Heimilistíminn - 03.09.1976, Blaðsíða 8

gan
/ SVEITASÆLU
Lífið er aldrei leiðinlegt, þegar maður er kvæntur stúlku eins
og Jennýju. Ef hún byrjar á einhverju, getur hún ekki hætt
Þaö var verðbólgan, sem kom okkur i
gang. Verðbólgan og ýmsar tilviljanir. Ef
við hefðum haldið áfram að búa i borg-
inni, heföi þetta ekki gerzt. En við vorum
nýflutt út i sveit.
— Hér höfum við öll hráefni, sagði
Jenný. — Og flest þeirra ókeypis. Við get-
am sparaö stórar fúlgur árlega.
Það gátum við ekki, aðeins svolitið af
þeim, ef við vorum heppin. En svona er
Jenný. Ef hún fær hugmynd, er hún eins
og heil flugeldasýning af ákafa og fram-
kvæmdasemi.
Hún byrjaði á sultu. Jarðaberjasultu,
þvi einmitt það árið var jarðarberjaár.
Allt var sett i gang og gekk vel. — Hér eft-
ir veröur allt heimatilbúið, sagöi hún. —
Hugsaðu þér, hvað þetta er miklu hollara
fyrir Simon litla.
Simon er fjögurra ára og ljómar af heil-
brigði og hreysti.
— Ég neita að borga það verð, sem þeir
heimta I búðunum. Þaö hækkar I hvert
einasta sinn, sem ég fer þangaö. Já, við
gætum haft svin, sagði Jenný.
— Það verður ekki meðan ég er á lifi,
mótmælti ég. — Ég vil einfaldlega ekki
hafa svin!
— Ekki endilega hér, sagöi Jenný. — I
þorpinu sér fólk um svinin I sameiningu.
Það er eins konar svinakommúna. Við
borgum bara fæði og húsnæði fyrir okkar
svin og étum það þegar timi er til kominn.
Svo höfum við auðvitað hænsni!
Þá faðmaði ég Jennýju að mér og hugs-
aði: Það er hamingjusamur maður, sem á
konu, sem getur alltaf komið honum til að
hlæja.
Þegar viö fluttum út I sveit, var þaö
vegna þess að mig vantaði meira rými.
Ég er nefnilega leirkerasmiður og varö að
eignast stærri vinnustofu. Viö björguö-
umst I borginni, en ekki nema meö herkj-
um. Þaö var orðið skelfilega dýrt að lifa
þar, svo þegar við fundum þessa hlöðu
hérna i þorpinu, gripum við hana með það
sama. Hún var ódýr og hentaöi mér
ágætlega. Húsiö sem við keyptum var
ekki ódýrt, en við töldum það góöa fjár-
festinu.
8
Þegar við fluttum inn, áttum við minni
peninga en nokkru sinni fyrr. En einmitt
þá birtist hollenzkur forstjóri, sem séð
hafði eitthvað af leirmununum minum.
Hann hélt að þetta væri einmitt þaö sem
hentaði Evrópumarkaðnum núna og ætl-
aði að útvega mér stórar pantanir.
Agætt. En slikt kostar fé í upphafi og við
höfðum þegar fengið öll þau lán, sem hægt
var og meira til. Taugarnar voru lika I
slakara lagi. Ef ég fengi allar þessar
pantanir, var þetta ekkert vandamál, en
biðtiminn var erfiður. Jenný skildi það vel
og hófst handa um sina eigin sparnaðará-
ætlun. Eiginlega gerði hún þaö ekki að-
eins til að spara. Hún er bara þannig, að
hún þarf alltaf að vera að gera eitthvaö
merkilegt.
— Er það ekki dásamlegt? spuröi hún,
þegar viö brögöuðum á fyrstu heimatil-
búnu sultunni. Hún setur ekki ljós sitt
undir mæliker á sUkum gleðistundum. —
Þaö eru 25 krukkur niöri i geymslu!
