Íslendingaþættir Tímans - 28.02.1974, Side 7

um. 1 fari Dóra fann maöur glitrandi
perlur, dýr djásn, eiginleika, sem að-
eins góðir drengir eru biinir.
Trómennska, húsbóndahollusta,
fórnfýsi. Þetta eru dýrmætir eiginleik-
ar, og Dóri átti þá alla, þeir voru rikj-
andi i fari hans. Vinnudagur var oft
langur, og það var ekki unnið eftir
klukkunni. Hauksstaðaheimilinu vann
hann eins og hann ætti það sjálfur.
Húsbændur hans vissu, að þeir gátu
treyst honum, enda gerðu þeir það.
Dóri var ekki að tiunda verkin sin.
Hann vann i kyrrþei með sinni hóg-
væru framkomu og með þeirri gleði og
fölskvalausu ástúð, sem góðmenni ein
eiga til. Nú kann margur að halda,
sem ekki þekkir til, að hér sé algert of-
lof á borð borið, en það er þá aðeins
vegna þess, að sá hinn sami þekkir
ekki til. Fyrir störf sin sem vinnumað-
ur á Hauksstöðum i fjöldamörg ár
hlaut Dóri viðurkenningu frá Bún-
aðarfélagi tslands. Það átti hann
sannarlega skilið fyrir hið mikla og ó-
eigingjarna starf, sem hann vann i
þágu þess heimilis. Dóri sóttist ekki
eftir slikum vegtyllum, til þess var
hann of hógvær maður og hlédrægur.
Allan timann frá unglingsárum til ævi-
loka, að fáum árum undanskyldum,
var Dóri á Hauksstöðum. Hann var
búinn að skjóta þar rótum, taka ást-
fóstri við allt og alla. Þær rætur stóðu
djúpt og slitnuðu aldrei. Hauksstaðir
og allt, sem þeim tilheyrði, var honum
allt. Öllu þessu unni hann á sinn hreina
og einlæga hátt.
Nú ert þú horfinn sjónum okkar,
Dóri, horfinn til annars tilverustigs.og
ég veit, að ljós almættisins mun strá
geislum sinum á braut þina þar. Syst-
kinum þinum og öðrum aðstandendum
þinum votta ég einlæga samúð.
Far þú i friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Arnþór Ingólfsson
JL
Þú trúi og dyggi þjónn.
Þú/ sem hefur verið trúr yfir litlu,
munt verða settur yfir mikið.
Gakk inn i fögnuð Herra þins.
Halldór Pétursson andaðist á
Akureyrarspitala 25. janúar sl. 59 ára
að aldri.
Halldór var fæddur 10/12. 1914 að
Vakursstöðum i Vopnafjarðarhreppi
og ólst þar upp með systkinum sinum i
glöðum barnahópi og við mikið ástriki
foreldra sinna. Sjöunda barnið,
Sigriður, var alin upp i Ytri-Hlið hjá
Sigurjóni Hallgrimssyni og Valgerði
Helgadóttur.
Foreldrar Halldors voru Vopn-
firðingar og bjuggu allan sinn búskap
á Vakursstöðum viö miklar vinsældir
sveitunga sinna og allra, sem þeim
kynntust. Faðir Halldórs, Pétur
Ólafsson, var búfræðingur frá Eiðum,
greindur greiðamaður og gaman-
samur.
Móðir Halldórs var Elisabet
Sigurðardóttir, mesta ágætiskona, af
Vakursstaðaætt, dóttir Sigurðar
Jónssonar, bónda og hreppstjóra á
Vakursstöðum, og bróðurdóttir
Vigfúsar Jónssonar bónda þar og
hreppsnefndarmanns i fjölda ára.
Voru þeir bræður annálaðir
greiðamenn og hjálpsamir, var mjög
leitað til þeirra, ekki sizt af þeim, sem
erfitt áttu i llfsbaráttunni.
1 hörðum vetrum var oft leitað til
þeirra bræðra til að fá hey eða aðra
fyrirgreiðslu þegar fóður var á
þrotum. Allir vissu að á Vakursstöðum
varhjálpsemi vis eftir þvi sem frekast
var unnt að veita, bæði i þeim efnum
sem öðrum.
1 búskapartlð Peturs og Elisabetar
var mjög mikill gestagangur á
Vakursstöðum. öllum var veitt af
mikills rausn, og ekki spilltu græsku-
laus gamanyrði húsbóndans. Vakurs-
staðir mega heita miðsveitis og áttu
þvi margir þar leið um og sömuleiðis
Fjallamenn, sem þá sóttu mestar
sinar nauðsynjar á Vopnafjörð.
Risna var ekkert nýtt fyrirbæri á
Vakursstöðum. Hún hafði tiðkast þar i
þessari ætt i marga ættliði, hjá Sigurði
og Vigfúsi og Jóni hreppstjóra föður
þeirra, sem var mikill bjargvættur
Vopnfirðinga á sinni tið, og talinn einn
mesti áhugamaður i jarðrækt i Vopna-
firði á þeim árum,sem hann var uppi.
Halldór átti þvi ekki langt að sækja
það þótt hann vildi greiða fyrir öðrum,
enda hef ég varla þekkt hjálpfúsari og
óeigingjarnari mann.
Allt hans lif var lika þjónusta við
aðra. Hann var einn af þessum slit-
viljugu og fórnfúsu mönnum, sem vildi
allt fyrir alla gera, sem hann
umgekkst, og ekki kom það sizt fram
viö þau börn og unglinga, sem urðu á
vegi hans.
Eftir að hann fór að heiman dvaldi
hann lengst á Hauksstöðum. Var þar
vinnumaður hjá Friðbirni
Kristjánssyni og Sigurbjörgu Sigur-
björnsdóttur i 32 ár, eða þar til þau
hættu búskap. Hjá Friðbirni var stór
búskapur og kom sér þvl vel að hafa
duglegan vinnumann, enda kunni
Friðbjörn vel að meta það þvi honum
þótti vænt um Halldór.
Eftir að Friðbjörn hætti fór Halldór i
Vakursstaði og var þar 3 ár, en hann
var orðinn svo samgróinn
Hauksstaðaheimili, að hann flutti
aftur i Hauksstaði til Guðmundar
Jónssonar og Guðlaugar Friðbjörns-
dóttur. Hjá þeim vildi hann helzt vera,
og þótti eins vænt um börn þeirra eins
og hann hefði átt þau sjálfur.
Þegar Halldór fór aftur i Hauksstaði
var heilsa hans mjög farin að bila, en
honum var tekið þar opnum örmum og
reyndist það fólk honum svo að til
fyrirmyndar er i hans heilsuleysi, og
var hann þar að heita mátti til hinztu
stundar, að undanteknum þeim tima,
sem hann þurfti nauðsynlega að dvelja
á sjúkrahúsi.
Hauksstaðafólk sýndi i verki að það
kunni vel að meta hvað Halldór hafði
verið fyrir Hauksstaðaheimili og
Hauksstaðafólk.
Halldór var einn af þeim kyrrlátu i
landinu, en efalaust hefur mátt læra
meira af honum en mörgum þeim,
sem meira bar á, ekki sizt á þessum
timum kröfuhörku og tillitsleysis, sem
svo mjög virðist þjá allar stéttir þjóð-
félagsins.
Halldór virðist hafa ávaxtað sitt
pund vel og á efalaust góða heimvon
hinum megin landamæranna.
Blessuð sé minning þin.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Friðrik Sigurjónsson
islendingaþættir
7