Tíminn Sunnudagsblað - 09.01.1972, Blaðsíða 9

þar sem þær stóðu álengdar og
vöggu'ðu sér í mjöðmunum með
greiparnar spenntar framan á sér
•— einnig þær orðnar hátíðlegar á
svipinn.
Eftir nokkuð langa setu fór
stúlkan sýnilega að ókyrrast. Það
fóru kippir um handleggina á
henni, og ekki leyndi sér á svipn-
um. að eitthvað bagaði hana.
Kapelláninn hætti að teikna.
— Ég bið afsökunar, sagði hann.
Er það eitthvað, sem ungfrúnni
þóknast?
— Æ, blessuð verið þið, svaraði
Anna — get ég ekki fengið að
halda á einhverju, ég á svo bágt
með hendurnar á mér. Mætti kött-
urinn náðugrar frúarinnar —
Gómorrakötturinn — ekki liggja
hérna i kjöltu minni?
Þetta var ósk, sem kom beint úr
djúpuni hjartans —, einlæg þrá,
sem brauzt fram. Því að kötturinn
var heilagt dýr, sem engum hafði
leyfzt að snerta.
Kapelláninn starði fram fyrir
sig. andagiftin veik í bili frá lista-
manninum.
— Hún er að tala um angóra-
köttinn. sagði stofuþernan, hann
liggur þarna inni. Á ég kannski að
sækia hann? Það gæti verið gam-
an að hafa hann líka á myndinni.
Svo fékk hún þetta hvíta dýr á
hnén. Hendur hennar sukku í dún-
mmkt kattarhárið, og hver drátt-
ur í andliti hennar slakaði í sælli
fuHkomnun. Þannig sat hún eins
og í djúpri leiðslu. Þetta var ósegj-
an'eg nautn.
Kötturinn neri iðandi krypp-
unni við silkið, sætti sig við áferð
þess, teygði fram loppurnar og
revndi lítið eitt á þræðina með
klónum. Síðan hnipraði hann sig
saman á þessum mjúka beði með
ljósrautt ginið hálfopið og lygndi
augunum fram fyrir sig, Og þarna
lá hann í skauti stúlkunnar, lang-
vanur munaði, af svo tiginbornu
skeytingarleysi, að allir fundu and-
blæ fjarlægðar, heillandi veraldar
leika um sig. Anna sat hreyfingar-
laus í faðmi hamingjunnar, lcapel-
láninn byrjaði aftur að teikna og
gleymdi öllu nema listaverki sínu,
og loks sofnaði kötturinn.
Fótatak heyrðist, og einhver
kom í dyrnar. Það var smiðurinn
— hann ætlaði inn einu sinni enn
að mæla líkið, svo að kistan yrði
mátulega stór. Hann staðnæmdist í
dyrunum, greip andann á lofti, og
það var engu líkara en augun ætl-
uðu út úr höfðinu á honum. En
enginn gaf honum gaum. Sársauka
fullir kippir fóru um allan lfk-
ama hans, ofan úr skeggi og niður
í stígvél: Hvers vegna hafði Anna
verið drifin í allt þetta stáss —
hvers vegna sat hann þarna, kapel-
láninn, niðursobkinn í að teikna
mynd af bláfátækri stúlku? Það
var gáta, sem ólærður smiðurinn
gat ekki ráðið En annað sá hann
í hendi sér: Stelpan var gengin
honum úr greipum, Jóhanni snikk-
ara Jóhannssyni.
Anna skotraði ekki einu sinni til
hans augum, þegar hann gekk
gegnum herbergið. En dillað var
henni, að hann skyldi sjá sig svona
stássbúna, því að henni fannst
hann sannarlega mega átta sig á
því, að hann gat ekki gengið að
henni eins og brókinni sinni. Hún
kippti sér ekki upp við það, þó að
hún heyrði hann stynja fyrir inn-
an hjá líkinu.
Kapelláninn var nú langt kom-
inn að teikna höfuðið og skartið,
sem hlaðið hafði verið á stúlkuna:
Stofuþernan, sem brann, í skinn-
inu af forvitni, hafði laumazt aft-
ur fyrir hann, og nú benti hún
ráðskonunni að koma líka og sjá,
hvað hann hafði fest á pappírinn.
Frú Dahlgren læddist til hennar á
tánum og teygði fram álkuna, því
að hún var dálítið nærsýn, en rétti
jafnskjótt úr sér aftur.
— Guð minn góður! sagði hún
svo hrærð, aö nærri lá, að orðin
köfnuðu í murmi hennar — var
hún svona?
» í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
17