Heimilistíminn - 03.09.1976, Blaðsíða 9

hringt. Ég haföi þiljaö af skot fyrir skrif-
stofu og flýtti mér gegn um hana. Gestur-
inn var kona. Glæsileg, fögur og svo ang-
andi af ilmvatni, aö þaö sveif á mig og ég
tók ekkert eftir litla, feitlagna manninum
viö hlið hennar. En það var hann, sem tók
til máls:
— Herra Brinton, sagði hann brosandi
út að eyrum og rétti fram höndina. —
Mikið er gaman aö hitta yður! Hann hristi
hönd mina upp og niður.
— Ö, sagði ég... ójá, auðvitað.
Herra...van Ryden? Svei mér ef þetta var
ekki Hollendingurinn minn fljúgandi?
Já, Brosið breikkaði enn. — Og þetta er
konan mín, frú van Ryden.
— Góðan daginn, herra Brinton, sagði
hún og hreimurinn bar vott um, að hún
væri ekki hollenzk heldur frönsk. Hún leit
út eins og klippt út úr tizkublaði.
— Viö erum i leyfi i London, tilkynnti
hann. — En I dag ákváðum við að taka lest
hingað til aö tala við yöur. Við þurfum að
tala um svo margt.
— Já, við þurfum þess, sagði hún. Rödd
hennar var mun kuldalegri en hans. Ég er
hræddur við svona fegurðardisir.
— Frú van Ryden talar góða ensku.
Miklu betri en ég. Hún stjórnar samræð-
unum, sagði eiginmaðurinn og ljómaði.
— Það sem maðurinn minn á við, er að
við erum i vanda, útskýrði hún.
Hjartað i mér tók kipp.
— Við seljum ekki I smáum stil, sagði
hún. — Við erum stórt fyrirtæki og gerum
stórar pantanir. Okkur geðjast vel að þvi
sem þér gerið. Það er mjög fallegt.
— Fáiö ykkur sæti, sagði ég ákafur og
þar meö hófust samræöurnar.
Jú, það var við vandamál að etja. Ég
gat ekki útvegað fé til að fullgera vinnu-
stofuna fyrr en ég hafði fengiö áreiðan-
legar pantanir. Ekki auðveldaði frú van
Ryden mér máliö og þarna sátum við án
þess að geta greitt úr flækjunni.
Ég vissi, aö af einskærri kurteisi varð
ég að bjóöa þeim I mat. Auk þess voru þau
inni á þeim markaöi, sem ég vildi fyrir
hvern mun komast inn á. Slika gesti send-
ir maöur ekki burt meö næstu lest glor-
hungraða.
Þess vegna sagði ég: — Þiö komið auð-
vitaö og boröið kvöldverö með okkur?
— Þakka, sagði hún kuldalegri röddu.
Hún er hörkutól þessi kona, hugsaði ég
og það var heldur enginn vafi á, aö hún
réð öllu. — Ég ætla bara að láta konuna
mina vita, sagöi ég og greip simann. En
hann var auðvitað á tali.
— Ég verö aö reyna aftur, sagði ég og
svo sátum við og biðum og enginn haföi
neitt meira aö segja. óþægilegt. Ég
hringdi heim aftur, en það var enn á tali.
Ef einhver æðri máttur er til, þá er eitt-
hvað ætilegt i Isskápnum, hugsaði ég og I-
myndaði aö Jenný gæti leyst það vanda-
niál sem önnur.
Ég hjálpaði frú van Ryden inn i bilinn
okkar. I þetta sinn fannst mér hann likjast
flaki meira en nokkru sinni. Eöa húsið!
1 fyrsta lagi var fiðurfé af öllum stærö-
um á vappi i garðinum. Það hlýtur að
hafa verið gat á virnetinu umhverlis
hænsnagarðinn, þvi nú voru hænsnin
frjáls um allt. En þarna var lika mývarg-
ur! Heilu skýin og allt suðaöi það i kring
um stóran pott, sem stóð i gluggakistunni
við aðaldyrnar.
— Æ, sagði ég. — Við verðum að fara
eldhúsmegin. Ég gekk fyrstur — framhjá
gamla rugguhestinum hans Simonar og
hjólbörunum, sem vantaði annan arminn.
Framhjá brenninetlunum, sem við höfð-
um ekki stungiö upp af þvi Jenný ætlaði
að sjóða af þeim súpu. Þetta var hræði-
lega sóðalegt. En það er ekki hægt að
bjóða gestum aö ganga gegn um ský af
mývargi, að minnsta kosti ekki þessum
gestum.
Við komum beint inn i eldhúsið og hvað
sáum við þar? Jú, Jenný i gömlum galla-
buxum og með höfuðið næstum inni i ofn-
inum. Hún sneri sér við, glansandi i fram-
an og þreytuleg af öllu blaslinu og starði
forviða á gestina. Augu hennar þöndust úr
af hræðslu.
tJrgangurinn eftir plómuhreinsunina