Heimilistíminn - 13.04.1980, Page 12

— Þakka þér fyrir, sagði Tamar og neri
snjó og nokkur tár úr augum sér. Og Þrándur
brosti og hristi snjó af baki hans.
— Hvað er að sjá til þin, Þrándur, kallaði
einhver, — ertu orðinn barnfóstra?
— Þú mátt kalla mig hvað sem þú vilt, kján-
inn þinn, mér er nákvæmlega sama, sagði
Þrándur og hélt áfram að verka snjóinn af
Tamari.
Tamar leit hrifinn til hans. Þetta var vissu-
lega strákur, sem lét sér á bama standa þó
honum væri stritt.
Annar drengur byrjaði i sama dúr.
— Hættið þið tafarlaust þessum kjánagangi,
sagði Þrándur — Tamar þarf ekki á neinni
barnfóstru að halda. Hann hefur reynt meira
en nokkur ykkar hinna. Hefði kannski nokkur
ykkar getað séð um sjálfan sig að öllu leyti,
þegar þið voruð fjögurra ára gamlir?
— Það hefur hann nú ekki heldur gert, kall-
aði Daddi.
— Jú, það er nú einmitt það, sem hann gerði,
svaraði Þrándur. — Tamar sá um sig sjálfur i
heilt ár, án þess að eiga nokkurt heimili eða
fatnað, og enginn gaf honum einn einasta mat-
arbita. Hann varð að sjá fyrir sér að öllu leyti.
Tamar var alveg orðlaus og góndi á Þránd.
Hann hefur enga hugmynd um, hvernig
Þrándur hafði komizt að þessu. Tamar hafði
sjálfur aldrei minnzt á það einu orði við nokk-
urn mann, honum fannst það ekki umtalsvert.
En strákarnir stóru höfðu vist aðra skoðun á
málinu. Þeir færðu sig hægt nær, og gláptu á
Támar eins og þeir hefðu ekki séð hann fyrr.
Og svo leið að hádegi, og strákarnir stóru, sem
höfðu verið að stökkva uppi i brekkunni, tóku að tin-
ast heim.
Þannig vildi til, að einmitt þegar strákamir
gengu fram hjá hafði Tamar hlotið töluverða byltu
og átti erfitt með að hafa sig á fætur. Hann leit út al-
veg eins og stór snjókúla með rauða húfu. En
hversu mjög sem hann braust um, til þess að geta
komizt á fætur, tókst honum það ekki. Skiðin höfðu
stungizt svo djúpt i skaflinn, að hann sat alveg fast-
ur.
En rétt i þessu tók hann eftir Dadda, sem var að
þvælast þarna hjá strákunum stóru. Hann reyndi að
gera eins litið úr sér og hann gat, til þess að Daddi
sæi hann ekki. En það var um seinan.
— Nú, ert þetta þú, kaffibaunin litla, kallaði
Daddi hæðnislega. — Hefurðu nú fest þig i kaffi-
kvörninni?
Sumir stóru strákanna hlógu, og Tamar horfði
reiðilega til Dadda.
En fyrst strákamir hlógu, varð Daddi afar upp
með sér og reyndi að vera ennþá fyndnari.
Og nú hlógu strákarnir miklu meira en fyrr.
Vesalings Tamar varð reiðari og reiðari, en Daddi
hins vegar hugrakkari og hugrakkari, þegar hann
fann, að háðsglósur hans féllu i góðan jarðveg hjá
strákunum. Og nú spurði hann t.d. um það, hvort
Tamar hefði makað sig i framan með skósvertu,
eða hvort hann hefði kannski skriðið inn i ofninn?
En nú var Tamari nóg boðið.
Hann brauzt um af fremsta megni, til að komast á
fætur, svo að snjórinn þyrlaðist i kringum hann.
Hann var ákveðinn i að ráðast á Dadda og berja
hann, eins og kraftar hans leyfðu. 0, bara að Tóta,
Elsa og Ragnar hefðu verið hér nærri. En þau voru
öll að spjalla saman uppi á brekkubrúninni, og
fylgdust ekkert með honum lengur.
Þetta var allt svo óttalega vonlaust.
— En þegar neyðin er stærst er hjálpin næst, seg-
ir gamall talsháttur. Rétt i þessu gekk stór drengur
skyndilega út úr hópnum og kom til Tamars.
Þetta var hann Þrándur, einmitt sá drengur, sem
Tamari geðjaðist bezt að i hópi hinna eldri, þvi að
hann hló aldrei, þegar Daddi var að hæðast að hon-
um.
12