Heimilistíminn - 17.07.1975, Blaðsíða 32

Kötturinn bjargaði lífi
húsbónda síns
Enginn nema Pétur
vissi, að húsbóndi
hans ló í yfirliði
og þegar illa gekk
að vekja
matmóðurina,
varð hann að taka
til sinna róða..................
ÞAÐ var mollulegt júlikvöld árið 1972.
öldruðu hjónin Helma og Heinrich God-
eke i Augsburg i Þýzkalandi voru að fara i
háttinn. Frú Godeke var komin upp i rúm-
ið, en maður hennar ætlaði að horfa á
fréttirnar i sjónvarpinu.
Helma lá i rúminu og skömmu siðar
stóð Heinrich upp og skjögraði — hann
var slæmur i fótum — fram i eldhúsið til
að fá sér súrmjólkurglas áður en hann
færi upp i. Kötturinn Pétur, stór, brönd-
óttur högnielti hann fram. Hann beið eftir
einhverjum góðum bita, sem hann var
vanur að fá á kvöldin, pylsubita, lifrar-
kæfu eða annað.
— Komdu nú Pétur, sagöi Heinrich. —■
Förum i rúmið.
Pétur gekk hljóðlausum fótum inn i
svefnherbergið, þar sem hann átti körf-
una sina við hliðina á hjónarúminu.
Helma var þegar sofnuð.
Heinrich þurfti að skreppa á salernið,
en áður en hann komst þangað, fór honum
að liða illa. Siðar sagði hann, hvernig
þetta var: — Mig fór allt i einu að svima,
og höfuðið á mér varð eins og brennheitt.
Ég heyrði hringingar i eyrunum og hjart-
að eins og brann i brjósti mér. Ég var
óskaplega hræddur, þvi ég er slæmur
fyrir hjarta. Ég hélt, að ég væri að deyja
og reyndi að kalla á hjálp. en það kom
ekkerthljóðyfir varir minar. Svo leið yfir
mig.
Þegar ég kom til sjálfs min, heldur
hann áfram — var Pétur yfir mér. Hann
þefaði af mér og ýldi ámátlega milli þess
sem hann ýtti við mér með trýninu. En ég
gat ekki hreyft mig, ekki talað og sárs-
aukinn i brjóstholinu var hræðilegur. Svo
fór Pétur inn i svefnherbergið.
Helma heldur áfram með söguna:
39
Kötturinn vakti með mig með svo ámát-
legu og langdregnu mjálmi, að ég hef
aldrei heyrt annað eins i ketti. Hann stóð
ofan á sænginni minni. Hvað gengur að
skepnunni? hugsaði ég og ýtti honum
niður á gólfið og ætlaði að sofna aftur. En
Pétur lét sig ekki. Eins og örskot stökk
hann upp i aftur, setti framlappirnar á
hringuna á mér og ýtti vel á.
Þá reiddist Helma. — Farðu niður,
skömmin þin! hrópaði hún. — Heinrich
komdu i rúmið og gerðu eitthvað fyrir
köttinn. Hann lætur eins og ég veit ekki
hvað..... Svo sneri hún sér til veggjar,
fastákveðin i að sofna.
En Pétur vildi ekki hætta. Hann nánast
öskraði og þegar Helma reis snöggt upp,
stökk hann beint framan i hana. Hann hjó
hárbeittri kló i nef hennar og leit út eins
og argasta villidýr með feldinn risandi i
allar áttir.
— Ég hélt, að hann væri orðinn geðbil-
aður, sagði Helma. — En þá varð ég
alvarlega hrædd. Heinrich var ekki kom-
inn enn. svo ég fór fram úr, en fann hann
hvorki í stofunni né eldhúsinu. Pétur elti
mig og strauk sér upp að fótleggjum min-
um og kveinaði næstum eins og litið barn.
Siðan gekk hann að salernisdyrunum og
leit alltaf um öxl á mig, svo ég elti. Þar
fann ég Heinrich.
Helma þaut i simann og tiu minútum
siðar var læknirinn kominn. — Hjarta-
áfall, sagði hann. — Þetta er alvarlegt og
hann verður að fara á sjúkrahús eins fljótt
og hægt er....
Lifi Heinrichs varð bjargað. — Það er
Pétri að þakka, segir hann. — Hefði hann
ekki vakið Helmu, þetta kvöld, er ég viss
um að ég hefði dáið.
Nú er Pétur eftirlætisköttur alls bæjar-
ins og það bezta er varla nógu gott handa
honum.
— Ég skil bara ekki, hvernig hann gat
klórað þig i andlitið, sagði Heinrich við
konu sina. — Það var ólikt honum.
Láttu ekki svona, svaraði Helma. —
Þetta klór bjargaði lifi þinu. Hann varð
einhvernveginn að hræða mig á fætur.