NT - 02.12.1984, Síða 10

Einn
Einn
M ISæturlífíd í Reykjavík hefur mörg-
um gledimanninum oft þótt daufíegt í
áranna rás. En nokknð ætti þeim hinum
sömu að þykja að hafí rofað til með
framlengdum opnunartíma veitingahiísa
til klukkan þrjú um helgar, - og þó
sérlega með skara svonefndra „pöbha“
eða bjórstofa, þar sem af bestu getu er
líkt eftir bjór í þessu öllausa landi.
En nokkuð er um liðið frá því er
reykvískir nátthrafnar tóku fyrst að
andæfa gegn hálfeitt lokun vínveitinga-
staðanna, eins og varhérí dentíð og vita
skulu menn að hart var barist á stundum.
En engir voru jafn stórhuga og þeir
heimsmenn sem fyrir fímmtán árum
hugðust opna næturklúbba í höfuðborg-
inni. Petta fyrirtæki vakti mikla athygli
sem von var, enda voru lög um slíka
hluti strangari þá. Enn þann dag í dag
eigum við ekki reykvískan næturkliíhb.
En hvenær kemur að því..... Verður
það næsta skrefíð. Við hugleiðum það
atriði hér, en rifjum fyrst upp sögu
næturklúbbanna frægu og örlög þeirra.
■ l.ogregliimcmi >i0 \|>|>nllo" kliililiinn oj> „('luli 7", cltir
imiraiiiu 24. april 1%‘).
V
Sunnudagur 2. desember 1984 10
spaði
sjúss
Þegar
Reykjavík
eignaðist
næturklúbba
Nýstárleg þjónusta
■ Það var í byrjun árs 1969
að við Nóatún var opnaður
samkomustaður undir nafninu
„Club 7." Þótt þarna væri haft
vín um hönd, þá var þetta ekki
staður með gamla sniðinu, þar
sem prúðbúinn þjónn stóð á
bak við bar borðið og seldi
sína vöru, heldur var „Club 7“
með klúbbsniði, eins og nafnið
reyndar benti til. Gegn á-
kveðnu ársgjaldi, sem var um
2500 krónur gátu góðir menn
gerst félagar og jafnframt eig-
endur í klúbbnum og notið
allrar aðstöðu þar. Klúbbnum
mátti líkja við stækkaða mynd
af partíi í heimahúsi. Félagar
lögðu fram áfengi og gosdrykki
og útbúin voru nierki eða mið-
ar sem giltu sem ávísun á
þessar veitingar þegar þeir
kölluðu eftir þeim, en klúbb-
stjórnin geymdi flöskurnar.
Þannig fóru engin peningavið-
skipti fram í klúbbnum, en
auðvitað þurfti að ráða fólk til
að annast afgreiðslu, dyra-
vörslu o.fl.
Talið var í byrjun að með
góðri lögfræðilegri aðstoð ætti
klúbburinn að fá þrifist áreitni-
Iaust og ekki var vitað betur en
að innandyra færi allt fram
með mestu spekt.
Klúbbunum fjölgar
Smám saman kom í Ijós að
fleiri framtakssamir menn voru
til en aðstandendur „Club 7“.
Fljótlega bættust nýir klúbbar
við og í byrjun mars voru þeir
orðnir fjórir. Þá störfuðu auk
„Club 7“ svonefndur „App-
ollo“ klúbbur, „Playboy11
klúbburinn og „Start“ klúbb-
urinn. Starfsemin var alls stað-
ar með líku sniði, þótt það
þekktist að merki og miðar á
áfengið væru seldir við inn-
ganginn sem ávísanir á veiting-
ar. Þar var um að ræða meðal-
verð og kostaði „sjússinn" af
hvaða áfengi sem var 100
króríur. Yfirleitt mátti félagi
taka maka sinn með og bjóða
einnig tveimur gestum, til
dæmis kunningjahjónum.
Sagt var að all misjafnt væri
hverjir sæktu hvern klúbb-
anna. Þannig áttu það einkum
að vera þjónar, leigubílstjórar
og hljómlistarmenn sem sóttu
„Club 7“, en svokallaðir „efri
miðstéttarmenn", sem „App-
ollo” sóttu, en sá staður var
þar sem fyrrum hafði verið
unglingaskemmtistaðurinn
„Las Vegas,“ við Grensásveg.
„Playboy" klúbburinn var í
stöðvum klúbbs sem lengi
hafði verið rekinn sem spila-
klúbbur (Ásaklúbburinn) og
var við Borgartún. „Start”
klúbburinn var við Einholt og
sagt að þar kæmu einkum
fulltrúar bítlaæskunnar.
Lögreglan fer á stjá
En skjótt varð þess vart að
klúbbarnir voru ekki öllum að
skapi. Var rætt um að sérstak-
lega væru það eigendur
skemmtistaða af gamla taginu
sem þótti illt er gestir tóku að
tínast út löngu fyrir lokun til
þess að njóta lífsins á einhverj-
um næturklúbbnum.