Veiztu, að við getum safnað fikjufræjum
og ræktað okkar eigin fikjur?
— Heyrðu mig nú, sagði ég og reyndi að
hlæja ekki. — Við verðum einhvers staðar
að setja takmörkin. Þú getur áreiðanlega
tint hnetur, er þaö ekki nóg?
— 0, það er svo margt, sem viö getum
búiö til, hélt Jenný áfram, hrifin meðan
hún smurði þykku lagi af sultu á brauöiö
handa Simoni. — 01 kostar miklu minna,
ef við bruggum það sjálf og léttvin og
brauö, þar getum við lika búið til.
— Ég sting upp á að við byrjum á ölinu,
sagði ég. Og svei mér þá, það varð gott.
Þegar ég kom heim úr vinnunni einn dag-
inn var Jenný meö þennan sérstaka svip,
sem boðar óvænta ánægju.
Alveg rétt. tskalt, freyðandi öl var borið
fram og Jenný horfði hrifin á mig tæma
glasið.
— Stórkostlegt! sagöi ég.
Ég bjó til 20 lltra, sagði hún. — Er það
raunverulega gott?
Ég sannfærði hana um það og bað hana
að brugga fullan kjallara af hinum ýmsu
tegundum öls.
— En ég vil ekki hafa þig ráfandi um
þorpið, syngjandi drykkjuvisur, sagði
Jenný. — Ég er nefnilega I húsmæðrafé-
laginu og þú veizt, hvernig fólk talar.
Heilhveitibrauöið var næsta snilldar-
verk hennar og siðan kom allskyns á-
vaxta-og grænmetismauk. Nú var lifnað-
ur i Jennýju eldur, sem logaöi frá morgni
til kvölds. Þaö heföi ekki komið mér á
óvart þótt hún setti einhvern daginn upp
rokk og færi að spinna beint af fénu. Hún
hafði eignazt marga nýja vini og allir
uppliföu sveitina eins og gert var I gamla
daga, skiptust á reynslu og heimatilbún-
um matarsýnishornum.
Konur eru nú einkennilegar! Nær allar
þessar húsmæður höföu einhverja vinnu
með, til dæmis skreytir Jenný heilmikið
af þvi sem ég geri. En jafnframt gera þær
allt þetta með matinn I frítimanum, sem
maður skyldi ekki ætla aö væri neinn.
Nú, jæja. Einn fallegan morgun sátum
við og boröuðum morgunverö úti i garðin-
um og allt var indælt. Fuglarnir sungu allt
i kring og þarna sat Simon með ávaxta-
maukiðhennar móöur sinnar um allt and-
litið. Ég var hins vegar að smyrja þvi á
nýbakað franskbrauð.
— Jæja, hvaö ætlarðu aö gera I dag?
spurði ég.
— Heilmikið, svaraöi Jenný. — Tina
plómur og gera úr þeim sultu, tappa öli á
flöskur og já, þaö er rétt hænsnin koma I
dag! Þetta eru siöustu eggin, sem við
kaupum!
— Ættum við þá ekki aö fá okkur nokkr-
ar kýr og rækta steikurnar lika? stakk ég
upp á.
— Ekki strax, svaraði hún. — Það sem
við spörum á öllu hinu, verðum við aö
nota til að kaupa kjöt. Eiginlega held ég,
að við þurfum aö fá okkur frystikistu.
En þá fór ég. Þvi ef þú ferð að ræða um
frystikistur, veiztu ekki af þér fyrr en þú
ert búinn að festa kaup á einni sllkri.
Fjárhagurinn var ennþá jafn tæpur og i
upphafi. Ég fékk engar pantanir frá
Evrópumarkaðnum og vinur minn Hol-
lendingurinn haföi ekki látiö til sin heyra.
Þennan sama dag var ég truflaður i
vinnunni með þvi aö dyrabjöllunni var