Sunnudagsblaðið - 26.02.1956, Síða 4

36
RUNNUDAGSI3LAÐIÐ
hann stendur barnalegur, með
armbandsúr á grönnum úlnlið. En
Kerbadou lýgur ekki. Hann hefur
skipulagt skyndiárásir. Hann var
upphafsmaður fyrirsátar snemma
s. 1. sumar, þar sem fjöldi manns
var felldur og særður. Upplýs-
ingar hans um innri óeirðir í neð-
anjarðarhreyfingunni, kapp milli
ætta og ættstofna og návist
tveggja kommúnista : Laban og
Lamrani, allt er þetta sannpróf-
að. Það er hann, sem fylgir mönn-
um Graals ofursta, 28. desember,
til Ali Baba hellisins og gerir her-
mönnunum kleift að ná ein-
hverjum athyglisverðasta feng,
sem um getur í Auresfjöllum:
meðal þeirra, sem teknir voru,
var Kabylíumaður einn, sem hafði
í vasabók sinni lýsingu á ferða-
laginu gegnum herbúðir í Lýbíu
og skóla í Egyptalandi, nýja og
óhrekjanlega sönnun á samstarfi
Arababandalagsins og neðanjarð-
arhreyfingarinnar í Algier.
Kerbadou gafst upp, vegna þess
að einn af keppinautum hans ætl-
aði að drepa hann, og hann vissi
það. Uppgjöf hans má telja aðferð
Parlange til tekna. Thet liðsfor-
ingi, sem vissi um ósamkomulag-
ið, hafði vikum saman haft sam-
band við Kerbadou fjölskylduna
gegnum nokkra vini, sem honuin
hafði tekizt að eignast í nágrenn-
inu. Það hafði verið skipzt á skila-
boðum og þingað og verzlað,
þangað til Kerbadou hafði verið
unninn og skildi, að með því að
gefast upp gat hann bjargað lífi
sínu.
Enn víðar eru ástæður batnandi
og uppreisnarforingjarnir óttast
þessa friðarsókn liðsforingja
Frakka og grípa til miskunnar-
lausra ráða.
Síðastliðið sumar beit snákur
bróðurson fyrirmanns eins. Barn-
ið hlaut að deyja og fjölskyldan
leitaði til liðsforingjanna í næstu
herstöð Frakka. Blóðvatn eitt gat
bjargað lífi barnsins, en það var
dýrt og fara varð með barnið til
Algierborgar. Þrem vikum síðar
kom barnið heim aftur heilbrigt.
Frændi þess kom og sótti það með
gleði þeirri og ást, sem múha-
meðstrúarmenn hafa á öllu, sem
ekki er orðið fullorðið. Daginn
eftir fundu liðsforingjarnir hann
skorinn á háls. Hann hafði haft
traust á Frökkum — það var
glæpur.
Það er mannlegt, að sumir vilji
láta hart mæta hörðu í viðureign,
þar sem vináttunni er svarað með
hatri. Þessi hrossalækning, sem
sumir setja fram sem betri en
friðunaraðferðina, yrði ef til vill
fljótvirkari, en það má slá því
föstu, að til lengdar mundi hún
ekki borga sig. Þegar einhver vit-
leysingur fleygir handsprengju á
gangstétt í Batna, eru allir borg-
arbúar þegar í stað komnir út á
götu, konurnar með straujárnin
og mennirnir með veiðibyssur
sínar; heiður Frakklands á þessari
stundu krefst sigurs. Hvaða
Frakki, sem væri, mundi á þess-
ari stundu drepa hvem þann
Araba, er hann næði til. Þetta eru
líkamleg viðbrögð; það nægir að
eyða nokkrum dögum í þessu
ógnþrungna loftslagi til þess að
skilja þau, eða jafnvel finna til
þeirra sjálfur. En viðbrögð eru
ekki stefna.
Frakkar í Algier eru hugmiklir:
„Höfuðborgin hefur svikið okk-
ur“, segja )>eir. Kvartanir þeirra
eru ekki ástæðulausar; nánara
eftirlit í Algier, stjórn, sem hafði
verið minna háð harðstjóm lög-
reglu og ekki verið svo róleg í
skrifstofumennsku sinni, hefði
komið í veg fyrir, að ástandið í
Algier breyttist á minna en
fimmtán mánuðum úr uppþotum
hermdarverkamanna í þetta
sundurlyndi, sem nú ríkir á öllum
sviðum. Hún hefði komið í veg
fyrir, að hinir einstöku morðingj-
ar frá árinu 1954 yrðu að ein-
kennisklæddum hermönnurn, of-
stækisfullum og skiþulögðum, í
heilögu stríði, sem dulið er með
yfirskini þjóðfrelsisbaráttu. Hinir
múhameðsku þingmenn * mæta
ekki og þihgið er óstarfhæft, hin-
ir verðmætu ræðumenn fela sig;
nú eru það ekki iiinir æfðu stjórn-
málamenn, né loforð um efna-
hagsmál, sem bætt geta ástahdið,
Stríð hefur brotizt út. Örlög
950.000 Frakka eru í veði.
Orð Parlanges hershöfðingja
er sett öðrum framar: friðun.
Þetta er hemaðarleg skipun en
jafnframt pólitískt slagorð; það
er undir því komið, hvort takast
má að ná Algier aftur, sem hvorki
hefur fundið sinn soldán né sinn
Bourguiba.* Ef við viljum
ekki horfast í augu við það, ef
við neitum að leggja á okkur þau
störf, sem ein geta tryggt okkur
landið hinum megin við Miðjarð-
arhafið, sem er nauðsynleg aukn-
ing föðurlandsins, getum við
alveg eins dregið strax niður
okkar stórveldisfána.
,!:Leiðtogi þjóðernissinna í
Marokkó.
Þetta gerðist á matreiðsluskóla
einum. Kennslukonan kom inn í
eldhúsið til þess að laga til eftir
stúlkurnar, sem verið höfðu að
matreiða þar, og var þá einn nem-
andinn í eldhúsinu að móla á sér
varirnar.
„Hvað er að sjá til yðar ?“
sagði kennslukonan. „Er það þess
háttar, sem þér aðhafist hér. Ég
hélt að þér væruð hér til þess
að læra að búa til mat.“
„Það er nú líka tilgangurinn,“
svaraði stúlkan. „En maður verð-
ur einnig að halda sér til svo að
maður nái einhvemtíma í mann
til þess að matreiða fyrir.“