NT - 02.12.1984, Blaðsíða 14

■ í Bráðræðisholtinu bak við
J.L. húsið er risin upp byggð
gamalla húsa, sem flutt hafa
veríð íHoltið utan af landi eða
innan úr bæ. í þessum húsum
hafa listamenn í hinum ýmsu
greinum komið sér fyrir. Þegar
NT sló á þráðinn til Maríu
Sigurðardóftur leikkonu, sem
leikur Petru von Kant í Beisk
tár Petru von Kant eftir Rainer
Werner Fassbinder sem nú er
leikið á fjölum Alþýðuleik-
hússins og bað hana um viðtal,
sagði hún:
“ Viltu ekki koma út í húsið
okkar í Bráðræðisholtinu, ég
verð aðvinna íþvíáþriðjudag-
inn. Ef þú heldur þá að ég hafi
eitthvað að segja,“ bætti hún
við með hógværri röddu.
Þegar ég mætti í Bráðræðis-
holtið var María að hamast við
að saga og negla ásamt hirð-
smiðnum í Holtinu Auði
Oddgeirsdóttur, en Auður er
ein af fáum konum sem eru
útlærður húsasmiður. Auðvit-
að byrjuðum við að ræða um
húsið.
- Þetta hús stóð áður við
Laugaveg 97, beint á móti
Stjörnubíói. Pað var síðan
byggt fyrir framan það og þeg-
ar það var flutt hingað varð að
saga það í tvennt. Öðruvísi
komst það ekki burt. Sigurður
Rúnar Jónsson tónlistarmaður
keypti lóðina af Sambandinu
og flutti húsiö hingað, en við^
keyptum það fyrir þrem árurn,,
og höfum unnið í því síðan.
Nú er svo lítið eftir og stefnum
við að því að flytja inn um
áramót. María réttir mér
myndir af húsinu eins og það
var sundurskorið og slitið og
þurfti að beita ímyndunarafl-
inu til að átta sig á því að um
sama húsið var að ræða.
Á einni myndinni var barna-
vagn og ég spyr, eigið þið
barn?
- Já, segir María og brosir,
við eigum þriggja ára strák,
Eyvind.
Hvað með Karl, held ég
áfram, er hann á föstum samn-
ingi hjá Nýju lífi? En Karl
Ágúst Úlfsson sem lék eitt af
aðalhlutverkunum í Nýtt líf og
Dalalíf og allir þekkja, er sam-
býlismaður Maríu.
- Nei, nei, hérgera leikarar
ekki langa samninga við kvik-
myndaframleiðendur, en hann
hefur auðvitað unnið mikið
fyrir þá. Ég het' reynar unnið
fyrir þá líka. Nú? Já ég leik í
myndinni Skammdegi. Hún
gerist fyrir vestan í Arnarfirð-
inum. Ég lék systurina Unni,
sem býr þar á bæ með bræðrum
sínum tveim. Svo kemur ekkja
þriðja bróðurins til landsins,
hann bjó erlendis, og vill láta
systkinin selja jörðina og fá út
sinn hlut og þá fara voveiflegir
hlutir að gerast. En hverjir
þeir eru má ég auðvitað alls
ekki segja.
Vann sem
setjari og
fíakkaði um
heiminn
En hvar ólst þú upp og hvað
gerðirðu áður en þú fórst að
leika?
- Ég er fædd hér í Reykja-
vík, bjófyrstu árin á Skarphéð-
insgötunni en svó fluttum við í
Granaskjólið og bjó ég þar þar
til ég flutti að heiman. Faðir
minn er Sigurður Hallgrímsson
tæknimaður hjá útvarpinu.
Móðir mín dó þegar ég var
fimm ára en fósturmóðir mín
heitir Elín Aðalsteinsdóttir.
Ég var í Melaskólanum og
Hagaskólanum og svo tvö ár á
Núpi. Eftir það vann ég mest í
prentsmiðjum sem setjari, var
meira að segja einu sinni próf-
arkalesari á Tímanum. Ég
vann og safnaði mér aurum og
Sunnudagur 2. desember 1984 1 4
fórsvo ílöngferðalög. Flæktist
um Evrópu þvera ogendilanga
í lestum, dvaldi löngum á
Spáni og í Portúgal. Ég fór
upphaflega ein í þessar ferðir
vegna þess að enginn vina
minna komst með mér. En svo
vildi ég ferðast ein, mér fannst
það gott og svo kynntist ég
miklu fleira fólki þannig. Ég
kynntist alla vega fólki og
komst oft í furðulegar sitúa-
sjónir, og sú reynsla, sem ég
aflaði mér á ferðalögum hefur1
oft komið sér vel í leiklistinni.
