Heimilistíminn - 11.01.1981, Blaðsíða 13

horfði upp til borgarinnar, eins og hann byggist
við að sjá Kola-Pésa þar upp frá. ,,Er hann þá
góður við þig, þessi Kola-Pési?”
„Góður? Hann Kola-Pési?” sagði ^Tommi.
,,Ég ek íyrir hann kolum, og svo gefur hann
mér svolitið að borða af mat sinum. Já, þá er
hann vafalaust góður”.
,,Já, vissulega”, sagði pabbi og kinkaði kolli.
„Hefurðu fengið eitthvað að borða i morgun?”
,,Já, tvær kartöflur og sporð af fiski”, sagði
l'ommi og klappaði á magann.
,,Og fékkstu þá nægju þina af þvi?” spurði
pabbi.
,,Ég hefði nú vist áreiðanlega getað borðað
tvo til þrjá sporða i viðbót”, sagði Tommi og
leit upp til pabba. ,,Á ég kannski að bera fyrir
þig böggul?”
Pabbi rétti úr sér.
„Þú skalt koma hérna upp landgöngubrúna,
drengur minn, og drepa á dyr hjá matsveinin-
um”, mælti pabbi, „hann finnur kannski eitt-
hvað handa þér til að bita i”.
„Ég held ég þori það ekki”, sagði Tommi
hikandi.
„Jú, komdu bara, góði minn, ég skal hringja
til hans og segja honum frá þér”.
Pabbi gekk inn i salinn og hringdi til Óla
matsveins. „Ég ætla að biðja þig að taka til
góðan matarbita”, sagði hann. „Það kemur
núna til þinlitill drengur, sem hefur þörf fyrir
það”.
„Skal gera það tafarlaust, skipstjóri”, sagði
Óli matsveinn. Hann spurði einskis frekar.
Hann vissi, að skipstjórinn hafði alltaf samúð
með svöngum börnum, og sjálfur hafði hann
heldur aldrei á mót.i þvi að seðja svangan
maga. Börn voru alltaf börn, hvar sem þau
bjuggu á hnettinum.
Stundarkorni seinna var drepið á eldhús-
dyrnar.
„Kom inn!” kallaði Óli matsveinn.
Dyrnar opnuðust, og kolsvartur kollur
Tomma gægðist inn.
„Sæll,” hvislaði hann hikandi, þegar hann sá
Óla.
„Sæll,” sagði Óli matsveinn og virti Tomma
fyrir sér. „Til hvers kemur þú hingað, drengur
minn?”
„Ég kem... ég kem hingað til að fá eitthvað
að borða, istrubelgur”, sagði Tommi rólega.
„Hvað sagðirðu, drengur?” spurði Óli
ákveðinn.
„Að ég kæmi til að fá mér eitthvað að
borða,” sagði Tommi litið eitt hærra.
Óli matsveinn hallaði undir flatt og gaut aug-
unum til Tomma.
„Heyrðu, drengur minn, — kallarðu mig
istrubelg, eða hvað?” spurði hann.
„Ó-Ó andvarpaði Tommi. Nú hafði hann vist
alveg glata þessu góða tækifæriæ,,Ja-a, þú ert
nú eiginlega dálitið feitur, — eða finnst þér það
ekki?” spurði hann.
„Hm!” sagði Óli matsveinn og sneri sér
við, — áttu við það?”
„Já, og það er heldur ekkert undarlegt,”
sagði Tommi og bar ótt á. „Þú hefur afar mikið
af mat hér i kringum þig. Eru þetta góð
brauð?” spurði hann og benti á stóran haug af
nýbökuðum brauðum, sem lágu á bekknum.
Það var svo yndisleg angan, sem barst frá
þeim, að Tommi gat ekki stillt sig um að reka
nefið i áttina til þeirra og lykta að þeim.
„Nei, heyrðu nú, þefarinn þinn, — þetta vil
ég hreint ekki hafa,” saði Óli matsveinn og var
harla valdsmannslegur.
„Ég, — ég,— éghef ekkihugsað mér að stela
neinu frá þér, istrubelgur,” sagði Tommi og
leizt augsýnilega ekki á blikuna. „Það var
skipstjórinn, sem sagði, að ég mundi fá eitt-
hvað að borða hjá þér”.
„Já, alvegrétt,” sagði Óli matsveinn. „En ef
þú kallar mig istrubelg einu sinni enn, þá færðu
ekki einu sinni brauðskorpu hjá mér, hvað þá
meira”.
„Já, ég skil það vel-istrubelgur,” svaraði
Tommi strax og settist rólega á stól, sem var
rétt hjá honum.
Óli matsveinn sneri sér við og brosti. „Þú
virðist alveg óbetranlegur, barnið gott,” sagði
hann. „En .ef þú vilt sýna mér þann sóma að
kalla mig óla matsvein, þát þætti mér vænt
um, þvi að það er nafnið mitt.
„Alveg sjálfsagt, istrubelg.. ó, ... nei... óli
matsveinn,” sagði Tommi... „Ég heiti
Tommi.”
Það varð hljótt i eldhúsinu um stund. Óli setti
steikarpönnuna á vélina, náði i smjör og egg og
greip eitt af nýju brauðunum. Dyrnar voru
opnar og morgunsólin skein inn i eldhúsið á
nakta fætur drengsins.
„Ég er svangur, Óli matsveinn,” var sagt
lágri röddu, að baki Óla.
„Já, ég þykist vita það, en biddu aðeins,
hrokkinkollur litli,” svaraði Óli matsveinn og
flýtti sér af fremsta megni. Og það liðu ekki
margar minútur, þangað til hann hafði borið á
borð fyrir Tomma tvö steikt egg, margar girni-
legar brauðsneiðar og stórt mjólkurglas.
13