arnarstapa. Vissi,
að voru skólapiltar á suðurleið,
þar á meðal Indriði Einarsson,
kunningi minn og sveitungi, sitt
fyrsta ár í skóla. Mig greip raun,
ekki öfund. Fór að kjökra. Þaut út
í þúfur, lagðist niður í laut.
Mamma hafði saknað mín. Kom út
og kallaði. Ég svaraði ekki. Vildi
ekki láta hana sjá mig, svo á mig
kominn, en hún gekk fram í «ig.
Spurði mig, hvað að gengj. Ég
vildi-^verjast frétta, en varð um
síðir að segja sem var. Eftir þessu
sá ég seinna. Mörgum árum á eft-
því nú eru flestir unglingar þang-
að sendir og það jafnvel án til-
lits til viljans og gáfnanna). Og
blessaðir skólarnir ökkar eru svo
prýðilega úr garði gerðir, að næst-
um allir geta lokið einhvers kon-
ar prófi.
Hinu er þó ekki að leyna, að
enn er hópur fólks, og hann
ósmár, sem ekki er betur ástatt
um en Stephan G., þegar hann grét
yfir því norður í Skagafirði fyrir
meir en öld að komast ekki í skóla.
En þetta eru ekki fyrst og fremst
börn sveitanna, heldur miklu
fremur fullorðið og miðaldra fólk
bæjanna. Hafi þetta fólk af ein-
hverjum ástæðum takmarkaða
getu til líkamlegrar stritvinnu, er
krafizt af því prófa og aftur prófa,
kannast við málaskólana í Reykja-
vik, og Námsflokkar Reykjavíkur
hafa orðið mörgum manni að liði.
Og á því hausti, sem nú er að
hefjast, mun nýr aðili bætast í hóp
þessara mjög svo þörfu stofnana:
Námsflokkar eru í fæðingu í Kópa
vogi.
Það er Guðbjartur Gunnarsson
kennari sem veita mun Námsflokk-
un um í Kópavogi forstöðu — og
verður hann nú krafinn sagna.
— Ég fæddist, segir Guðbjart-
ur, á Suðureyri við Súgandafjörð
ellefta febrúar árið 1928. Faðir
mirm var Gunnar Halldórsson, sjó-
maður þar, og kona hans, Sigrún
Benediktsdóttir. En ég ólst ekki
upp hjá foreldrum mínum, held-
ur var mér komið í fóstur til
*S4
1 ! M l N N
SIINNUD AGSBLAÐ