Íslendingaþættir Tímans - 07.03.1984, Blaðsíða 11

VI
TTTT
Guðmundur Pálsson,
sjómaður
Fæddur 4. maí 1908
Dáinn 10. febrúar 1984
Föstudaginn 17. febrúar kl. 10.30 fór fram frá
Fossvogskapellu útför Guðmundar Pálssonar sjó-
manns frá Seyðisfirði. Hann varð bráðkvaddur
við heimili sitt að Meðalholti 2, föstudaginn 10.
febrúar. Guðmundur var fæddur á Seyðisfirði 4.
maí 1908, yngstur fjögurra systkina, og eru þau
öll látin.
Foreldrar Guðmundar voru hjónin Guðrún
Erlendsdóttir Guðmundssonar frá Jarðlangs-
stöðum á Mýrum og Páll útvegsbóndi Árnason,
Jakobssonar frá Finnsstöðum í Eiðaþinghá. Móðir
Páls var Rósa Guðmundsdóttir frá Krossi í
Mjóafirði. í æsku ólst Guðmundur upp við öll
algeng störf til sjós og lands. Eftir fermingu varð
hann háseti á m/b „Geir“, sem faðir hans átti og
var á þeim bát til ársins 1928 er hann flutti alfarinn
til Vestmannaeyja. Par stundaði Guðmundur
sjóinn til ársins 1939 er hann fluttist til Reykjavík-
ur. f Vestmannaeyjum kynntist hann Sigríði F.
Sigurðardóttur f. 30. jan. Pau giftu sig 8. október
1937.
Foreldrar Sigríðar voru Sigurðar Ólafsson og
kona hans Margrét Porsteinsdóttir ættuð úr Land-
eyjum en búsett í Vestmannaeyjum. Guðmundi
og Sigríði varð fjögurra barna auðið. Þau eru:
Sigurður Ó. Guðmundsson f. 27/8 ’38. Giftur
Kristínu Ólafsdóttur og eiga þau 3 börn.
Páll f. 30/7 ’41. Giftur Ástu Jónsdóttur. Þau
eiga 4 börn.
Margrét Guðmundsdóttir f. 13/9 ’44, gift Berg-
þóri Einarssyni og eigá þau 3 börn.
Guðrún Eygló f. 9/6 ’53 gift Helga K. Pálssyni.
Pau eiga 2 böm.
Guðmundur lét sér mjög annt um fjölskyldu
sína og sýndi afburða dugnað sem fyrirvinna á
þeim erfiðu tímum er hann stofnaði heimili. Var
hann ýmist á togurum eða vann í landi. Hann vann
um skeið við útkeyrslu hjá „Kol & salt“, ók um
tíma vörubifreið hjá byggingarfélaginu „Smið
h/f“, en lengst var hann hjá „Steypustöðinni h/f“
og ók þar steypubíl. Á þeim árum var hann
þekktur meðal byggingarmanna sem Guðmundur
í Steypustöðinni. Hann var um tíma útkeyrslu-
maður hjá heildverslun Garðars Gíslasonar. Pá
var hann háseti á skipum Eimskip. Eitt sumar tók
hann bát á leigu ásamt 3 mönnum öðrum og gerðu
þeir út á handfæri fyrir norðan og austan og öfluðu
vel.
Minntist hann þessa sumars sem eins hins besta,
bæði tekjulega og eins átti sjómannslífið vel við
hann. Hann starfaði um skeið hjá „Véltækni h/f“.
Síðast starfaði Guðmundur hjá Vatnsveitu Reykja-
víkur uns hann settist í helgan stein.
Konu sína missti Guðmundur 29. maí 1968 og
var það honum mikið áfall. Þau voru búin að
koma sér upp fallegu hcimili að Ásgarði 43 og
þannig náð langþráðu marki. Sigríður var annáluð
fyrir myndarskap og til þess tekið hve hreinlegt
var ætíð hjá henni, jafnvel þegar húsnæði var
þægindalaust og lélegt. Árið 1970 flyzt Guðmund-
ur að Meðalholti 2, til Maríu H. Porláksson frá
Klettstíu í Norðurárdal. Áttu þau saman 13
hamingjusöm ár. Reyndist María Guðmundi,
börnum hans og fjölskyldu þeirra svo sem best
verður á kosið og var það gagnkvæmt. Nokkur
síðustu árin gekk Guðmundur ekki heill til skógar
og naut hann þá umönnunar Maríu. Hann bar
veikindin vel og var hress í viðmóti og gaman-
samur til hinstu stundar.
Ég og fjölskylda mín vottum ástvinum hans
dýpstu samúð. E.V.
æviloka. Ekki voru barnabætur, ekki var ellistyrk-
ur, en þetta bjargaðist þó með dugnaði og
nægjusemi.
