Íslendingaþættir Tímans - 07.03.1984, Blaðsíða 9

Guðfinna Stefanía Sigurðardóttir
Fædd 4. nóvember 1901
Dáin 19. janúar 1984
Jarðsungin frá Óiafsfjarðarkirkju 26. janúar 1984.
Með þessum línum langar mig að minnast
ömmu minnar Guðfinnu Stefaníu Sigurðardóttur
frá Ólafsfirði.
Hún fæddist í Garði, Ólafsfirði, dóttir hjónanna
Önnu Jóhannesdóttur og Sigurðar Baldvinssonar.
Hún var ein af átta börnum þeirra hjóna og auk
þess átti hún einn fósturbróður. Af þessum syst-
kinahóp eru nú aðeins tvö á lífi, Anna er dvelur
á eiliheimilinu Hornbrekku og Kristinn er býr á
Vesturgötu 5, Ólafsfirði. Fósturbróðirinn, Júlíus
Stefánsson, býr í Stykkishólmi.
Amma fór snemma að heiman til að vinna fyrir
sér og vann við ýmiss störf fram að því að hún
stofnaði sitt eigi ð heimili. Hún giftist 11. j ún í 1927
Gunnari Ásgrímssyni frá Karlsstöðum í Ólafs-
firði, en hann lést 11. desember 1981. Þau hófu
búskap að Reykjum í Ólafsfirði og bjuggu þar í
sjö ár, en þá fluttu þau í Ólafsfjarðarkaupstað.
1942 byggðu þau húsið að Ólafsvegi 13 og bjuggu
þar ávallt síðan. Amma og afi eignuðust tvo syni,
Anton, kvæntur Sveinhildi Torfadóttur, búsett í
Kópavogi og Ásgrímur kvæntur Ástu Björnsdótt-
ur, búsett á Akureyri. Þá ólu þau upp Höllu
Gísladóttur, gift Guðlaugi Eyjólfssyni, busett í
Keflavík.
Amma og afi voru afar samhent og dugleg: að
skapa sér og börnum sínum gott og hlýlegt
heimili, en oft kostaði það mikla vinnu og erfiði.
Þó mun þeim hafa veitst eina erfiðast er afi
þurfti að sækja vinnu í aðra landshluta en hann fór
marga vetur til vinnu suður á land og var þá að
heiman í 4-5 mánuði og þurfti amma þá að sjá ein
um heimilið og hefur það verið án efa mikið og
erfitt verk, en hún mun ekki hafa kvartað, það var
ekki hennar vcnja.
Ég var 4 ára er ég dvaldi fyrst sumarlangt hjá
ömmu og afa og síðan á hverju sumri fram undir
fermingu. Það var alltaf mikið tilhlökkunarefni að
fá að fara með afa norður á vorin og vera hjá þeim.
Ef til vill hefur það verið mér hin eina sanna mynd
um vorið. Ekki þurfti ég að kvíða einmanaleik hjá
þeim, því þau höfðu ávallt mikið af börnum í
kringum sig, bæði barnabörn og önnur er þau
tóku í lengri eða skemmri tíma til sín. Ég held að
það sé ekki ofsögum sagt að börn voru þeirra yndi.
Amma hafði gaman af söng og lestri bóka og
las mikið einkum seinni árin.
Síðustu æviárin átti amma við vanheilsu að
stríða og mun bæði oft hafa gengið sárþjáð til
verka, en hún lét ekki bugast,til þess var dugnaður
hennar og skapfesta of mikil.
Árið 1982 var elliheimilið Hornbrekka á Ólafs-
firði tekið í notkun, og þar höfðu amma og afi
vonast til að eyða ævikvöldinu saman, en örlögin
komu í veg fyrir að svo gæti orðið. Amma flutti
þangað við opnun þess og /bjó þar í sambýli með
systur sinni Önnu. Voru þær mjög samrýmdar og
vil ég þakka Önnu ómetanlega ummönnun við
ömmu í veikindum hennar.
Ég hitti ömmu síðast síðastliðið sumar, er hún
kom suður á land og voru það að vanda ánægjuleg-
ar samverustundir. Ég vil þakka ömmu allar þær
samverustundir sem ég og fjölskylda mín áttum
með henni á liðnum árum og ekki síst nú í sumar.
Ég bið guð að styrkja börn, tengdabörn og
barnabörn. Ég veit að söknuður þeirra er mikill.
Guð blessi minningu þína amma mín.
Torfi Karl Antonsson.
Lára Guðbrandsdóttir,
Vestra-Skaganesi, Mýrdal
Fædd 1. janúar 1914
Dáin 5. febrúar 1984
Nú er hún Lára á Nesi dáin og litli dalurinn
hennar stendur eftir fátækari en áður. Með
þessum lítilfjörlegu kveðjuorðum langar mig að
tjá þakklæti mitt fyrir þá hlýju og alúð sem ég og
mín fjölskylda urðum ævinlega aðnjótandi af
hennar hendi.
Mér er ljúfast að minnast Láru frá þeim árum
þegar ég sem ungur drengur dvaldi sumarlangt að
Nesi og veikindi hennar sem seinna gerðust svo
illvíg höfðu ekki enn náð yfirhöndinni. Á þessum
árum dvaldist fjöldi barna um lengri eða skemmri
tíma að Nesi og ég veit að Lára var þeim afar góð
og mörgum þeirra var hún trúnaðarvinur. Ég
minnist þess alltaf hversu gaman var að segja
henni frá hugðarefnum mínum scm vöktu nú ekki
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
alltaf áhuga fullorðna fólksins. Lára hafði alltaf
skap til að hlusta, tala og setja sig inn í málin þó
ekki væru þau alltaf stórvægileg. Hún sýndi
áhuga, sem manni þótti oft vanta hjá öðrum
fullorðnum og saman gátum við velt vöngum
heillengi yfir vandamálum og hugdettum úr heimi
barnsins. Það voru holl kynni fyrir ungan svein að
kynnast Láru á þessum árum og allri hennar
afstöðu. Fólkið, vinnan, dýrin og landið, allt var
þetta henni mikils virði.
Lára Guðbrandsdóttir fæddist að Loftsölum í
Mýrdal þann 1. janúar 1914 dóttir hjónanna
Elínar Björnsdóttur húsfreyju og Guðbrands
Þorsteinssonar bónda og vitavarðar. Hún ólst upp
í hópi 15 systkina sem öll komust á legg. Á þeim
tíma voru sveitirnar iðandi af mannlífi, sveita-
heimilin fjölmenn og straumurinn í þéttbýlið ekki
kominn á það stig sem seinna varð. Lífið í
sveitunum var fjölskrúðugt með öflugu félagslífi
og samgangi manna í millum og oft var glatt á
hjalla. Mér er næst að halda að uppvaxtarskilyrði
9