Ég held að þau hafi ekki nýst
mér síður en langskólaganga
hefði gert.
Þettaerallt
Olgu Guð■
rúnu að
kenna
Setjari og heimshorna-
flakkari, hvernig lentir þú í
leiklist?
- Ég kynntist Guðlaugu
Maríu Bjarnadóttur Ieikkonu
á Núpi og settum við upp
Sandkassann þar. Við leigðum
■ María og hirðsmiðurinn í Holtinu Auður Oddgeirsdóttir.
NTrædirvið
Maríu Sig-
urðardóttur
leikkonu
svo saman í Reykjavík og var
ég því í sambandi við fólkið í
SÁL. Pað blundaði alltaf í mér
löngunin að verða leikkona,
en ég trúði því ekki að ég gæti
það. Og ég hefði aldrei lagt út
í það nema af því ég kynntist
Olgu Guðrúnu. Hún leigði hjá
mér herbergi í lítilli íbúð.sem
mér tókst að eignast í Þingholt-
unum. Um það leyti voru tíma-
mót hjá mér, mig langaði að
fara að gera eitthvað annað en
að vinna í prentsmiðju. Olga
sagði mér að ég ætti að fara í
leiklistarskóla, hvatti mig og
studdi og djöflaðist með mig í
gegnum inntökuprófið og ég
komst inn. Olga var minn and-
legi styrkur, Já þetta er eigin-
lega allt henni að kenna. María
kveikir sér í sígarettu og
brosir.
Mikiðaf
góðu fólki
Fyrst við vorum að tala um
hana Olgu Guðrúnu, þá langar
mig að koma því að, að ég hef
kynnst svo mörgu fólki sem vill
vera svo gott og allt fyrir mann
gera og gefur manni trúna á
sjálfan sig. Það er alveg ótrú-
legt. Ég hugsaði mikið um
þetta þegar ég var að leika
fyrir vestan. Náttúarn þar er
svo sterk og krefjandi. Ég var
alltaf í gönguferðum, upp um
fjöll eða niður í fjöru og um-
hverfið fékk mig til að hugsa
miklu dýpra en venjulega. Þó
fólk sé íokað, þá er svo stutt
inn á yndislegar manneskjur.
Þarna fyrir vestan skinu gæðin
og hjálpsemin út úr hverju
andliti, Arnfirðingar vildu allt
fyrir okkur gera. Hér fyrir
sunnan er fólk alltaf að vinna
og má oft ekki vera að því að
sinna öðrum og veita öðrum
athygli. En Reykvíkingar búa
auðvitað yfir sömu manngæsku
og aðrir, bara ef þeir fá tíma
og tækifæri til að rækta hana.
Leikarar
háðir
áhorfendum
- Ég leik smáhlutverk í
Önnu Frank, sem verið er að
sýna í Iðnó. Ég er Miep, sem
er skrifstofustúlka hjá föður
Önnu. Ég sé um að flytja þeim
fregnir og skilaboð að utan.
Einu sinni kem ég og segi þeim
frá innrás Bandamanna sem
var þeirra stærsta von. Það er
alveg merkilegt en ég finn fyrir
fögnuðinum og léttinum hjá
áhorfendunum alla leið á aft-
asta bekk við að heyra þessar
fréttir. Ég held, að leikhús geti
einmitt náð til fólks og vakið
með því ýmsar tilfinningar sem
sofa með þeim dagsdaglega.
Og svo eru leikarar svo háðir
viðbrögðum og undirtektum
áhorfenda.
Núna um daginn á einni
sýningunni á Petru von Kant
fann ég í upphafi að áhorfend-
ur voru mjög ósáttir við Petru,
mun meira en ég hafði áður
orðið vör við. Þessi viðbrögð
espuðu mig upp, ég varð mun
ákveðnari í ræðu minni, svo
mikið að hinir leikararnir og
leikstjórinn tóku eftir því.
Smátt og smátt skiptu svo
áhoríendurnir um skoðun og
urðu sáttari við Petru. Undir
lokin ríkti algjör þögn í