Tíminn Sunnudagsblað - 26.09.1971, Blaðsíða 19

við hefðum teikið allt stykkið fyr-
ir í einu eins og hann vildi. Varð
nokkurt orðaskak út af þessu, og
urðum við báðir vondir. Stundar-
korni seisna kallaði hann á mig
heim og segir: „Komdu nú heim
og taktu með mér staup og vindil.
Það Iá illa á mér í morgun, og ég
lét það bitna á þér. Ég hélt, að
þú værir færastur um að bera
það“.
Uppgjörið við Brynjólf gekk
ágætlega. Bar okkur ekkert á
milli. Sátum við þar svo í veizlu
til kvölds. Og þá var karl í ess-
inu sínu. Aldrei sá ég hann kátari
en þegar hann hafði sem flestum
að veita. Brynjólfur var stórbrot-
inn höfðingi. Um kvöldið fórinn
við niður í Bólstaðarhlíð, og þar
var setið við gleðskap hjá Sigfúsi
lengi nætur. Minnti ég hann þá á
spádóm hans um viðskipti okkar
Brynjólfs. En það er reynsla mín,
að ef spáð er illa fyrir mér, þá
fer allt vel — annas öfugt. Þetta
hefur alltaf verið svona. Það hef-
ur ekki brugðizt, seir Sigurður,
og slær á kné sér, því til áherzlu.
Hvernig er það, við höfum lítið
minnzt á Kristinn á Skriðulandi.
Það er þó góður maður, sem mér
er skylt að minnast. Ekki get ég
hugsað mér betra heimili við fjall-
veg en Skriðuland var. Og eins var
það með Atlastaði, hinum megin
við Heljardalsheiðina. Þegar pabbi
heitinn dó, en það var um vetur-
nætur, bjóst Kristinn auðvitað við,
að ég færi að jarðarförinni, en
vissi hins vegar, að ég var lasinn.
Þegar ég svo kom upp á hálsinn
gegnt Skriðulandi, tók ég eftir,
að hestur var þar á beit á túninu.
Er til mín sást, var hesturinn sótt
ur og lagt á hann. Þegar við Krist
inn höfðum heilsast sagði hann:
„Sigurður minn, ég var búinn að
heyra, að þú værir Iasinn, svo að
ég ætla að biðja hann Kolbein
minn að fylgja þér hérna upp að
Stóruvörðu, svo að þú sért ekki
einn alla leiðina".
Morguninn eftir jarðarförina
var rok og rigning. Vildu þá allir,
að ég færi hvergi. En ég var vel
útbúinn, í regnheldum fötum, en
þó ekki vaðstígvélum. Ég hefði
gist á Hofi, og Gísli sagði, að ég
skyldi vera rólegur. Hann færi
varla í þá vonzku, að ég kæmist
ekki vestur, en ef svo færi, að ég
kæmi hestinum ekki, bauðst Þór
arisn á Tjörn til að taka hann af
mér um veturinn, mér að kostnað
arlausu. En mér héldu engili bönd.
Kom þá Gísli með skinnsokka og
klæddi mig í þá. Ég fékk sæmi
legt veður á Heljardalsheiðinni og
sólskin, þegar ofan í Heljardal
kom. En frá Skriðulandi var mér
ekki sleppt um kvöldið.
Ojá, ferðamenn mættu oft hörð
um veðrum á Heljardalsheiði.
Vorið 1906 fór ég norður í Svarf
aðardal. Daginn, sem ég hugðist
halda heimleiðis, var vonzkuhríð.
Hugsaði mér að fara upp Þverár
dal. Jós á Þverá og Valdi bróðir
fylgdu mér af stað. Þegar fram í
dalinn, kom færðist veðrið í auk
ana og brast á iðulaus stórhríð. Af
tóku þeir þá, að ég færi lengra,
og þar sem ekki lá lífið á sneri
ég við og gisti á Hnjúki. Seinni
partinn daginn eftir lagði ég svo
enn af stað og á skíðum. Var þá
veðrið sæmilegt, en þyngsla skíða
færi. Kom í Skriðuland og barði
að dyrum. í fyrstu virtist enginn
heyra til mín. Settist ég þá á fiska
steisinn og sofnaði. Þar kom Krist
inn svo að mér. Síðar var haft eft
ir Kristni, að ég hefði- verið svo
uppgefinn „. . . að hann var sofn
aður áður en hún Hallfríður mín
hafði fært hann úr öðrum soklkn
um“. Kristinn var einhver sá mesti
greiðamaður og höfðingi, sem ég
hef kynnzt.
