Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Blaðsíða 7

augnhárin með ofurlitlar hæðnis-
viprur kringum munninn. Á
ísaumuðum bekk við þilið lá ang-
órakötturinn hennar samanlinipr-
aður með liálflukt augu.
Ráðákonan og stofuþernan, sem
þegar höfðu vanizt þessari sjón,
mændu eftirvæntingarfullar á blý-
antinn hans — skyldi hann ekki
fara að byrja?
En kapelláninum féllust hend-
ur andspænis þessu undarlega
augnaráði, sem ekki var neitt
augnaráð, heldur leikur skugg-
anna, sem flöktu yfir andlit gömlu
frúarinnar. Honum var um megn
að draga eitt einasta strik á papp-
írinn.
— Það er of skyggsýnt hérna,
sagði hann. Þið verðið að draga
gluggatjöldin frá.
Hann lyfti löngum handleggn-
um og benti á gluggann, sem næst-
ur var.
— Dragðu tjöldin frá, María, svo
að hann geti teiknað Hennar Náð,
sagði ráðskonan.
Marfa gerði eins og henni var
sagt, og köld, hvít dagsbirtan
flæddi inn í herbergið. Hún kom
norðan frá.
/
Nú var ekki lengur blundandi
manneskja, sem þarna hvíldi, held-
ur liðið lik. Hver einasta hrufcka
á gulu hörundinu kom skýrt fram,
nefið reis eins og saumhögg í and-
litinu, þunnt hárið virtist liggja af
einkennilegum þunga fram á enn-
ið, og í stað kinna voru dældir rétt
við föl munnvikin. Hæðnisvipr-
urnar voru horfnar, en í þess stað
var hún orðin hálfu leyndardóms-
fyllri en áður, andlitið harðlæst,
burtvísun í hverjum drætti.
Það fylgdi embætti kapellánsins,
að hann var vanur návist dauðans,
en þó stóð hann sjaldnast and-
spænis honum sjálfur, heldur
hugsaði um hann og talaði um
hann — um hvildina og friðinn,
sem fylgdi honum, og sorg þeirra,
sem eftir lifðu, er I rauninni átti
að snúast I fagnaðarríka þafckláts-
semi. Þetta var allt annað, engin
hljóðlát sorg og engin tár, heldur
stirðnuð spurn, sem hann gat ekki
svarað. Honum stóð orðið beygur
af fínydduðum blýantinum, því að
hann vissi ekki, hvað hann myndi
festa á pappírinn.
— Fer nógu vel um kapellán-
inn? spurði ráðskonan.
Og það fór vlst ekki vel um
kapelláninn, þvi að hann rauk á
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
fætur og snaraðist fram á gálflð.
— Þetta er frágangssök, sagði
hann, þetta get ég efcki.
Þetta fcom flatt upp á ráðskon-
una, og hún mátti ekki til þess
hugsa, að von hennar brygðist.
Hún hljóp á eftir manninum og
þreif í handlegginn á honum. —
Kæri kapellán, byrjaði hún. En
kapelláninum varð ekki talið hug-
hvarf.
— Ég get þetta ekki með
nokkru móti, sagði hann. Þetta er
fjarstæða, og hverju ætti myndin
svo sem. að verða lík? í hrein-
skilni sagt, þá er þetta mér ofraun.
— En ég verð nú ekki svo
vandfýsin, kveinaði ráðskonan. Fái
ég bara eitthvað til minningar um
hana, þá gerir ekkert til, þó að það
sé ekki nauðalíkt. Getur kapellán-
inn þá ekfci teiknað mynd eftir
minni, sagði hún að síðustu með
örvæntingarbros á vörum, og far-
ið svo inn á eftir og lagað Jiana
svolítið.
Nei-nei — hann var ófáanleg-
ur til þess. Það loðir ekkert í
minni manns, sem hendur verða
festar á, þar keinur allt og fer
eins og grasið, sem vex og sölnar.