Aðfaranótt þriðjudagsins
11. mars 1969 gerðist það því
klukkan þrjú um nóttina að
lögreglumenn tóku sér stöðu
utan við klúbbana fjóra og
fylgdu þeim er út komu niður
á lögreglustöð, alls um 45
manns. Var svo vörður staðinn
við inngöngudyr til dagrenn-
ingar. Fannst forstöðu-
mönnum klúbbanna illa með
sig farið að vonum, ekki síst
þeim hjá „Start“ klúbbnum,
en þar stóð í klúbblögum að
hér væri um að ræða málfunda,
fræðslu og ferðakiúbb, en ekki
næturklúbb, þótt félagar
dveldu undir þaki klúbbsins
fram eftir nóttu við vín og
söng, þegar svo bæri undir.
Lögregluyfirvöld gerðu nú
klúbbunum fjórum að loka
klukkan eitt eins og aðrir
skemmtistaðir og bann var lagt
við að þar væri haft vín um
hönd. „Appollo“ og „Club 7"
rnunu hafa gert eitthvert hlé á
starfsemi sinni í bili en
„Playboy" klúbburinn og
„Start" klúbburinn lýstu því
þegar yfir að þeir myndu virða
bannið að vettugi. Áðfaranótt
laugardags þann 14. mars kom
lögreglan því að „Appollo“
klúbbnum við Grensásveg og
varnaði þeim inngöngu sem í
klúbbinn vildu komast við áköf
mótmæli eiganda hússins, sem
kvaðst frjáls að því að hleypa
þeim inn sem hann vildi og
loka þá úti sem hann vildi.
Klúbbarnir lifna við
áný
Þótt lögreglan hefði hótað
stöðugri varðstöðu við klúbb-
ana varð ekki mikið úr þeirri
hótun, því afskiptalaust var
látið um hríð að gestir gengju
til fagnaðarins ef notast var við
bakdyrnar en ekki aðaldyr.
Því voru „Club 7“ og
„Playboy” klúbburinn komnir
á fulla ferð þann 20. mars.
Lögreglan varðist allra frétta
en sagði sakadóm vera að
vinna í málinu.
Senn voru klúbbarnir allir
með tölu farnir að starfa sem
ekki hefði í skorist og ekki
bara það: Nýr klúbbur opnaði.
Þetta var „Club de Paris" og
var hann í húsakynnum Breið-
firðingabúðar. Reykjavík var
óðum að öðlast heimsborgar-
brag.
Lögreglan lét þó að sér
kveða aðfaranótt skírdags er
sakadómarar ruddust inn í alla
klúbbana og gerðu upptæk öll
vínföng þeirra í því skyni að
nota þau síðar sem sönnunar-
gögn. Að öðru leyti var allt
kyrrt um hríð og starfsemin
hélt áfram, þótt forstöðumenn
klúbbanna og gestir þeirra hót-
uðu eldi og brennisteini, mál-
sóknum og fjárkröfum.
Óvænt viðbót kom til sög-
unnar í þessari starfsemi unr
miðjan apríl: Morgunklúbbur
var opnaður, er starfa skyldi
frá klukkan sex að morgni og
fram til hádegis. Var hann
ætlaður starfsmönnum nætur-
klúbbanna, sem létta vildu sér
upp eftir annríki næturinnar.
The Party is over
En nú dró upp uggvænlegan
dökkva á alstirndum himni
þessa hamingjustands.
Það var aðfaranótt fimmtu-
dagsins 24. apríl að rannsókn-
arlögreglumenn, sakadómarar
og fulltrúar sakadómara fóru
inn í alla klúbbana og lögðu
þar hald á allt áfengi, meira að
segja allar tómar flöskur, töldu
upp úr peningakössum, - og
handtóku forstjórana. Voru
þeir úrskurðaðir í allt að sjö
daga gæsluvarðhald. Eftir að
lögreglan var horfin frá hélt
starfsemin að vísu áfram til
morguns, því meira áfengi var
sótt og borið inn í húsin, en
þær stundir urðu líka hinar
hinstu á ferli klúbbanna.
Kvöldið eftir stóð vörður við
allar dyr og engum var hleypt
inn. I hegningarhúsinu við
Skólvörðustíg sátu sex uppá-
búnir forstjórar.
Þeir undu illa þessum mála-
lokum og hugsuðu eigendum
gömlu veitingastaðanna þegj-
andi þörfina, enda töldu þeir
ofsóknirnar eiga rætur að rekja
til þeirra. Sannaðist það erþrír
forstjórar fylktu liði á virtan
veitingastað og kærðu það að
kjötið er þeir fengu í matinn
væri af annarri skepnu en sagt
var - hrossi en ekki nauti. Ur
þessu fékkst þó ekki skorið,
vegna þess hve vel kjötið var
steikt.
Þann 8. maí reyndu ein-
hverjir klúbbanna að hefja
starfsemi á ný, en lögreglan
mætti þegar á staðinn og gerði
út af við tilraunina. Það var
síðasta andvarpið.
Dómur gekk í málinu eftir
langa bið. Forstjórar nætur-
klúbbanna þóttu sleppa heldur
vel frá öllu saman og kátínu
vakti að ekki þótti stætt á að
gera upptækar vínbirgðir
klúbbanna, heldur aðeins upp-
takarana, sjússamælana og
fleira slíkt!
En hvað um það. Nætur-
klúbbar hafa ekki skotið upp
kollinum í Reykjavík frá 1969,
en eigum við von á þeim aftur?
Það er aldrei að vita....