Sigurður vill lítið segja mér af
sinsi búskaparsögu. Telur frá
engu sérstöku að segja:
— Hún var bara svipuð og gerð
ist og gekk hjá öðrum. En ef þú
vilt að lokum heyra ofurlítið um
—það, sem sumir kalla furðusögur,
en aðrir bábiljur, þá get ég sagt
þér þær.
Jú, gjarnan vildi ég það. Og Sig
urð þekki ég að því að segja það
eitt, sem hann veit satt og rétt.
— Það var eitt sinn, að við
Benedikt heitinn í Keldudal vor
um að girða á merkjum milli bæj
anna, segir Sigurður þá. Spurði
Benedikt mig, hvað ég hefði gert
við naglbít, sem ég hafði verið
með. Ég sagði sem var, að ég hefði
lagt hann á hellublað, sem var
þarna rétt hjá. „Nei“, sagði Bene-
dikt. „Hann er þar ekki“. Og mik
ið rétt: hann var þar elcki. Nú var
ég og er enn alveg sannfærður
um, að þarna lagði ég naglbítinn
og hvergi ansars staðar. En hvern
ig sem við ieituðum, fundum við
hann ekki. Nema hvað? Eftir þrjú
ár var ég þarna eitt sinn á gangi.
Og hvað sé ég á hellunni annað
en naglbítinn, sem hvorugur okk
ar sá þar þrem árum áður? Hvað
hafði gerzt þarna? Ja, svari nú
hver, sem getur.
Eitt sinn var það að kvöldi til,
að ég var að snúast við fé i hús
usum hérna suður á túninu. Ég
var búinn að gefa, en átti eftir að
kljúfa í garðanum. Var þá komið
suður eftir til mín og ég bejðinn
að skjótast heim. Ég ákvað samt að
fara fyrst austur í húsið og jafna
þar í garðanum. Þegar í húsið
kom, sá ég, að ein ærin var í
lofti að aftanverðu og afturfætur
hennar nastir í holu uppi í vegg.
Og svo voru fæturnir skorðaðir, að
ég náði þeim ekki út. Datt mér þá
í hug að ná í járnkarl en hætti
við það, því að ég óttaðist að fót
brjóta ána. Nei, betra var þá að
taka á eins og ég hefði orku til,
verra gat það ekki orðið. Og með
því að neyta ýtrustu krafta tókst
mér að ná öðrum fætinum fyrst
og síðan hinum. Mér var þetta at
vik með öllu óskiljanlegt, því að
útilokað sýndist, að ærin hefði
sjálf getað fest sig svona. Nú — nú
— um kvöldið kom gestur og bað
um gistingu. Auðvitað var hún
sjálfsögð. Hest næturgestsins lét
ég inn í hesthús suður á túni. Um
morguninn, þegar ég kom út, var
gesturins kominn suður að húsum
og þegar mig bar þar að, var hann
að koma út úr húsinu, sem ærin
var í. Má tengja þetta saman? Ég
veit það ekki, en hvað á maður að
halda?
Stundum hefur komið fyrir, að
mér hefur verið eins og sagt að
gera eitt og annað eða láta eitthvað
ógert. Mér hefur alltaf gefizt vel
að fara eftir þeim ábendingum.
Um það get ég nefnt þér eftirfar
andi dærni:
Það var fyrri hluta vetrar, kom
ið fram undir jólaföstu. Sigurpáll
nokkur Sigurðsson var þá visnu
maður hjá mér hér á Egg. Kona
hans hét Ingibjörg Jónsdóttir.
Ærnar hafði ég frammi á Borgar
ey, eins og oft framan af vetri.
Tíð var góð, stillur, en nokkurt
frost og héla á jörð. Æmar héldu
sig á flánum, og Sigurpáll leit dag
lega eftir þeim. Nú stóð svo á, að
Ingibjörg var komin að þvi að ala
barn, og þurfti Sigurpáll að sækja
ljósmóður, Pálínu á Syðri-Brekk-
um. Ég ætlaði því fram eftir til
TtHlNN — SUNNUDAGSBLAÐ
91