Heimilistíminn - 03.04.1975, Side 22

Þegar frænku
langaði að dansa
A vissan hátt var þetta allt mér aö kenna,
þvl það var ég sem kom þessu öllu af stað.
En hvernig I ósköpunum átti ég að vita, að
þetta færi svona?
Það var hrein tilviljun að ég rak augun í
auglýsinguna i blaðinu, aðeins klukku-
stundu áður en ég talaði við Madeleine
frænku í simann, annars hefði ég ekki
sagt henni neitt — mér hefði ekki einu
sinni dottið hún i hug i þessu sambandi.
Madeleine frænka hafði orðið ekkja fyr-
ir rúmu ári og það fékk mjög á hana. En
eftir dálítinn tima ákvað hún samt að
gleðjast yfir lifinu á nýjan leik. Auðvitað
fékk hún stundum þunglyndisköst, en þau
stóðu aldrei lengi.
Hún hafði alltaf verið létt i lund og at-
hafnasöm og nú sneri hún sér aftur að
ýmsum tómstundastörfum, sem hún hafði
haft, áður en Arthúr frændi kom til sög-
unnar. Arthúr frændi var ósköp blíður og
góður i sér, en dálitið leiðinlegur, ef ég á
að segja alveg eins og er.
Madeleine frænka var orðin fimmtug og
rúmlega það, en mér var sagt, að hún
væri farin að leika tennis aftur og væri
bara góð. Tvisvar i viku fór hún á leir-
keranámskeið og bjó til stórar, þykkar
kaffikrúsir og blómaskálar. Auk þess var
hún farin að syngja i kór og sagt var að
hún heföi meiri rödd en sönghæfileika, en
hvaða máii skipti það á meðan hún var
ánægð?
Hún var nú i rauninni ekki allskostar
ánægð, þviþað vantaði dálitið i lif hennar,
dálitið sem hafði skipt hana mjög miklu
máli, áður en hún hitti Arthúr frænda.
Þaðvar dansinn.... ekki dans eins og við
unga fólkið dönsum, heldur vals og tangó
og quick-step og þess háttar.
Arthúr frændi dansaði alls ekki og
Madeleine frænka lét sem hún geröi þaö
heldur ekki, en ég vissi alltaf að hún sakn-
að þess að fá sér ærlegan snúning.
Hvað hafði ég ekki séð hana Ijóma i
Það byrjaði allt með
símtali — og endaði
með . . . ja, með
hverju? Það endaði
að minnsta kosti
öðruvísi, en ég
hafði imyndað mér
veizlum, þegar einhver bauð henni upp og
hún fékk tækifæri til að sýna hvað hún
gat? Einkanlega ef dansfélaginn gat
stjórnað, slikt er sjaldgæft meðal minnar
kynslóðar, þvi við stöndum og hoppum og
skökum okkur hvort í sinu lagi.
Jæja, við töluðum saman I simann og
hún minntist á kvikmynd um Fred
Astaire, sem hún hafði séð i sjónvarpinu
kvöldið áður og að hana langaði út að
dansa aftur.
— Nei, ég ætla auðvitað ekki að sýna
dans, Ann, sagði hún róandi. — Ég ætla
bara að dansa mér til ánægju, þvi nú hef
ég tækifæri til þess. En ég þekki bara eng-
an karlmann, sem er góður að dansa og
maður getur ekki farið og snúizt upp á
eigin spýtur.
— Það gerum við nú á dögun, Made-
leine, sagði ég.
— Þið unga fólkið, já. En ég hef aldrei
lært að dansa þannig. Ekki það að ég gæti
ekki reynt það við tækifæri, en ég held, að
ég yrði svolitið útundan á diskóteki. Hver
veit, annars? bætti hún við.
Ég reyndi aðsjá Madeleine frænku fyr-
irmérá gólfinu i diskótekinu. Hún virtist
svo áköf, að ég fékk illan grun um að hún
liti inn einn góðan veðurdag.
Eins og ég sagði I upphafi, það var hrein
tilviljun, að ég sá auglýsinguna I blað-
inu...
— Þú ættir að leigja þér einhvern til að
fara með út að dansa, sagði ég hlæjandi.
— Hvað áttu við með þvi?
— Það eru til miðlanir, sem maður get-
ur snúið sér til og fengið félaga, ef maður
ætlar út eitt kvöld.
— Já, ég hef heyrt um þær. En það er
fyrir karlmenn, er það ekki? Karlmenn,
sem vantar félagsskap kvenna?
— Það er fyrir bæði kynin. Ég tók ein-
mitt eftir auglýsingu áðan og þar voru til
leigu bæði karlar og konur. Þú ættir eigin-
lega að leigja þér einhvern James Bond-
mann og fara út að dansa.
— Della er þetta, vina min!
Ég hló, auðvitað hló ég, en ég varð fyrir
áfalli, þegar hún hélt áfram i alvöru: —
Ég kæri mig ekkert um ungan mann — að
minnsta kosti ekki af þeirri gerðinni. Það
yröi bara hlægilegt. Það yrði að vera
roskinn maður, sem getur dansað, annars
væri ekkert varið i það. Hvað skyldi hann
kosta? Manstu hvað þessi leiga heitir?
Hún meinti þetta alvarlega. Ég heyrði
það á röddinni. Hún ætlaði að leigja sér
dansfélaga. Ég varð óróleg. — Madeleine
frænka, heldurðu að þelta sé skynsam-
legt?
— Nei, áreiðanlega ekki, svaraði hún
ósköp rólega. — Auðvitað er þetta hrein-
asta brjálæði. Hver veit hvernig mann
þau senda mér. Það er aldrei að treysta
þessum skrifstofum. Hver veit nema þær
reki hvita þræiasölu eða eitthvað þess
háttar? Nú hafði hún orðið fyrir áfalli og
ég vorkenndi henni svolitið.
— Nei, sagöi ég róandi. — Ég er viss
um, að það er allt i lagi þannig. Þú getur
hringt og útskýrt málið og athugað, hvað
þeir hafa að segja.
22