Heimilistíminn - 29.01.1976, Blaðsíða 23

um. Hann fléttaði af stakri
þolinmæði i tvo tima og loks
var hann búinn. Ánægður
smeygði hann sveignum yfir
höfuð sér og speglaði sig i tæru
vatninu.
t»á heyrði hann vængjaþyt
og leit skefldur upp i loftið.
t»að skyldi þó aldrei vera
bannsettur skjórinn aftur? Jú,
þarna kom hann og settist á
brotna grein við poliinn. — Ha,
ha! skrækti hann, en litli
greifinginn lét sem hann
heyrði það ekki.
Loks gat skjórinn ekki stillt
sig lengur og hrópaði hásum
rómi: — t»ú missir áreiðan-
lega jafnvægið strax i fyrsta
dansinum! H, ha, ha!
En smáfuglarnir þarna i
kring, sem hlustað höfðu á
skjóinn, voru ekki hrifnir af
þessari striðni og tóku til að
kvaka i staðinn: — Kransinn
er svo fallegur, að hann verð-
ur áreiðanlega sá fallegasti i
dansinum.
Greifinginn brosti. Það var
fallegt af fuglunum að hrósa
blómsveignum hans. En nú
yrði hann að flýta sér til að
komast i dansskólann i tæka
tið. Með sveiginn i munninum
gekk hann áleiðis heim og fór
ofur varlega.
— Hvað hefuruðu verið að
aðhafast? spruði móðir hans.
— Sólin er þegar komin á bak
við furuna þarna, svo þú verð-
ur að fara að flýta þér.
— Ég var að búa þetta til,
sagði litli greifinginn og sýndi
sveiginn sinn stoltur. Litlu
augun hans ljómuðu af stolti.
— Almáttugur, sagði móðir
hans. — Þetta er það falleg-
asta sem ég her séð.
Siðan hófst hún handa um að
þvolitla greifingjann þangað til
feldurinn hans varð gljáandi.
Siðan setti hann sveiginn um
hálsinn og lagði af stað.
Á Nálasléttunni voru saman