Íslendingaþættir Tímans - 08.07.1978, Side 8

70 ára
Páll Kolbeins
Nýlega varð Páll Kolbeins, fyrrverandi
aðalféhirðir Eimskipafélags íslands, sjö-
tugur. Páll fæddist 14. mai 1908 á Melstað
i Ytri-Torfustaðahreppi i Vestur-HUna-
vatnssýslu. Froeldrar Páls voru heiðurs-
hjónin þar, sr. Eyjólfur Kolbeins Eyjólfs-
son og kona hans, Þbrey Bjarnadóttir.
Fljótt bar á þvi að Páll væri bæði iðinn
og námfús. Hann veitti móður sinni hjálp-
arhönd eftir þvi sem aldur, kraftar og
geta leyfðu. Páll var þó yngstur systkina
sinna, en faðir hans féll frá er Páll var
aðeins þriggja ára. Páli var eigi nóg aö
vinna hörðum höndum heima við, hugur
hans hneigðist einnig til bóklegs nams.
Han'n gekk þvi i Verzlunarskóla tslands,
er hann hafði aldur til og tók próf þaðan
vorið 1930. Siðan stundaði hann nám við
verzlunarskóla Nehms i Kaupmannahöfn
1934-1935. Verzlunarpróf i þýzku og ensku
tók hann frá Dr. Nagel Pádagogium fúr
fremde Sprachen i Leipzig 1935. Ensku-
nám viö University of London University
College og samtimis endurskoðunarnám
við Pitman’s College i London 1935-36.
Aður hafði Páll stundað verzlunarstörf
við Kaupfélag Flateyjar 1925-1926. Þá
vann hann einnig alhliða verzlunarstörf
við útgeröarverzlun Ornólfs Valdimars-
sonar við SUgandakjörð, þaraf eitt ár sem
forstjóri Fisksölusambands Súgfirðinga.
Sumurin 1936 og 1937 var Páll verzlunar-
stjóri i söludeild Ferðaskrifstofu rikisins.
Ennfremur var hann bankaritari i Lands-
bankaútibúinu á Isafirði veturinn 1936-37.
A árinu 1938 gerðist Páll skrifstofustjóri
prentsmiðjunnar Eddu i Reykjavik og
hélt þeim starfa nokkuð fram á árið 1944.
Þá hvarf Páll frá þvi starfi og gerðist nú
yfirbókari hjá Eimskipafélagi Islands,
sem hann stundaði af kostgæfni um nitján
ára skeiö, unz hann tók viö starfi aöalfé-
hirðis þess félags árið 1963.
Fyrir bindindishreyfinguna á íslandi
hefur hann gegnt ýmsum trúnaðarstörf-
um og verið i stjórn Barnaheimilis templ-
ara frá þvi að barnaheimilið að Skálatúni
tók til starfa 1954. Auk þess má og geta
þess, aö Páll var ritstjóri félagsblaðs
tþróttafélagsins Stefnis, Súgandafirði, en
hversu lengi hann annaðist ritstjórn þess,
er mér ekki kunnugt.
Loks má geta þess, að Páll gekk ekki i
hjónaband fyrr en 5. júli 1940. Þá gekk
hann að eiga Laufeyju Þorvarðardöttur
prests að Stað við Súgandafjörð, Brynjólfs
sonar.
Fyrirnokkrum árum fóru fram alþing-
iskosningar. Ef ég man rétt.fór þær fraiú
i Austurbæjarskólanum. A þann kjörfund
kom Páll til að greiða atkvæði svo sem
meðfylgjandi mynd sýnir. Hann reið d
klárnum á kjörfundarstað, krossaði list;
ann, svo gilt væriblað. A talningu hlustaði
stund og stund, en stöku sinnum þó fékk
sér blund. Úrslitum kveið hann ei hætis
hót, en hnarreistur konu og börnum gekk >
m'ót.
Nú standa alþingiskosningar fyrir dyr-
um i þessum mánuði. Ekki býst ég við að
Páll geti mætt á þeim kjörfundi á svipað-
an hátt sem á fyrrgreindum kjörfundi, þv*
heilsu hans hefur hrakað mjög undanfar-
ið. Þó er ekki gott að segja. Kraftaverk
hafa alltaf gerzt og hvi skyldu þau eigi
gerast enn.
Pálihafði ég ekki kynnzt fyrr en við fór-
um að vinna saman i Edduprentsmiðju-
Meðhverjum deginum sem leið féll mér æ
betur við hann. Hann var ætið hýr f lund,
geðgóður, samvinnuþýður, greiðvikinn,
hjálpsamur og i skemmtiferðalögum var
hann jafnan hrókur alls fagnaðar.
Ég óska Páli til hamingju með sjötugs-
afmæliö og um leið allt þaö góða og gagn-
lega sem hann hefur stutt og styrkt af al-
hug og kostgæfni á undanförnum áratug-
um. Þau verk munu verða óbrotgjarn
minnisvarði i endurminningunni um Pól
Kolbeins.
Astvinum Páls óska ég einnig alls hins
bezta meö góðar og hugljúfar minningar
um ástkæran maka og föður.
Ég óska þér Páll minn, enn á ný til
hamingju meö hinar ágætu minningar
sem ég á um þig, eftir nærri sex ára sam-
starf fyrir fjörutíu árum.
Liföu heill og sæll i hárri elli.
Jón Þórðarson.
/
hreiminn i rödd hans. Hann hefur vafa-
laust þá grunað — eða vitað að rödd hans
myndi ekki hljóma um Herjólfsdal á
hátiöinni, sem í hönd fór, — að hans hlut-
verki þar væri lokið. Þvi’miður lifði hann
þaö ekki er dalurinn var vigöur hátiðinni
á ný. — En ég held, aö Stefán hafi haldið
sáttur úr höfn, i átt til hins ókunna. Og
eigum við ekki að vona, að það hafi beöiö
hans hátiö I öðrum Herjólfsdal?
Dauðinn var honum enginn ógnvaldur.
Ég held aö hann hafi öllu fremur litið til
hans með forvitni og spurn i hug.
Þótt Stefán hefði mörg ár á baki, var
hann fram á siðasta ár, kvikur á fæti. Og
hann vildi vera bað.
8
Siðasta árið var honum þvi erfiðara en
hann vildi viðurkenna. Andinn var fersk-
ur og friskur, og skapið ólamað. En
likaminn var ekki lengur hinn þjáli þjónn.
Fjaðurmagniö var horfið, og hann átti
erfitt með að sætta sig við það.
Hann gerði sér ljóst, aö likamlegt þrek
og heilsa væri aö fjara út, og var þvi
reiðubúinn til að kveðja. Þaö var honum
áreiöanlega nær skapi en aö lifa við
vaxandi hrörnun.
Stefán stigur ekki framar a’ fjalir
leikhússins, samborgurum sinum til
gléðiauka og aödáunar. Og sterk rödd
hans bergmálar ekki framar í Herjólfsdal
á hátið Eyinga. En i báðum þessum hlut-
verkum geymist hann þeim, er sáu hann
og heyröu. — Og hann gleymist engum,
sem hann þekktu.
Með Stefáni er horfinn af sviðinú
margslunginn og forvitnilegur persónu-
leiki.
Rikra sérhæfileika gat hann aldrei
notið, nema i brotum. Og af þeim brotum
miðlaöi hann þeim, er þiggja vildu, af
miklu örlæti.
Ég þakka Stefáni löng kynni, og margar
ánægjustundir, og óska honum góörar
feröar áfram.
M.Skaftfells
íslendingaþættir