NT - 03.11.1985, Page 11

NT Sunnudagur 3. nóvember 11
þessi sé eitthvað skrítinn, á
hann eitthvað bágt...
Vinna Vinna oh ömurlegt, ég
hef alltaf verið að leika á föstu-
dagskvöldum en núna næstu
tvö föstudaga á ég frí, hún er
miðatakari. Það er skátaball í
Hagaskola ég er að pæla í að
fara þangað fyrst... ég veit það
ekki. Ég er í skátunum, ég er
með ofnæmi fyrir skátum...
hjálparsveitskáta og allt það...
klikkað! Ég hef ekki tima til
neins, hef bara áhuga á plötum
og leikhúsi og dans og skemmta
mér. U-2, Madonna ekki Duran
Duran og Wham... Das Kapital,
Bubbi er alveg í sérflokki,
Ragga er frábær... Það eru svo
sjaldan tónleikar.
Það er alveg týpiskt með
gömlu kerlingarnar í strætó
sem standa við hliðina á manni,
ég þoli það ekki já já mjög
þreytt... maður er alveg jafn
þreyttur... nennuru ekki að
hlaupa út i búð???? Fullorðnir
eru frekar leiðinlegir sérstak-
lega þegar þeir byrja að tala um
þetta unglingavandamál og
skrifa í Velvakanda... tala um þá
sem eru að reykja og drekka,
gera fullorðnir það ekki líka!
allir eiga að vera brjótandi rúður
og svona klikkað það er kvartað
yfir öllu! Það er alls ekki tekið
nægilegt tillit til okkar... kannski
verð ég miklu verri sjálf það er
aldrei að vita. Þegar maður
hættir að vera flippari er maður
orðinnfullorðinn, hlæja mikiðog
svona, unglingar segja ekki
brandara til að hlæja þeir bara
hlæja. Fullorðnir eru alltaf að
sýnast eða leika, ef eitthvað
annað fólk kemur, þá, farðu og
taktu til í herberginu þínu...
fyrirmyndar foreldrar-fyrir-
myndar börn.
Við erum búnar að kjafta frá
okkur allt vit, hvað á að segja,
bara mottoið er að vera flippari
ég mæli með flippurum...
as.
Ur
skjóðu
sögunnar
Manninum geðjaðist ávöxturinn
og ekki var út í hana að sakast fyrir
að vilja þóknast Manninum. Var
hún ekki til þess borin? í hvert sinn
sem hún horfði á sólina hniga til
viðar fann hún til vonar um fyrir-
gefningu og inngöngu í Garðinn.
Tunglið var pláneta hennar, nóttin
var tími hennar, því hún vissi að
hún var eingöngu draumur
Mannsins. Þannig bifaðist barmur
hennar alsæll í myrkrinu, uns ker-
úbarnir brugðu bröndum sínum í
austri, einhvers staðar þar sem
Garðurinn lá, og árroðinn bolaði
svartnættinu burt. Þá reis Maöurinn
úr svefni, marinn af merkurfoldunni,
og henni skildist skapadómur sinn.
Þá minntist hún reiðinnar að ofan,
byljandi raddarinnar frá skýhnoðmð-
um himninum, grimmilegri en öskur
Ijónsins. Ogæfa hennar var aö vera
sköpun ungs guðs, umburðarlauss
guðs, sem mátti hvergi sjá misfellu
í verki sínu. Þannig hvelfdust yfir
hana í sífellu dagar og nætur, líkt
og sekúndubrot sem hrannast hvert
á annað, svo hún lifði í ótalin
árhundruð með Manninum í útlegð,
sumpart dýr, sumpart mannleg
vera, en einnig brot af guðlegri veru
því hún greindi milli góðs og ills.
I grófmótuðum huga sínum fann
hún til réttmætrar reiði gagnvart því
ranglæti, sem hún hafði verið beitt.
Áður en bölvaður ávöxturinn kom til
sögunnar þekkti hún ekkert orð,
utan eitt sem var á flökti í óljósri
minningu hennar, óljóst endurvarp
frá sjálfri sköpun hennar. Við Fallið
hafði röddin aö ofan þrumað og
tönnlast á orði, sem hún hafði aldrei
heyrt fyrr og skildi ekki: Synd! Var
fáfræði hennar ekki nægjanleg
vörn? Hvernig átti hún að greina
milli þess hvort illt var að eta
ávöxtinn, ef hún skildi ekki muninn
fyrr en eftir glæpinn? Að þessu
misræmi hafði hún leitt hugann í
fleiri skipti en hárin töldu á skinnfeldi
hennar. Var hér ekki farið með
einfeldninginn sem glæpamann?
Maöurinn bar skömm sína í auð-
mýkt; hún sá hana í hvert sinn sem
hann klóraði í gróðurvana mörkina,
í baráttu við bökuð, skelhörð kvik-
indi um æti. Hann fann ekki til sömu
reiði og hún; hann fann ekki til
ranglætis. Þögull tók hann út refs-
ingu sína eins og hún birtist í formi
miskunnarlausrar náttúru. Hár hans
rytjótt, augu hans tóm. Bölvaður
sértu, rangláti guð, æpti sál hennar,
hann á þetta ekki skilið. Ég á þetta
ekki skilið. Aldrei hafði hún beðið
þess að verða sköpuð. Rifbeinið
hafði verið rifið út að þeim báðum
óspurðum. Einhvers staðar í fram-
tíðinni, ef til vill á hinum enda
eilífðarinnar, á hinsta sólarlagi, yrði
hún þá sett aftur á sinn stað meðal
brjóstbeina hans, þaðan sem hún
kom, þangað sem hún þráði?