Heimilistíminn - 29.01.1976, Blaðsíða 17

upp á eigin spýtur. Hún fékk sér vinnu á
skrifstofu hjá hreingerningafyrirtæki. Ég
úian ennþá, að hún var mjög alvarleg um
þessar mundir. Hún grét oft og ég veit að
3mma hafði áhyggjur af henni.
Dag einn hafði hún málað á sér varirn-
ar, þegar hún kom heim af skrifstofunni.
Ég skildi ekki, hvað amma átti við, þegar
hún sagði: — Loksins! Nú hlýtur ógæfan
að vera á enda.
Eins og ömmu hafði grunað: Það var
kominn nýr maður inn i lif mömmu.
Leildarstjóri hjá fyrirtækinu, þar sem
hún vann. Hann hét Stephen McBride og i
jtini 1943 varð mamma frú McBride. Mér
þótti li"ka vænt um hann. Hann var alltaf
góður við mig og sagði bráðskemmtilegar
sögur.
Fyrir kom að mamma horfði á hann,
einkennilegu. óttablöndnu augnaráði. Að
minnsta kosti var amma þeirrar skoðun-
ar, en ef til vill hefur henni aðeins dottið
það i hug eftir á, að minnsta kosti man ég
það ekki. En það hefði ekki verið mjög
úndarlegt, þótt manna hefði velt fyrir sér,
hvort hún fengi að halda þessum manni.
Hún fékk það ekki. Hann féll úr stiga og
hálsbrotnaði. Það var i janúar 1945.
Mamma var orðinn ekkja i fjórða sinn.
Þá var ég átta ára og reyndi að hugga
hana. En hún var óhuggandi. Hún skelfdi
mig með þvi að tala um, að það hlyti að
hvila einhver bölvun á henni. Hún sagðist
aldrei gifta sig framar. Við yrðum að
hjálpa hvort öðru til að gleyma hörmung-
únum. En hvað gat átta ára barn gert?
Ejórtán mánuðum eftir dauða
McBrides hitti mamma mann að nafni
Paul Fayman. Mömmu geðjaðist vel að
honum og ég held, aðhann hafi strax orðið
ástfanginn af henni. Að minnsta kosti var
hann alltaf að koma i heimsókn, hann
hringdi, þegar hann fór eitthvert og
var afskaplega notalegur við okkur
ömmu lika.
Dag einn sagði mamma honum frá
harmleikjunum i lifi sinu og að hún væri
hrædd við að giftast aftur. Ég man hverju
hann svaraði: —Fortið er fortið, Angi, en
við eigum að hugsa um framtiðina og
l'imothy. Viðskulum gifta okkur Ég skal
áfsanna allar kenningar um bölvun.
Mamma hló og svaraði játandi. Þau
Khtu sig i júli 194(1 og fóru til Flórida i
hrúðkaupsferð. Hún var lalleg brúöur.
etida aðeins :>(lára. og Paul hafði sannfært
hana um að allt hið illa tilheyrði for-
h'ðinni.
i-engi vel var útlit l'yrir að bænir minar
hefðu lengið hljómgrunn. en enn einu
•siúni dundu ósköpin ylir. Paul fór aö
skipta sér af óeiröum á götu. þar sem
karlmaður einn liótaði að myrða konu.
Maðurinn slakk Paul i slaðinn með hnif
sinum og hann lézt a staðnum. I>að var i
ágúsl 194».
Þetta dauðslall fékk meira á möntmu
en nokkurt hinna. Ég heid. að hún hafi
elskað Paul eins heilt og nokkur getur
elskað aðra manneskju.
Einhvern veginn komst sagan um
Þessi mynd af Angelu Brousseau og Timothy var tekin 1946. Þá var hún.orðin ekkja f
fjórða sinn, aðeins 26 ára göniul.
hörmungar mömmu til dagblaðs eins og
það birti grein um hana. Það var skelfileg
grein. An þess að það væri sagt beinum
orðum, var látið að þvi liggja, að þarna
væri eitthvað misjafnt að baki.
Mamma var náhvit af reiði og örvænt-
ingu, þegar hún las þetta. — Þeir segja,
að ég hafi drepið þá. sagði hún. — Þeir
segja, að ég sé morðingi..
lfún fór til lögfræðings til að láta bera
greinina til baka, en hann réði henni frá
málaferlum. Blaðamaðurinn hafði veriði
kænn, það var ekkert beinlinis rangt i[
greininni, nema það sem lesendur fóruj
ósjálfrátt að hugsa, en var sem sagt ekkij
sagt.
: — Og, eins og lögregæðingurinn sagðij
— ef þér höfðið mál, mun það aðeins gera!
iilt verra. Lif yðar verður enn erfiðara og!
þetta tekur langan tima. Mamma lét
17