Íslendingaþættir Tímans - 28.02.1974, Qupperneq 12

allt er hljótt.... hljótt nema tifið i
gömlu veggklukkunni, sem æ skærar
hljómar, hraðar og trylltar ómar. Er
til almætti, og þá lif eftir dauðann?
Lifum við til þess eins að lifa lffinu,
vibhalda mannkyninu, en hverfa svo
til moldar að loknu dagsverki? Slikum
spurningum, hversu mjög sem við
annars reynum, verður aldrei svarað
með sönnunaraðferðum tengdum
hinum efnislega, jarðneska heimi.
Hlutlægt svar við einni hinna ótal
spurninga um ráðningu lifserilsins
leiðir jafnan af sér aðra gátu enn
flóknari og margbrotnari.
Ég minnist þess nú, sem ég sithér og
læt hugann svifa á vit endurminning-
anna.... samverustundanna með vini
minum og skólabróður, Jóni Ásgeirs-
syni, hve mjög við rökræddum okkar á
miili um þessi mál. Jón, vinur minn,
trúði heitt og ákaft á lif eftir dauð-
ann.... og að tilvera mannsins á jarð-
riki væri einungis undirbúningur og
skóli fyrir annað lif, er væri betra, feg-
urra og fullkomnara. Hann trúði á
ævarandi tilvist sálarinnar og flutning
hennar á æðra stig tilveru að lokinni
dvöl i mennskum, jarðneskum likama.
Hugmyndir sinar og sterka trú á gildi
mannkærleikans og fullkomnun al-
mættisins tel ég Jón, vin minn, tvi-
mælalaust hafa fengið i föðurhúsum,
en þar bjó amma hans, Brynhildur,
fjölvitur kona og spök. Margar stund-
irnar, mér um alla tið ógleymanlegar,
hlýddum við Jón á gömlu konuna segja
frá dulrænni reynslu sinni, auk þess
sem hún miðlaði okkur af sinum
mikla þekkingarforða um dulspeki og
trúmál.
Hvort sem við sessunautarnir sátum
á skólabekk, sigldum saman á togara,
glöddumst yfir höfgum veigum á gleð-
innarstundum.eða á annan hátt deild-
um súru sem sætu, voru það mann-
kostir, greind og fjölþætt kimni Jóns
Asgeirssonar, sem gæddu stundir
þessar litrikum heillandi áhrifum.
Margar á ég minningarnar um traust-
an og tryggan vin minn, Jón Asgeirs-
son, er segja ég vildi, en slikt yrði efni i
annað og meira en rúmast hér i fátæk-
legum yfirgripskienndum ,,minning-
arorðum” um mér nú horfinn vin. Jón
Ásgeirsson átti frá barnæsku við að
striða veikindi, sem voru afleiðing
slyss, höfuðhöggs. Ég minnist þess nú,
að þessi, náni vinur minnvaroft frá
lestri iangtimum saman vegna kvala
og sársauka i höfði.
Það var eigi fyrr en Jón dvaldi við
háskólanám i Gautaborg og sjúkdóm-
ur hans var i algleymingi, að menn
gerðu sér fulla grein fyrir alvarleik
sjúkdómsins. Það lá aldrei fyrir Jóni
að kvarta eða barma sér vegna veik-
inda sinna, og þvi hugði margur veik-
indi hans með öðrum hætti en raun
varð á.
Jón Asgeirsson lézt á Borgarspital-
anum laugardaginn 19. janúar, bless-
uð sé minning hans. Til mikillar gleði
og uppörvunar ættingjum og vinum
Jóns Asgeirssonar lætur hann eftir sig
tvö börn, sem i rikum mæli hafa erft
hina fjölþættu og miklu eiginleika föð-
urs sins. Ótal hendur munu fúsar til að
hjálpa og liðsinna börnum hans tveim
og konu, sem svo mjög mátti reyna og
fórna i veikindum manns sins. Ég
votta ykkur, börnum Jóns vinar mins,
Brynhildi, systkinum svo og öðrum
ættingjum og vinum mina dýpstu hlut-
tekningu og vona, að sú fagra mynd og
þær ljúfu minningar, sem við öll höf-
um um drenginn góða, Jón Asgeirsson,
muni lækna sár saknaðarins og verða
okkur veganesti um ókomin ár.
