Heimilistíminn - 25.01.1981, Blaðsíða 11

— Smáboð? Það ætti að verða skemmtilegt.
Andrea sneri sér snöggt við, kaffið var byrj-
að að siga niður. Hún hallaði sér upp að vaskin-
um og virti hann fyrir sér, og aftur brá fyrir
þessum undarlega svip i augum hans.
— Kunningjar minir, sem vinna með mér i
sjúkraskýlinu, ætla að koma. Þeir eru svo
spenntir að sjá húsið mitt, og frú Judson og frú
Wesley koma lika, sagði hún. — Ef þú hefur
áhuga....
Hún varð undrandi, þegar hún sá brosið, sem
kom á andlit hans, og hvernig grannleitt,
drengjalegt andiitið breyttist. Allt i einu varð
henni ljóst, að hún hafði aldrei áður séð hann
brosa svona. Hann yngdist um mörg ár, og
magurt, stórbeinótt andlitið, sem bar sterkan
Indiánasvip breyttist algjörlega.
— Ég var að velta þvi fyrir mér, hvort ég
ætti að þora að koma óboðinn i veizluna, og ef
ekki, hvernig ég gæti orðið mér úti um boð,
viðurkenndi hann drengjalegur á svipinn. —
Þakka þér kærlega fyrir frú min góð. Ég þigg
boð þitt með þökkum.
— Þú ættir að koma, en meðal annarra orða,
sagði Andrea, — ég er svolitið hissa, að þú
skulir vilja koma i boð til min, eins og þér er nú
illa við mig.
Hann virti hana fyrir sér svolitla stund, og
svo kinkaði hann alvarlegur kolli.
— Veiztu nokkuð hvað ég hugsa um þig, eða
hvað?
Andrea greip andann á lofti og augun þönd-
ust út.
— Ég veit, að þú telur mig skömm hjúkrun-
arstéttarinnar.
— Aldrei hef ég nú sagt það, né heldur er ég
þeirrar skoðunar! Ég held bara, að þú hafir
farið mjög skakkt að, þegar þú eyðilagðir
framtiðarmöguleika þina með þvi að brjóta i
bága við skipanir læknis varðandi meðferð á
sjúklingi, þegar þú gazt alls ekki vitað, nema
þú dræpir sjúklinginn með þvi.
— Hún lifði!
— Hvernig gaztu vitað, að hún myndi lifa,
þegar þú fórst ekki eftir fyrirmælum dr. Mc-
Cullers varðandi meðferðina? sagði hann i
mótmælaskyni. Svo lyfti hann hendinni til þess
að stöðva hana, þegar hún ætlaði að svara. —
Biddu við! Við höfum rætt þetta allt áður. Ég
dáist að þvi, hve trú þú varst sjúklingi þinum,
en mér þykir fyrir þvi, að þú skyldir neita að
fara eftir skipunum. Og við skulum láta þar við
sitja, finnst þér það ekki rétt? En þar fyrir utan
skaltu ekki láta þér detta i hug eitt augnablik,
að mér finnist þú ekki bæði góð og trygg hjúkr-
unarkona, og miklum hæfileikum búin, jafnvel
þótt mér finnist þú hafa farið svolitið út af
réttribraut.Þaðskiptir heldur engu máli, þeg-
ar um er að ræða, að mig langar til þess að
koma i boðið til þin, og ég kem svo sannarlega
blaðskellandi. Kannski get ég lika hjálpað þér
við hitt og þetta. Og er kaffið svo ekki að verða
tilbúið?
Andrea beit á jaxlinn en sneri sér svo að
kaffikönnunni, náði i nýju bollana sina og
undirskálarnar og setti það á borðið og hellti i
bollana.
Sjöundi kafli
— Það mætti imynda sér að þú hefðir verið
að vinna i happdrætti milljón dollara skatt-
frjálsa, sagði hann siðdegis daginn eftir þegar
þau voru að leggja af stað i innkaupaferðina.
Andrea hló og strauk ósjálfrátt yfir ljósbláa
bómullarkjólinn, sem hún var i.
— 0, þú segir þetta bara vegna þess, að þú
hefur aldrei séð mig nema i hjúkrunarbúningn-
um, sagði hún svolitið feimnislega.
— Ég á ekki við kjólinn, þótt hann fari þér
vel, sagði Steve með sannfæringarkrafti. — Ég
á við þig sjálfa. Það eru stjörnur i augunum á
þér, og kinnarnar eru eplarauðar.
Hún hló að honum, og lyfti augnabrúnunum.
— Mikil ósköp, dr. Jordan! sagði hún
striðnislega.
— Heyrðu Andrea, ég hef verið að hugsa um
þig-
— Er það satt? Þakka þér fyrir það!
— Vertu ekkert að reyna að vera merkileg
með þig stúlka min, sagði hann ákveðinn, og
var strax orðinn alvarlegur. Greinilegt var, að
hann var að reyna að finna réttu orðin til þess
^að tjá hugsanir sinar. — Ég hef verið að velta
þvi fyrir mér, hvort þú gætir ekki beðið dr. Mac
afsökunar, og lofað þvi, að þú ynnir ekki gegn
skipunum nokkurs læknis i framtiðinni. Þá
myndi hann kannski taka þig i sátt á ný.
— Það gæti ég ekki gert.
— Beðizt afsökunar?
— Nei, lofað þvi aö gera þetta aldrei aftur.
— Hvað áttu við? Hann stóð á öndinni af
undrun.
Hún hristi höfuðið og var ákveðin á svip.
— Undir sömu kringumstæðum myndi ég
gera þetta aftur, sagði hún þrákelknislega.
n