Heimilistíminn - 13.04.1980, Blaðsíða 11
i dag, sagði hann leiður. Quentin er i bænum
með þeim hinum.
Ég brosti vegna ákafa hans og hugsaði um
það, hvað myndi nú verða um hann, þegar ég
væri i burtu. Kannski gæti ég sent Dulcy svo-
litla peninga, svo hún gæti sent Sid i skólann
fyrir svört börn, sem nýlega hafði verið opnað-
ur i Boston. Ég settist á bekk, og fór að útskýra
þetta: — Sid þvi miður get ég ekki haldið áfram
að kenna þér lengur. Ég ætla þó að reyna að sjá
til þess, að þú fáir að halda áfram að læra, þeg-
ar ég er farin héðan frá Fernwood.
—Hvers vegna verður ungfrú Jenny að fara?
Okkur þykir svo gaman að kennslunni, okkur
Quentin. Og svo bætti hann við áhyggjufullur:
— Jðnas segir, að riddaraliðinn hafi sent illan
anda á ungfrú Jenny, þama i garðinum forð-
um....
Ég hristi höfuðið. Svo varð mér allt i einu
ljóst, að einhver hér á Fernwood hlaut að hafa
reynt að hræða mig svo ég missti vitið, til þess
eins, að ég þyrði ekki að vera hér lengur. Hvers
vegna hefði sá hinn sami annars farið að leika
á pianóið i salnum, þegar allir aðrir en ég höfðu
farið i rúmið, og ég var sú eina, sem gat heyrt
það....
Það komu hrukkur á enni mitt og ég sat tein-
rétt á bekknum. Það var mannleg vera, sem
hafði leikið á pianóið. Það eina óskiljanlega
var, hvernig þessi vera hafði getað horfið ú
salnum án þess að ég tæki eftir þvi. Gluggarnir
höfðu allir verið lokaðir, og ekki hafði veran
komizt fram hjá mér og út á ganginn.
Sid togaði ákaft i pilsið mitt.
— Liður ungfrú Jenny ekki vel? A ég að fara
og ná i svolitið vatn?
Nei, ég var bara að velta svolitlu fyrir mér,
Sid. Þetta var eins koer gáta, sem ég get ekki
leyst. Og svo spurði ég án frekari umhugsunar:
— Viltu fá að heyra hana?
Hann kinkaði kolli og ég hélt áfram:
—Ef þú værir nú inni i salnum en mættir það
ekki, og einhver væri að koma, hvert myndir
þú þá fara til þess að komast þaðan út?
— Ég myndi hoppa út um gluggann!
— Nei, gluggarnir eru allir lokaðir og hesp-
aðir aftur, og það myndi heyrast til þin, ef þú
reyndir það.
Sid beit á vör, en svo sagði hann sigri hrós-
andi: — Þá myndi ég fela mig á leynistaðnum.
Komið, ég skal sýna ungfrú Jenny hann.
Hann tók i höndina á mér, og hálfdró mig inn
i anddyrið og inn i salinn. Svo þaut hann á und-
an mér i áttina að veggnum sem var f jærst
dyrunum, og þakinn viðarklæðningu upp undir
loft, sin hvoru megin við arininn. Ég horfði á
meðan Sid lét hendurnar renna eftir klæðning-
unni, þangað til hann hafði fundið það sem
hann leitaði að, og ýtti á.
Hljóðlaust sveiflaðist panelveggurinn til
hliðar. Sid hló yfir þvi, hversu undrandi ég
varð.
— Þetta er leynistaðurinn, sagði hann. —
Amma hefur sagt mér frá honum. Þegar
Norðurrikjamenninrir komu faldi gamla frú
Barclay skartgripina sina og aðra dýrmæta
hluti þarna inni.
Ég gekk hægt upp að veggnum. Það mátti sjá
för i rykinu á gólfinu inni i þessum hálfgerða
skáp, og þau bentu til þess að einhver hefði
nýlega staðið þarna. Riddaraliðinn, hugsaði ég
og hjartað sló hratt. Felustaðurinn var nógu
stór til þess að manneskja gæti staðið þarna
inni. Það eina, sem riddaraliðinn hafði þurft að
gera var að leika á pianóið, þangað til ég stóðst
ekki mátið lengur og fór niður i dimman salinn.
Á meðan ég leitaði svo að dyrunum, miður min
af skelfingu hafði hann einfaldlega falið sig
þarna inni og beðið þangað til ég var aftur far-
inn út úr salnum.
Auðvitað vissu allir i Barclay-fjölskyldunni
um þennan felustað. Charlotte, Rowena og
hver sem var gat hafa læðst þarna inn i gær-
kvöldi. Meira að segja Rob. Nei, Rob hafði
verið hjá Jensen-fjölskyldunni á Twin Oaks.
En hann hefði auðvitað getað komið aftur til
Fernwood án þess að nokkur vissi um það. rétt
eins og hann hefði getað læðst burtu úr veizl-
unni á Silver Grove fyrir mörgum árum og
komizt hingað heim... Rob — ekki hafði hann
nokkra ástæðu til þess að vilja hræða mig. Það
hafði Rowena heldur ekki, né Charlotte. Þá var
ekki öðrum til að dreifa en John. Ég fékk sting i
hjartað, og næstum hljóðaði upp yfir mig. Ekki
John... Ó nei, ekki John.
— Gat ég hjálpað til við að leysa gátuna?
spurði Sid ákafur.
— Já, þakka þér fyrir, tókst mér að stynja
upp. Mér fannst vera að liða yfir mig og ég rétti
úthöndina til þess að styðja mig við granna öxl
Sids. — Nú ætla ég upp i herbergið mitt aftur og
hvila mig svolitið, Sid.
Hann fylgdi mér að stiganum og leit enn einu
sinni á mig, áhyggjufullur á svip, en svo hljóp
hann af stað i áttina að eldhusinu.
Þegar ég var komin upp aftur settist ég niður
11