Heimilistíminn - 03.05.1979, Síða 21

Jim Irwin , og kona hans Mary á göngu I Stokkhólmi,en þar var þetta viötal tekiö viö geimfarann
geröist, sem viö skildum ekki fullkom-
lega Þaö var eins og guö sjáfur stjdrnaöi
hér.
— Hugsanir mlnar, þegar ég sá jöröina
frá tunglinu — þaöer annars heldur erfitt,
vegna þess aö hiin er beint yfir höföi
manns, ogtil þess aö komast í rétta stööu
varö maöur aö hafa eitthvaö til þess aö
láta sig falla aftur á bak, vegna þess aö
maöur veröur mjög óhreinn, þegar maöur
er aö reyna aö komast á fætur aftur, og
þaö er ekki gott fyrir geimbúningana.
Nokkrum sinnum gat ég þó litiö upp fyrir
mig, og þaö var stórbrotiö aö sjá jöröina,
vegna þess aö hún var svo miklu minni en
ég haföi únyndaö mér, aö hún væri. HUn
var ekki stærri en bolti. Þetta var hálf
jöröin, furöulega blá á litinn, og þrátt
fyrir móöuna umhverfis hana gat maöur
nú skiliö, hvers vegna hún er kölluö „bláa
plánetan.”
— Okkur varö nú ljóst, aö viö vorum
komnir langt aö heiman, og viö vorum
þarna staddir fyrir guös náö. Viö vorum
eins og útveröir mannkynsins, litils-
megnugir, þarna sem viö vorum niöur-
komnir. Viö vorum eins og þráöur, sem
gæti slitnaöá hverju augnabliki. Viö gerö-
um okkur ljóst aö jöröin er mjög merki-
legur hluti af sólkerfinu.
Guð hjálpaði okkur
— Þaö yfirnáttúrulega, sem ég upplifiö,
var sambland af ýmsu, sem ég sá og sem
ég fann. Ég fór aö líta á feröina til tungls-
ins, sem enn eitt skref í lifi minu, skref
sem bjó mig undir stærra verkefni. Verk-
efniövar aöná til fólks og reyna aö fá þaö
til þess aö sameinast.
— Ég haföi þaö einhvern veginn á til-
finningunni, aö guö stjórnaöi verkefnum
okkar.aö hann væri þarna á tunglinu meö
okkur. Eitt af verkefnunum var t.d. aö
reyna aö finna hvitasta steininn, sem
þarna fyrirfyndist. Þvi hvitari sem hann
væri, þeim mun betra, vegna þess aö
hann myndi þá vera af elztu bergtegund-
inni, og af þessum fundi mætti svo reikna
aldur tunglsins.
Yfirborö tunglsins er þakiö af tiltölu-
lega þykku ryklagi, svo ekki er auövelt aö
finna lausa steina. En svo geröist þaö dag
nokkurn, aö viö Dave vorum Uti aö aka á
Rover,aöviösáum klett og á honum þann
hvitasta stein, sem hægt er aö hugsa áér.
Hann lá þarna einn sér,eins og honum
heföi veriö komiö fyrir á sýningu.
Ég fékk alltaf skjót svör frá guöi viö
bænum minum.Égveit aö guöleiddi okk-
ur aö þessum steini, þeim elzta sem fund-
ist hefur í heiminum. Visindamenn hafa
nú skoöaöhann og rannsakaö i nokkur ár,
og komizt aö þeirri niöurstööu, aö tungliö
hafi oröiötil fyrir um þaö bii 4,5 milljörö-
um ára, eöaum svipaöleyti og jöröin. Þaö
er nokkuö, sem menn vissu ekki áöur.
— Guölétmigeinnig vitna I bibliuna, en
þaöhaföi ég aldrei gert áöur. Þaö geröist
siöasta daginn, þegar viö fórum I
skemmtiferömeö Rover, eins og til þess
aö kveöja, og ég leit upp til fjallanna og
sagöi: — Ég llt til fjallsins þaöan sem
hjálp min mun koma. Þar sem viö vorum
alltaf I sambandi viö Houston, fannst mér
rétt aö bæta viö — en viö fáum þö tölu-
veröa hjálp frá Houston.
Þaö er dálltiö undarlegt aö aka um á
tunglinu, svo ekki sé taliö um, aö aka svo
langan veg. aö sjá ekki lengur tunglfariö
okkar.
Þetta vakti sérstakar tilfinningar innra'
meöokkur, tilfinningar um aövera alein-
ir f þessum undarlega heimi.
— Fram til þessa haföi ég veriö mikill
efasemdamaöuroglifaöerfiöulifi. Ég hef
lent i mörgu, og oftast þurft aö treysta á
Framhald á 28. slöu
„Á tunglinu fann ég hvítan stein, elzta stein í veröldinni5’
21