Íslendingaþættir Tímans - 13.01.1982, Blaðsíða 4

f. 1961, Guðrún Fanney f. 1963 og Hjördis
Anna f. 1966. Börnin eru öll dugnaðarfólk.
Eins og fyrr segir, starfaði Helgi hjá
Samvinnutryggingum um fimm ára
skeið. An efa hefði hann hlotið þar mikinn
trúnað og verið íalin meiriháttar
ábyrgðarstörf, ef hann hefði starfað þar
áfram. En Helgi og Inga völdu aðra leið.
Hann gerðist kaupfélagsstjóri og tók að
sér framkvæmdastjórn fyrir Samvinnu-
félagi Fljótamanna árið 1960. Það ár
fluttu þessi ungu glæsilegu hjón með tvö
börn frá góðum störfum i höfuðborginni
norður til Haganesvikur.
Fljótin eru fögur sveit og þar hefur
margt breyst til batnaðar siðan árið 1960.
En þá var vegasamband lélegt og hafn-
leysi nær algjört. Svo byggðin var þá
verulega afskekkt og einangruð frá næstu
héruðum, sérstaklega á veturna. Það
þurfti þvi verulegan kjark til að ráðast i
þetta verkefni. En það gerðu þau og
leystu það með prýði.
Arið 1963bauðstHelga aö gerast fulltrúi
kaupfélagsstjórans hjá Kaupfélagi Skag-
firðinga á Sauðárkróki. Réðist hann til
þess starfs og gengdi þvi til ársins 1972.
Leysti hann það starf með þeim hætti, að
þegar Sveinn Guðmundsson lét af starfi
kaupfélagsstjóra hjá Kaupfélagi Skag-
firðinga hinn 1. júli 1972 þótti Helgi sjálf-
sagður eftirmaður hans. Kaupfélag Skag-
firðinga er eitt af stærstu og umsvifa-
mestu kaupfélögum landsins. Þar hafa
löngum verið mikilhæfir menn
kaupfélagsstjórar. Helgi Rafn reyndist
fullkomlega verðugur þess að fylla þann
hóp. Á þeim tæplega tiu árum, sem hann
var þar kaupfélagsstjóri hafa stórvirki
verið unnin, sem fá ein verða þó talin upp
hér. Má nefna byggingu nýs sláturhúss,
eins hins fullkomnasta á landinu, bygg-
ingu nýrra frýstigeymslna, allsherjar
endurbætur og að miklu leyti vélvæðingu
mjólkursamlags kaupfélagsins, tank-
væöingu hjá mjólkurframleiðendum i
héraðinu og nú síðast stenduryfir bygging
nýrra höfuðstöðva félagsins, þar sem
m.a. er fyrirhuguð stórmarkaðsverslun.
Þvi miður entist Helga ékki aldur til þess
að ljúka þvi stóra verkefni.
Helga voru um dagana falin margvisleg
trúnaðarstörf svo sem hjá ungmenna-
félögunum og iþróttahreyfingunni. Þá
atti hann um tima sæti i Framleiðslu-
ráði landbúnaðarins. Nokkuð starfaði
Helgi að safnaðarmálum á Sauðárkróki
og átti nokkrum sinnum sæti á kirkju-
þingi. Undanfarin ár hefur Helgi verið
fyrsti varamaður I stjórn Sambandsins.
Enginn vafi er á að hans hefðu beðið fleiri
og meiri trúnaðarstörf innan samvinnu-
hreyfingarinnar, ef honum hefði enst lif
til.
Helgi mætti að sjálfsögðu á Sambands-
og kaupfélagsstjórafundum, svo ogá fjöl-
mörgum smærri fundum á vegum sam-
vinnumanna. Hann var fundarmaður
góður.hafði sig gjarnan nokkuð i frammi
4
og flutti mál sitt af hreinskilni, undir-
hyggju- og tæpitungulaust. Hann var
alltaf drengilegur i samskiptum og
málflutningi og haföi breiða og hljóm-
mikla rödd. Hann var maður skapmikill
og talaði stundum af nokkrum hita.
Helgi Rafn var drengur góður. Við
kaupfélagsstjórarnir söknum hans mjög.
Við söknum hans við okkar félagslega
sameiginlegu störf. Við söknum þess að
heyra ekki lengur hans þróttmiklu
drengilegu rödd i simanum, þegar við
gjarnan ræðum saman sameiginleg
vandamál. Ég hefði kosið að samvinnu-
hreyfingin hefði miklu lengur notið
starfskrafta hans og þá fyrst og fremst
samvinnumenn i Skagafirði. Um það «r
ekki að ræða, og eina ráðið sem fyrir
hendi er, er að sætta sig við orðinn hlut, þó
með trega sé.
Sárast er þetta auðvitað eiginkonu,
börnum og öðrum ástvinum. En hjá þeim
hefur sorg og söknuður rikt um þessa
mestu hátíð kristinna manna, jólin.