Pessi ár bjuggu að Alftanesi á Mýrum
sæmdarhjónin Marta Níelsdóttir og Haraldur
Bjarnason. Var það heimili mjög rómað. Þannig
skipaðist, að Geir var tekinn í fóstur að Álftanesi
og vil ég ætla, að það hafi verið honum lífsgæfa,
sem hann kunni líka vel að meta og minntist alltaf
Álftanesheimilisins og heimilisfólks þar með hlý-
hug og virðingu. Á þessu stóra búi var margt að
starfa, en drengurinn, varkraftmikill ogvíllausog
sem hann átti kyn til að leysti glaður af hendi þau
verk, sem honum voru ætluð.
í móðurætt Geirs eru margir ágætir hestamenn
og má þar nefna öldunginn Höskuld á Hofsstöðum
móðurbróður hans. Meðfædd hneigð Geirs til
hestamennsku hlaut góða skólun á Álftanesi. í
Álftanesstóðinu var margur snareygur foli, sem
var verðugt viðfangsefni knáum pilti að fanga og
temja til gangs. Parna naut Geir handleiðslu og
tilsagnar Sveins Sveinssonar, sem lengi var vinnu-
maður á Álftanesi. Sveinn var lengi leitastjóri
Álfthreppinga. Hann gerði strangar kröfur um
góðan starfa leitamanna og var jafnframt sérlega
nærgætinn um líðan manna og dýra. Afréttarlönd-
in fengu snemma sterk tök á hug Geirs. Við
ferðalög inn á milli fjallanna á hestum sínum með
góðum félögum eða einn manna undi hann sér þá
og síðar hið besta.
Leiðin lá úr sveitinni í Borgarnes. Þar lærði
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
hann múrverk, varð meistari í þeirri iðn og vann
við hana til síðasta dags. Geir var alltaf eftirsóttur
til starfa, enda góður iðnaðarmaður, vandvirkur
og kappsamur. Öllum þótti líka gott með honum
að vera því han var jafnan glaður og reifur og
hafði sérlega skemmtilega frásagnargáfu, gat
jafnvel gert lítið söguefni svo skemmtilegt, að
unun var á að hlýða.
Eftir að Geir fluttist í Borgarnes átti hann hesta
góða og vel meðfarna. Öll framkoma hans við þá
einkenndist af þeirri nærgætni og alúð, sem sýnd
er góðum vini. Samvistir við hestana urðu hans
tómstundaiðja og lífsfylling. Lærdómsríkt var að
heyra hann ræða ýms atriðí, sem snertu hirðingu
hrossa og engan vissi ég gramari þegar hann vissi
illa farið' með hest. Vel samrýmdist þessari
tómstundaiðju áhugi fyrir náttúru landsins og
ferðalögum á hestbaki.
Geir var bókhneigður og las margt góðra bóka.
Minnið var trútt, enda kunni hann ógrynni vísna.
Sjálfur var hann hagmæltur svo sem Eyjólfur afi
hans, en hann flíkaði því lítt og raunar veit ég
ekki, hvort nokkuð hefur varðveist af vísum hans,
en þær vitnuðu um gott brageyra. Fáa hef ég heyrt
segja jafnvel frá smellinni sögu og góðri vísu. Fór
hann sér þá að engu óðslega í frásögn og sagði frá
tilefni hverrar vísu. Á góðum stundum hafði hann
áheyrcndur á valdi sínu. Það er grunur minn, að
margt fróðlegt og skemmtilegt hafi týnst með
honum.
Fagran vordag fyrir 52 árum kynntumst við
Geirsi, en svo var hann nefndur af vinum sínum.
Hann kom að Grenjum með stóðrekstur frá
Álftanesi. Þetta var hans fyrsta en ekki síðasta
ferð til fjalls. Þeir, sem með honum voru vildu
ekki láta drenginn fara lengra. Það var komið að
miðnætti og löng leið fyrir höndum inn á
Langavatnsdal. En 10 ára pilturinn var ekki alveg
á því að fara að sofa þó þreyttur væri svo að hann
fékk að halda áfram. Þetta sýndi strax viljafestu
hans og þá lífsstefnu, að hætta aldrei við hálfnað
verk og ganga ekki á bak orða sinna. Síðar áttum
við eftir að fara mörg haust saman í leitir og réttir
og alltaf var þá glatt á hjalla því Geir var manna
glaðastur og gott með honum að vera enda ástsæll
af öllum. Þarna bundust þau vináttubönd, sem
ekki röknuðu síðan, því hann var maður trygg-
lyndur og vildi vinum sínum allt gott gera.
Geir Þorleifsson lagði múrskeiðina frá sér
svalan janúardag um hádegisbil. Hann fór síðan
erinda sinna fram í Reyholtsdal. Þar kom kallið,
sem ekki varð undan virkist og sólarhring síðar
var hann nár. Gott er að fá að hverfa héðan á
slíkan hátt, en sár eru umskiptin ástvinum hans,
syrgjandi eiginkonu, börnum og barnabörnum.
Þeim vildi ég senda mínar innilegustu samúðar-
kveðju.
Horfinn eru yfir móðuna miklu fyrir aldur fram,
en eftir lifa góðar minningar. Vertu sæll vinur.
Alvaldur geymi þig.
Þiðrik Baldvinsson.
11