Íslendingaþættir Tímans - 08.09.1978, Síða 11

Margrét Benj amínsdóttir
Margrét Benjamlnsdóttir fæddist að
Ingveldarstöðum i Hjaltadal 19.
nóvember 1884. Foreldrar hennar voru
Benjamin Friðfinnsson og Elin Guð-
mundsdóttir sem þar bjuggu.
Þau hjón eignuðust niu börn og komust
sjö þeirra til fullorðinsára og var Margrét
sú fjórða i röðinni þeirra sem upp komust
og kveður nú siðust þeirra systkina.
Hart var i ári á þeim árum sem foreldr-
ar hennar byrjuðu búskap og má geta
þess að öll systkini Benjamins fluttust til
Kanada en hann kaus að þrauka hér
heima. Margrét ólst upp á Ingveldar-
stöðum og vann við bú foreldra sinna.
Einn vetur var hún i Kvennaskólanum á
Blönduósi.
Þegar faðir hennar lést árið 1922 héldu
þær mæðgurnar áfram búskap. Jóhannes
sem var næst yngstur systkinanna hafði
fengið mænuveiki sem barn, og var mjög
fatlaður óvinnufær og alltaf barn að and-
legum þroska. Móðir hans gat ekki
hugsað til þess að láta hann frá sér og
sameiginlega önnuðust þær hann þar til
yfir lauk. Nærri má geta að Margrét hefur
einhvern tima þurft að taka til hendi en
hún var bæði dugleg og kjarkmikil á þeim
árum. Hún vann sjálf flest það sem gera
Þurfti á búinu. Hún sló á engjum með orfi
°g Ijá og hirti skepnur sinar og var natin
við þær. Alltaf var þó fenginn maður til að
slá túnið og binda og góöir voru ná-
grannarnir á báðar hliðar.
Arið 1935 deyr Elin en Jóhannes var þá
látinn.
Það sama ár fluttistMargrétáHofsós og
útti þar heimili þar til hún fór á ellideild á
sjúkrahúsi Sauðárkróks þá að veröa ni-
r®ð. A sumrin dvaldist hún i Smiðsgerði
hjá Guðmundi bróður sinum og vann þar
öll algeng sveitastörf fram um 1950.
A yngri árum eignaðist Margrét
Prjónavél og prjónaði alltaf á vetrum
hæöi ^ Ingveldarstöðum og eins eftir að
hún fluttist á Hofsós.
Arið sem Margrét varð 80 ára gömul
Buttist hún I litið hús sem frændi hennar
Arni Guðmundsson frá Smiðsgerði
hjálpaöi henni til að koma upp. Sýndu þau
hjón Arni og Anna, þar mikið dreng-
skaparbragð.
Þarna i litla húsinu sinu bjó hún i 10 ár.
^egar hún var að veröa niræð var hún
orðin nærri blind og fór þá á ellideild á
sjúkrahúsi Sauðárkróks. Skuröaðgerð var
8erð á augunum og fékk hún þá sjón að
ohn gat stytt sér stundir viö lestur. Siöla
vetrar lærbrotnaði hún og andaðist 20.
'slendingaþættir
mai s.l. Otför var gerð frá Sauðárkróks-
kirkju en jarðsett i heimagrafreit á Ing-
veldarstöðum.
Ég sem þetta skrifa var aðeins þriggja
vikna þegar ég var borin inn i bæinn henn-
ar. Ég dvaldi þar fyrsta árið og flest sum-
ur fram undir fermingu og naut þar mik-
ilsástrikis. Viö frænka min höfðum alltaf
mikið saman að sælda meðan viö dvöld-
um báðar noröan heiða og alltaf var henn-
ar tryggð sú sama. Ég minnist margra
sólskinsstunda á Ingveldarstööum og þar
undi ég mér ákaflega vel og kvaddi með
tárum þegar haldið skyldi heim á haustin.
Margrét var vel greind kona og las tölu-
vert á meðan sjónin leyfði. Hún hafði opin
augu fyrir umhverfi sinu og þau voru ekki
mörg blómin i nágrenninu sem hún gat
ekki sagt manni nafn á.
Margrét var framúrskarandi gestrisin
og rausnarleg og haföi yndi af að gera
gott. Henni þótt miður ef fólk mátti ekki
vera að þvi að þiggja góðgeröir. Jafnvel
eftir að hún fór á elliheimilið hélt hún
þeim sið að hafa góögerðir handa þeim
sem komu i heimsókn.
Ég vil við þessi vegamót þakka henni
Möggu minni samfylgdina og öll gæöin i
minn garð.
Ég tek mér i munn brot úr ljóði eftir
Guðmund Böðvarsson:
„Og þar varð mér ljóst, i garöi við
þina gröf
er gömul kynni ég rakti I hugans
leynum,
hvað ástrik og hlý er hin orðlausa,
hógværa gjöf
sem aldrei var nefnd og hvergi getið
af neinum.
Hve skammt nær vor siðbúna þökk i
þröngina inn
sem þulin er lfkt og afsökun
horfnum vini.
Hve stöndum vér fjarri þá stund
er i hinsta sinn
hans stirðnuðu hönd vér þrýstum
I kveðjuskyni.”
Blessuð sé minning hennar.
Hrefna Gísladóttir.
t
Þeir sem skrifa
minningar- eða
afmælisgreinar í
íslendingaþætti,
eru eindregið
hvattir til þess
að skila
vélrituðum
handritum,
ef mögulegt er
ii