Heimilistíminn - 13.04.1980, Blaðsíða 11

Heimilistíminn - 13.04.1980, Blaðsíða 11
i dag, sagði hann leiður. Quentin er i bænum með þeim hinum. Ég brosti vegna ákafa hans og hugsaði um það, hvað myndi nú verða um hann, þegar ég væri i burtu. Kannski gæti ég sent Dulcy svo- litla peninga, svo hún gæti sent Sid i skólann fyrir svört börn, sem nýlega hafði verið opnað- ur i Boston. Ég settist á bekk, og fór að útskýra þetta: — Sid þvi miður get ég ekki haldið áfram að kenna þér lengur. Ég ætla þó að reyna að sjá til þess, að þú fáir að halda áfram að læra, þeg- ar ég er farin héðan frá Fernwood. —Hvers vegna verður ungfrú Jenny að fara? Okkur þykir svo gaman að kennslunni, okkur Quentin. Og svo bætti hann við áhyggjufullur: — Jðnas segir, að riddaraliðinn hafi sent illan anda á ungfrú Jenny, þama i garðinum forð- um.... Ég hristi höfuðið. Svo varð mér allt i einu ljóst, að einhver hér á Fernwood hlaut að hafa reynt að hræða mig svo ég missti vitið, til þess eins, að ég þyrði ekki að vera hér lengur. Hvers vegna hefði sá hinn sami annars farið að leika á pianóið i salnum, þegar allir aðrir en ég höfðu farið i rúmið, og ég var sú eina, sem gat heyrt það.... Það komu hrukkur á enni mitt og ég sat tein- rétt á bekknum. Það var mannleg vera, sem hafði leikið á pianóið. Það eina óskiljanlega var, hvernig þessi vera hafði getað horfið ú salnum án þess að ég tæki eftir þvi. Gluggarnir höfðu allir verið lokaðir, og ekki hafði veran komizt fram hjá mér og út á ganginn. Sid togaði ákaft i pilsið mitt. — Liður ungfrú Jenny ekki vel? A ég að fara og ná i svolitið vatn? Nei, ég var bara að velta svolitlu fyrir mér, Sid. Þetta var eins koer gáta, sem ég get ekki leyst. Og svo spurði ég án frekari umhugsunar: — Viltu fá að heyra hana? Hann kinkaði kolli og ég hélt áfram: —Ef þú værir nú inni i salnum en mættir það ekki, og einhver væri að koma, hvert myndir þú þá fara til þess að komast þaðan út? — Ég myndi hoppa út um gluggann! — Nei, gluggarnir eru allir lokaðir og hesp- aðir aftur, og það myndi heyrast til þin, ef þú reyndir það. Sid beit á vör, en svo sagði hann sigri hrós- andi: — Þá myndi ég fela mig á leynistaðnum. Komið, ég skal sýna ungfrú Jenny hann. Hann tók i höndina á mér, og hálfdró mig inn i anddyrið og inn i salinn. Svo þaut hann á und- an mér i áttina að veggnum sem var f jærst dyrunum, og þakinn viðarklæðningu upp undir loft, sin hvoru megin við arininn. Ég horfði á meðan Sid lét hendurnar renna eftir klæðning- unni, þangað til hann hafði fundið það sem hann leitaði að, og ýtti á. Hljóðlaust sveiflaðist panelveggurinn til hliðar. Sid hló yfir þvi, hversu undrandi ég varð. — Þetta er leynistaðurinn, sagði hann. — Amma hefur sagt mér frá honum. Þegar Norðurrikjamenninrir komu faldi gamla frú Barclay skartgripina sina og aðra dýrmæta hluti þarna inni. Ég gekk hægt upp að veggnum. Það mátti sjá för i rykinu á gólfinu inni i þessum hálfgerða skáp, og þau bentu til þess að einhver hefði nýlega staðið þarna. Riddaraliðinn, hugsaði ég og hjartað sló hratt. Felustaðurinn var nógu stór til þess að manneskja gæti staðið þarna inni. Það eina, sem riddaraliðinn hafði þurft að gera var að leika á pianóið, þangað til ég stóðst ekki mátið lengur og fór niður i dimman salinn. Á meðan ég leitaði svo að dyrunum, miður min af skelfingu hafði hann einfaldlega falið sig þarna inni og beðið þangað til ég var aftur far- inn út úr salnum. Auðvitað vissu allir i Barclay-fjölskyldunni um þennan felustað. Charlotte, Rowena og hver sem var gat hafa læðst þarna inn i gær- kvöldi. Meira að segja Rob. Nei, Rob hafði verið hjá Jensen-fjölskyldunni á Twin Oaks. En hann hefði auðvitað getað komið aftur til Fernwood án þess að nokkur vissi um það. rétt eins og hann hefði getað læðst burtu úr veizl- unni á Silver Grove fyrir mörgum árum og komizt hingað heim... Rob — ekki hafði hann nokkra ástæðu til þess að vilja hræða mig. Það hafði Rowena heldur ekki, né Charlotte. Þá var ekki öðrum til að dreifa en John. Ég fékk sting i hjartað, og næstum hljóðaði upp yfir mig. Ekki John... Ó nei, ekki John. — Gat ég hjálpað til við að leysa gátuna? spurði Sid ákafur. — Já, þakka þér fyrir, tókst mér að stynja upp. Mér fannst vera að liða yfir mig og ég rétti úthöndina til þess að styðja mig við granna öxl Sids. — Nú ætla ég upp i herbergið mitt aftur og hvila mig svolitið, Sid. Hann fylgdi mér að stiganum og leit enn einu sinni á mig, áhyggjufullur á svip, en svo hljóp hann af stað i áttina að eldhusinu. Þegar ég var komin upp aftur settist ég niður 11

x

Heimilistíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilistíminn
https://timarit.is/publication/304

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.