Heimilistíminn - 17.07.1975, Blaðsíða 16

Þegar hann sá þann, sem hvað að vera að. Ef til vill gát voru svo grátbólgin, að það sá
hljóðað hafði, lá við að hann Pétur hjálpað? ekki Pétur með þeim, fyrr en
dytti á rassinn af eintómri — Hvað er að þér, trölla eftir góða stund.
undrun. í litlu rjóðri sat stórt strákur? hrópaði Pétur. En —
og úfið tröll og grét. Það grét tröllið heyrði liklega ekki til Hv...hvaða...labba...kút..kút-
svo allur skrokkur þess skalf hans. Hann var að fara nær og ur ert þú? hikstaði tröllið. —
og hristist. Það var eins stórt bráttstóð hann alveghjá tröll- Er...ertu nok...nokkuð
og litið fjall og svo ljótt, að inu og starði upp á hin stóru hættu...legur?
Pétur hafði aldrei séð neitt eyru. Svo setti hann hendurn- — Nei, svaraði Pétur og
ljótara. Já, þetta var liklega ar fyrir munninn og hrópaði brosti og nú var hann alls ekk-
tröllastrákurinn sem pabbi eins hátt og hann gat. ert hræddur. — Ég heiti Pétur
hafði sagt honum frá, á þvi — Hæ, tröllastrákur, og var að velta fyrir mér, af
var enginn vafi. heyrirðu til mín? hverju þú grætur svona voða-
Hann var svolitið hræddur Tröllið saug upp i nefið og lega.
fyrst i stað, en fyrst tröllið leit i kring um sig. Tárin — ó,óó, kveinaði tröllið. —
grét og kveinaði, hlaut eitt- runnu niður vangana og augun Það er stóratáin á mér. Ég var
16