Heimilistíminn - 03.09.1976, Qupperneq 13

Apaköttur með mynda-
vél sameinaði systkinin
begar Michael og Janet Edwards voru
aöeins 4 og 6 ára, misstu þau foreldra sina
i umferöarslysi, ásamt tveimur systkin-
um. Heil fjölskylda þurrkaöist út á andar-
taki. Michael og Janet uröu ein eftir og
voru send á barnaheimili i grennd viö
Brighton i Englandi.
Þegar Janet var 16 ára, fékk hún leyfi
til aö fara og fá sér vinnu og hún för til
Midlands. Þar fékk hún starf og vinnu-
veitandi hennar upplýsti yfirvöldin um aö
hún starfaöi hjá honum, og þaö var allt.
Hún varekki sérlega iöin viö bréfaskriftir
og þaö leiö langur timi, þar til hún loks
skrifaöi bróöur sinum.
En hún fékk ekkert svar og þess vegna
lét hún hjá liöa að skrifa aftur i bili, en
loks fór hún aftur til Brighton, þegar ekk-
ert heyröist frá bróðurnum. En ár höföu
liöiö og Michael var fyrir löngu einnig far-
inn út á vinnumarkaðinn. Hann var farinn
frá barnaheimilinu i Brighton og enginn
þar vissi, hvar hann var niöur kominn.
Nú var ekki útlit fyrir aö systkinunum
tækist aö hafa uppi á hvort ööru. Þau
vissu aöeins aö hitt var til, en ekkert
meira.
Tuttugu ár liöu. Michael Edwards hafði
setzt að i Portsmouth, þar sem hann átti
verzlun, sem seldi gæludýr.
— Eg haföi gefið upp alla von um að
finna Janet aftur, segir Michael. — En að
lokum sættir maöur sig viö slikt, þaö virö-
ist svo vonlaust aö reyna aö gera eitthvaö
I þvi.
Mike, eins og hann var venjulega kall-
aöur, haföi kvænzt i Portsmouth og skipti
öllum tima sinum milli verzlunarinnar og
heimilisins. 1 verzluninni hafði hann alls
konar dýr, meira aö segja stundum einn
eöa tvo litla apa.
Einn af apaköttunum, sem Mike haföi i
verzluninni, var einkennilega ófriöur,
pinulitill náungi. — Afar greindur, segir
Mike. — Þaö er hægt aö kenna honum
flest. Vinir minir hlógu af þvi ég kallaði
hann Sabena, en þaö var af þvi hann kom
til min meö flugvél frá Sabena. Einhvern
daginn veöjaði ég viö vin minn um aö ég
gæti kennt Sabena aö ljósmynda og það
fannst honum auövitaö meö þvi heimsku-
legasta. En sem sagt, viö veðjuðum. Ég
átti að kenna Sabena að fara meö gamla
myndavél, sem ég átti og loks skildi hann
allt saman — aö vissu marki aö minnsta
kosti. Þá varð ég auðvitað að sýna hvaö
hann kunni. Annar vinur minn, sem var
blaðamaður var einhverntima i leit aö
góöri sögu — og þarna var hún. Sabena
var i réttu skapi og tók nokkrar myndir.
Ég gat hrósað mér af þvi að vinna veð-
málið, en I sama bili smellti Sabena af enn
einu sinni, auðvitað án þess aö stilla fjar-
lægöina — og ég lenti á myndinni. Filman
var framkölluö og meira aö segja
myndin, sem Sabena tók óvart af mér,
var alveg sæmileg. Sagan meö mynd-
unum kom i Portsmouth Evening News.
Fólk hló aö þessu öllu og allir voru
ánægöir. En skömmu siöar fékk blaöið
bréf frá konu á Wight—eyju, sem kvaðst
telja aö maðurinn á myndinni, sem apa-
kötturinn heföi tekið, væri bróöir hennar,
sem hún heföi misst samband viö fyrir
mörgum árum. Hún bað blaðið um nánari
upplýsingar um viðkomandi og viku
seinna kom blaðamaöurinn spotzkur á
svipinn i heimsókn tii mín. — Ég er með
gest til þin, sagöi hann og inn kom ung
kona.
Við horfðum á hvort annað og vissum
um leið, hvert hitt var. Ég ætla ekki að
tefja lesendur meö smáatriöum, en viö
systkinin höfðum hitzt aftur.
Janet haföi einnig langa sögu aö segja
um hvernig hún haföi leitað árum saman,
allt þar til hún sá myndina i blaöinu.
— Ég er yfir mig ánægö yfir aö viö skul-
um hafa fundiö hvort annaö aftur, segir
hún. — Þetta geröist aö visu á allóvenju-
legan átt. Ég er lika gift og nú ætlum viö
bráölega að halda mikla fjölskylduveizlu.
..Blaöaljósmyndarinn” Sabena gerir
myndavélina „klára” fyrir utan gælu-
dýraverzlunina.
Janet, Mike og Sabena halda uppi á sameininguna á kránnni.
13