— Nei, hefði ég bara eitthvað fyrir
mér, þá reyndi ég kannski —
vangamynd, sem einhver kynni að
hafa klippt eða eitthvað þess hátt-
ar?
Slíkt var ekki til, og frú Dahl-
gren lét fallast í næsta stól, yfir-
komin af örvæntingu, samanund-
in eins og tappatogari. Þá var það,
að Maríu datt ráð í hug.
— Frúin, sagði hún — Hennar
Náð, vildi ég sagt hafa — minntist
oft á það, að Anna hérna frammi
væri ekki ólík sér, þegar hún var
ung. Var nú ekki hægt að teikna
hana, það ætti þó alltaf að vera
eitthvað f áttina? Þau gátu fært
hana í föt Hennar Náðar og sett
& hana stóra gullmenið hennar og
hringina, ef þeir komust upp á fing-
uma á henni, og svo yrði þetta
eins og gömul mynd Hennar Náð,
gerð fyrir mörgum árum.
Það birti yfir ráðskonunni.
— Þessu hafði hún einmitt orð
á, séra Anneus, ég man það svo
glöggt, hvað dátt hún hló, þegar
hún veitti þessu fyrst athygli.
„Þessi stelpa er svipuð mér“, sagð
hún, „það er gaman að sjá, að
jafnvel náttúran skuli gera ódýrar
eftirlíkingar nú á dögum. Æ, það
ætti að hlífa greyinu heldur",
sagði hún við niig „látið hana ekki
ganga grátandi undan yður, frú
Dahlgren, og umfram allt ekki
standa í gólfþ\ottum“. En auðvit-
að hefur hún oröið að þvo og
skúra, því að Hennar Náð var bara
að gera að gamni sínu. Ealdið þér
ekki, séra Anneus, að það sé vit
í þessu, sem María segir, ef við
dubbum hana upp? Það mætti auð-
vitað breyta myndinni svolítið eft-
ir minni, og svo getur kapellán-
inn vitaskuld litið þarna inn, ef
hann þarf að glöggva sig á ein-
hverju.
Kapelláninn kímdi að þessari
hugmynd.
— Við getum auðvitað prófað
þetta. sagði hann svo, sé einhver
svipur með þeim. Látið hana koma
hingað.
María fór fram í dyrnar og
hrópaði fram í ganginn:
— Anna! Komdu hingað til
okkar! Kapelláninn vill sjá þig.
Anna stóð á tali við smiðinn við
eldhúsdyrnar, og þar var orsök til,
því að hann vildi endilega kvæn-
ast henni sem fyrst, úr því að
svo vildi til, að hún gat losnað úr
vistinni. Sjálfri fannst henni þetta
bera fullbrátt að og mætti skióta
því eitthvað á frest. Og nú kom
hún óðar hlaupandi, dálítið fýld að
vísu, hárið ógreitt og neðri vörin
slapandi, og enn reiðubúin að
stjaka ágengum manni frá sér
með rauðum höndunum. Eftir stóð
smiðurinn, Jóhann Jóhannsson.
Köilin höfðu ýtt við eðlisávísun af-
brýðissams manns og vakið grun-
semdir hans um það, hvað olli
tregðu hennar. Honum' varð ekki
rótt. En Anna tók ekki eftir því.
— Hvað viljið þið mér? spurði
hún.
— Það á að teikna af þér mynd
af Hennar Náð, af því að þú ert
svipuð henni.
Það glaðnaði undir eins yfir
stúlkunni, og hún varð í senn
ósegjanlega hreykin og vandræða-
leg. En svo varð henni litið á föt
sín og bera handleggi, og þá
sljáfckaði í henni. Eiginlega vissi
hún ekki, hvaðan á hana stóð veðr-
ið.
Kapelláninn virti hana fyrir sér:
reyndar var hún kannski ekki ólík
gömlu frúnni, svipaðir drættir í
andlitinu, þó að grófari væru, og
háraliturinn sennilega áþekkur,
miðað við jafr h aldur. Samt sem
áður gat hann tfcki annað en hles-
15
i