Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Blaðsíða 20

var oft pokaiéreft, sirzbútur e'ða
heillegt stykki úr notuðum rúm-
fatnaði. Þegar búið var að vefja
umbúðirnar vel um prjónlesið,
voru tekin í þær stög með loð-
bandi eða sterkum tvinna. Stund-
um var bréf innan í böggli með
leiðbeiningum " um frágang, ef
ástæða þótti til, og sundurliðuð-
um reikningi. Eins gat bréfinu ver-
ið fest utan á, og var þá böggull-
inn merkur með því. Væri bréfið
innan í bögglinum, var efnið utan
um hann iðulega merkt með blek-
skrift.
Stefnt var að því með eftirvænt-
ingu að fækka bandbögglunum,
helzt tæma stofuhornið, þar sem
þeir áttu sér stað. Tækist það, var
hæ gaman! hjá ungu hjónunum.
Vélin var hreinsuð vel og smurð,
öll ullarló vandlega þurrkuð af
vélarborðinu. og yfir hið venju-
lega hlífðarstykki, sem var ryk- og
vatnsþétt, var breytt annað skraut-
legra. Hespuvindan var lögð sam-
an og hún og snældustóllinn sett
til liliðar, og svo kom kærkomið,
en oftast mjög stutt hlé, sem not-
að var til að taka lífinu með ró,
spjalla saman um daginn og veg-
inn, lesa upphátt, grípa í spil. oft
tvö ein, en stundum með fleiri.
Lander var þá í hágengi og ósjald-
an spliað upp á penmga.
Einar var mjög snjall og hepp-
inn spilamaður, þegar hann spil-
aði einn við konu sína, vann hann
svo oft, að henni fannst vart ein-
leikið og fauk stundum í hana, ef
hún tapaði hverju spilinu á fætur
öð'ru, án þess að skilja, hvernig
slíkt mátti verða. En þó var ríkara
í henni að gleðjast yfir spilaheppni
bónda síns sem öllu, er kætti hann.
Væri tími og aðstaða til, brugðu
þau sér í ferðalag, báðum þótti
gaman að koma á hestbak, og í
mörg hús var að venda, skyldfólk
Einars var margt og rækti vináttu
með frændsemi, og Maren hafði
víða unnið á lausamennskuárum
sínum og átti hvarvetna vinum að
mæta.
En þótt ungu hjónin væru
nægjusöm, samhent og starfsglöð
og ættu sér margar framtíðarvonir,
meðal annars að reisa bú á yndis-
lega fallegri eignarjörð sinni, Klifs
haga, þar sem landkostir voru góð-
ir, þá bjuggu þau aðeins skamma
hríð að björtustu voninni.
Maren kom hart niður að fyrsta
barninu og missti það, stúlku,. sem
ég hugsaði mér alltaf, að hefði ver-
ið látin heita Svanhildur, og orðið
litla systir mín, sem ég hefði gætt
og leikið mér við, og hún hefði
alltaf verið góð og brosað til mín,
þegar ég var komin norður til að
vera stóra systir hennar.
Draumur um það, sem hefði get-
að orðið.
Hún var lögð í hvítan stokik
með gylltum krossi á lokinu og
gylltum höldum á hliðunum. Móð-
ir hennar var of veik til þess að
geta fylgt henni til greftrunar í
Skinnastaðarkirkjugarði. En í hug-
anum varð hún bónda sínum sam-
ferða að gröfinni. Hún var með
honum í öllu, sorg þeirra varð ekki
aðskilin.
17. Dregur að því, sem verða
m.
Á eins árs brúðkaupsafmæli
sinu, sumardaginn fyrsta 1916, -lá
Maren í rúminu, veik í nýrum, of
magnþrota til að hafast nokkuð
að, en hugsaði um bréf, sem hún
þyrfti að endurgjalda sem fyrst.
Þennan dag var læknir sóttur til
hennar. Hann úrskurðaði sjúkdóm-
inn. lagði henni lífsreglur og lét
í té meðöl.
Það fyrsta, sem Maren gerði,
þegar hún gat setzt upp og vald-
ið penna, var að létta á samvizku
sinni með því að skrifa Margréti
systur sinni.
Sandfellshaga, 1. maí 1916.
Elsku bezta systir mín!
GuÖ gefi ykkur gleðilegt ný-
byrjaða sumarið. Þakka þér
hjartanlega þitt góða bréf, sem
svo lengi hefur dregizt að boi-ga
Það er fallegí við ána, hér sést livar vegurinu liggur upp á klifið. (Ljósm. Óskar Sigvaldason).
28
irfBlNN
SUNNUDAGSBLAÐ