Ég og kona min, Anna, vottum Ingu og
fjölskyldu hennar dýpstu samúð og von-
um að hækkandi sól og vorið framundan
græði sárin frá svörtu skammdeginu.
ólafur Sverrisson.
+
Er ég frétti lát frænda mins, Helga
Rafns Traustasonar, sem svo snögglega
var hrifinn á brott frá konu og börnum,
aðeins44ára aðaldri,fannst mér dimma i
kringum mig. Tilhlökkunin til jóla-
hátiðarinnar, sem býr i huga ungra og
gamalla, dvinaði og hugurinn dvaldi oftar
en áður hjá f jölskyldunni á Smáragund 2,
þar sem sorgin halði kvatt dyra á við-
kvæmasta tima ársins, tima sem fjöl-
skylduböndin eru hvað sterkust.
Ég ætla ekki að rekja æviferil Helga,
það gera aðrir betur. Hann var fæddur á
Patreksfirði 18. april 1937, sonur hjónanna
Rannveigar Jónsdóttur og Trausta Jóels-
sonar vélstjóra. Annan son áttu þau, Rafn
Reyni, fæddan 8. janúar 1932, en hann dó
af völdum bruna 11. april 1933. Foreldrar
Helga dóu með stuttu millibili þegar hann
varaðeins 13 ára, móðir hans 17. des. 1950
og faðir hans 6. mai 1951. Þetta var þung
raun svo ungum dreng. Hann dvaldist hjá
móðurfbreldrum sinum og móðurfólki um
tima, en sjálfstæðið kom fljótt i ljós hjá
Helga, að standa á eigin fótum og það
tókst honum. Hann lauk prófi frá Sam-
vinnuskólanum að Bifröst árið 1955, en
varð kaupfélagsstjóri við Kaupfélag
Skagfirðinga á Sauðárkróki árið 1972 og
bar hag þess mjög lyrir brjósti heima og
heiman.
Eftirlifandi konu sinni, Ingu Valdisi
Tómasdóttur, kvæntist Helgi 12. október
1957. Stóð hún við hlið hans traust og dug-
leg. Var heimili þeirra öllum opið sem
þurftu að leita til Helga, sem var ærið oft.
Þau eignuðust fimm mannvænleg börn:
Trausta Jóel, Rannveigu Lilju, Tomas
Dag, Guðrúnu Fanneyju og Hjördisi
önnu.
Ég man fyrst eftir Helga, er hann kom á
heimili foreldra minna, ungur piltur og
sérstaklega myndarlegur. Var ekki laust
við að ég, þá telpuhnáta, væri svolitið
montin að eiga hann að frænda. Hann var
sérstaklega frændrækinn og nutum við
þess bæði hér heima og hjá þeim hjónum
á Sauðárkróki. Heimili þeirra er sérstakt
myndarheimili, þar sem gestrisni og góð-
vild sitja I fyrirrúmi. Þetta viljum við
frændfólkið i Bolungarvik þakka, og
mamma þakkar bróðursyni sinum, konu
hans og börnum alla hlýju og góðvild, er
hún dvaldi hjá þeim og hér heima.
Inga min. Við sendum þér, börnunum
og tengdabörnunum innilegar samúðar-
kveðjur. Megi góður Guð gefa ykkur sty.rk
og huggun. Minningin um góðan dreng
geymist í hugum okkar allra.
Aldrei cr svo bjart
yfir öðlingsmanni
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú
og aldrei er svo svart
yfir sorgarranni
að cigi geti birt
fyrir eillfa trú.
Matth. Joc.
Kristný Pálmadóttir.
t
Röksemdir lifs og dauða eru okkur
mönnunum ævinlega torskilin. Stundum
kemur kallið til aldraðra og þjáðra sem
kærkominn gestur, en svo slær maðurinn
með ljáinn stundum til jarðar þar sem sist
er við búist, og að þvi er okkur finnst
stundum þar sem við sist megum við.
Þegar við þurfum að sjá á eftir kærum
vinum og félögum i blóma lifsins og i' fullu
starfsþreki, stöndum við höggdofa eftir.
Ráðþrota spyrjum við, en svörin liggja
ekki á lausu. Dómnum verður ekki áfrýj-
að.
Vegferð okkar mannanna er lika mis-
jöfn, sumir koma og fara án þess að skilja
eftirsig djúp spor i verkum sinum á jarð-
vistardögum sinum, en aðrir eru þannig
gerðir, að fjöldi fólks setur á þá allt sitt
traust til úrlausnar vandamála og verk-
efna liðandi stundar. Þegar slikir menn
kveðja, setur kviða og óhug að fjölda
fólks, og vandamálin virðast hrannast
upp eins og óveðursský við hafsbrún, þvi
við erum orðin svo vön þvj, að þeir leysi
fyrir okkur vandamálin að við fyllumst
ótta og skelfingu.
Slikan óhug setti að okkur Skagfirðing-
um mánudaginn 21. desember s.l., þegar
Islendingaþættir