Heimilistíminn - 03.09.1976, Blaðsíða 37

Claude Cénac
% *. % *
Ferfætlingur «,
á flækingi
Ekki var gott að vita, hvers hann saknaði
mest, skilrikjanna sem yfirvöld og landa-
mæraverðir vilja alltaf sjá, eða peninganna,
sem hann hafði unnið fyrir.
Hann bölvaði og ragnaði einhver skelfing og
orðaforðinn var ekki siðri en hjá Ratapolia. En
ég fyrirgaf honum vegna aðstæðnanna. Loks
lét hann fallast niður á stóran stein og horfði
döprum augum á öskuhrúguna.
— Hvað verður nú um okkur, Díógenes?
tautaði hann. — Hvað verður um okkur?
Það vissi ég ekki. En satt að segja var ég
minna undrandi en hann. Hann sat og endurtók
stöðugt: — Svona lagað gerir maður ekki.
Maður gerir það bara ekki. En það snerti mig
samt.
Engir peningar og þar af leiðandi ekkert að
borða. Ég var þegar orðinn svangur. Sennilega
hafið þið tekið eftir því að erfiðleikar og hugar-
aesingur gerir mig alltaf svangan og syfjaðan.
Nú var ég búinn að sofa og vildi gjarnan borða
eitthvað. Ef þau hefðu að minnsta kosti skilið
matinn i tösku húsbónda mins eftir? Ég hljóp
aftur að kofanum.
Dásamlegt. Taskan sem Klódómir hafði
sofið með undir höfðinu var full af fötum, en
bin, sem ég opnaði með tönnunum, innihéit
brauðhleif, svolitið kalt kjöt og einn litra af
rauðvini. Auk þess fann ég skilrikin, skilriki
Klódómírs, sem voru vafin inn i dagblað. Ég
tók þau i kjaftinn og hljóp með þau til hans og
lagði á hnéð á honum.
— Skilrikin mín! Hvar fannstu þau? Ó, þú
bjargar lifi minu!
Ég greip i aðra buxnaskálm hans og hann elti
mig að kofanum. Hann athugaði innihald tösk-
ttnnar og aftur kom undrunarsvipurinn á andlit
. hans. Skyndilega fór hann að skellihlæja:
1 - ......- — - - : -
Bannsettir bófarnir! Þau hafa tekið hvern
einasta eyri, brennt veskið mitt, guð má vita
hvers vegna. En þau hafa gefið mér mat og vin
og látið skilrikin vera. Að visu þurftu þau ekki
að nota skilrikin, þar sem við erum ekkert lik.
En samt.....hvað finnst þér, Diógenes?
Við settumst í hálminn, sem angaði af kinda-
lykt. Brauðið var dásamlegt — og kjötið, sem
ég þorði ekki að imynda mér, af hvaða skepnu
væri, var svolitið seigt. En við höfðum góðar
tennur. Vinið hlaut að minnsta kosti að vera
gott, þvi Klódómir skildi bara svolitinn sopa
eftir. Þegar hann hafði etið og drukkið, leið
honum vel. Hann stakk afgangnum niður i
töskuna, þreifaði eftir skilrikjunum dýrmætu i
vasanum, þurrkaði sér um munninn með hand-
arbakinu og tók svo til máls:
— Sjáðu til, sagði hann. — Þetta fóik er svo
fátækt. Sástu bara börnin? Þau fá ekki nóg að
borða og ganga hálfber. Ég skal segja þér, að
þegar ég var að segja þeim frá peningunum i
gærkvöldi, þá skammaðist ég min svolitið fyrir
að eiga þá. Það hefði verið eftir mér að gefa
fólkinu helminginn, en þau hafa bara gengið
heldur lengra en það. En það er bara mér að
kenna. Ég hefði ekki átt að tala um peningana.
Þá veit ég það.
Hann andvarpaði en fór svo að hlæja.
— Það skiptir ekki máli. En þetta er nú
bannsett hyski. Þau hefðu ekki átt að brenna
veskið mitt.
Svo þagnaði hann og renndi fingrunum ótal
sinnum gegn um hárið, en það var merki um
djúpar hugsanir. Ég hafði ekki af honum aug-
un. Hvað gerðist nú?
— Veiztu, hvað við gerum nú? sagði hann. —
Það skal ég segja þér. Veðrið er gott og vegur-
37