Róbert Arni.
t
Laugardaginn 19. þ.m. lézt á Borg-
arspitalanum i Reykjavik vinur minn
Jón Ásgeirsson, Sunnubraut 44, Kópa-
vogi.
Jón fæddist á Norðfirði, sonur hjón-
anna Asgeirs Gislasonar skipstjóra og
konu hans Hildar Frimann. Var hann
elztur 6 systkina. Jón fluttist ungur
með foreldrum sinum til Hafnarfjarð-
ar og siðar i Kópavog. Hann lauk prófi
frá Flensborgarskóla 1963, en siðan lá
leiðin til Akureyrar, þar sem hann
lauk stúdentsprófi frá menntaskólan-
um þar 1967. Þann 10. september 1966
gekk Jón að eiga unga stúlku úr Kópa-
vogi, Dóru Einarsdóttur, og eignuðust
þau 2 börn, dreng og telpu. Jón hafði
um nokkurra ára skeið kennt van-
heilsu, sem mjög tafði fyrir námi
hans, en skömmu eftir stúdentsprófið
héldu ungu hjónin til Sviþjóðar, þar
sem Jón hugðist stunda framhalds-
nám. Þvi miður leyfði hei lsa hans ekki
að hann lyki námi þar, og kom hann
heim um siðustu áramót.
Ég kynntist Jóni Asgeirssyni fyrst
þegar hann var litill drengur og ég
átti þess kost að sjá hann vaxa og
þroskast i fulltiða mann. Það, sem ein-
kenndi Jón öðru fremur, bæði sem
ungling og fulltiða manna, var einstök
prúðmennska hans og kurteisi. Liktist
hann þar mjög afa sinum, Gisla As-
geirssyni, sem var einstakt ljúfmenni.
Ég minnist ótal tilvika, er Jón heim-
sótti afa sinn og ömmu, sem nú eru lát-
in. Hlýjan og alúðin, sem hann jafnan
bar með sér, voru sem sólargeisli i
skammdegi, enda voru fyrirbænir
þeirra ófáar, þegar veikindi og erfið-
leikar steðjuðu að hjá Jóni. Það, sem
ef til vill var óvanalegast i fari svo
ungs manns, var hversu réttsýnn hann
jafnan reyndi að vera, og hve hann
forðaðist að áfella og dæma.
1 veikindum sinum og öðru mótlæti i
lifinu leituðu á huga hans margar
spurningar um tilgang og eðli lifsins,
um ranglæti þess og réttlæti, og oft
fannst honum eins og hann hefði átt að
haga orðum sinum og athöfnum öðru-
visi.
Ég á ekki aðra ósk betri handa eftir-
lfiandi börnum Jóns vinar mina, en að
þau fái að njóta og ávaxta það góða og
fagra, sem faðir þeirra hafði til að
bera i svo rfkum mæli.
Það er oft sagt, að vegir Guðs séu
órannsakanlegir. Jón Ásgeirsson lézt á
afmælisdegi afa sins, Gisla Asgeirs-
sonar, þ. 19. þ.m. Kistulagning hans
kom upp á þann dag, er foreldrar hans
heföu átt að halda upp á 25 ára hjúskap
sinn, og útförin varð gerð 28. þ.m. á
afmælisdegi sonar hans.
Móðurömmu Jóns, Brynhildi Jóns-
dóttur, sem nú dvelur á Sólvangi, votta
ég mina innilegustu samúð, en þau Jón
voru mjög samrýmd.
Um leið og ég og fjölskylda min
sendum öllum ástvinum Jóns Asgeirs-
sonar okkar innilegustu samúðar-
kveðjur, biðjum viö góðan Guð að létta
harma þeirra og græða sárin. Megi
hamingjudisir strá ljósi á veg þeirra,
sem hann unni heitast hér á jörð.
GIsli ólafsson.
ATHUGIÐ:
Fólk er eindregið hvatt til þess að skila
vélrituðum handritum að greinum
í íslendingaþætti, þótt það sé ekki
algjört skilyrði fyrir birtingu greinanna.
12
íslendingaþættir