Sunnudagsblaðið - 15.04.1956, Qupperneq 4

148
SUNNUDAGSHLADM
barnið mill
Lífsreynsla ungrar stúlku og kynni
hennar af fyrstu ástinni.
UM ÞETTA leyti fyrir ári síð-
an, var ég ung og hamingjusöm
stúlka. Þá ætlaði ég í fyrsta sinn
á æfinni að eyða orlofi mínu fjarri
heimahögunum einsömul, það er
að segja: að búa hjá frænku minni
og frænda, en ég vissi að þau
myndu láta mig að mestu sjálf-
ráða gerða minna.
Eg hafði einungis dvalizt þar í
þrjá daga, þegar ég kynntist X.
Ég sat inni á lítilli veitingastofu
og borðaði ís, þegar hann kom
þangað inn og bað um levfi að
setjast við borðið hjá mér, vegna
þess að fullsetið var við öll önnur.
Daginn eftir kom hann á bað-
ströndina „mína“, og það kom.
oins og af sjálfu sér að við fórum
að tala saman. Ilann var mjög
goðþekkur, — og morguninn var
fljótur að líða. Áður en við skild-
nm hafði hann skýrt mér frá því,
að hann væri hér í heimsókn hjá
vinum sínum, og svo spurði hann
mig hvort ég vildi hitta sig um
kvöldið.
Hann var svo vingjarnlegur og
aðlaðandi, að ég átti ómögulegt
með að neita honum um það. Hann
kom svo og sótti mig og við borð-
uðum saman. Frá þessari stundu
var allt sem fagur draumur. Ég
hafði aldrei verið jafn ánægð og
skemmt mér eins vel.
Meðan við borðuðum sagði hann
mér frá högum sínum og starfi í
höfuðborginni, þar sem hann vann
í fyrirtæki föður síns.
Eftir þetta hittumst við á hveriu
kvöldi, og einnig oft á daginn. Ég
saknaði hans, þegar við vorum
ekki saman, en mér er ekki ljóst
hvenær ég varð beinlínis ástfang-
in.
Ég vissi að honum leizt vel á
mig, cn hann sagði eklcert um það,
og revndi aldrei til þess að kyssa
mig. Ég hugsaði með mér að hann
vildi eklci eiga það á hættu að
eyðileggja vináttu okkar með
venjulegum flagarahætti.
Það var orðið liðið á orlofstíma
minn, og ég varð döpur við til-
hugsunina um það, að brátt
myndu leiðir okkar skiljast. Og
ég er viss um að sömu tilíinningar
hafa bærst með honum.
Samt sem áður var ég algerlega
óviðbúin því, sem kom fyrir kvöld-
ið áður en ég fór í burtu. Við sát-
um niðri við ströndina og hann
sagði skyndilega: — Þú veizt ég
elska þig, er það ekki ? Og áður
en ég vissi af hafði hann vafið
mi^ örmum og kysst mig. Þegar
hann loks tók til máls á ný, var
rödd hans óþekkjanleg:
— Við skulum gifta okkur,
er það ekki ? Þú verður að segja
já ! . . . Þetta var allt sem draum-
upp: — En við höfum aðeins
þekkst í tvær vikur ... — Iíverju
skiptir það? sagði hann — Þú
hlýtur þó að finna, að samband
ur fyrir mér, en þó gat ég stunið
okkar er ólíkt öllu öðru. Vi'ð erum
sem sköpuð hvort fyrir ’rtnnað!
Þetta var raunar sem bérgmál
frá mínu eigin brjósti! Hann
þrýsti mér þéttar að sér og vakti
með mér tilfinningar, sem ég
þekkti ekki áður. Allur ótti var
horfin, ég var örugg og sæl í
örmum hans . . .
Ég hafði verið heima í hálfan
mánuð, þegár ég tók að gerasl
óróleg út af því, áð hann skvkii
ekki vera iarinn að skrifa mér,
Síðasta kvöldið áður en við skyld-
um, hafði hann sagzt ekki hafa
neina ánægju af því, að dveljazt
lengur á baðströndinni, eftir að
ég væri farin, en þá átti hann eftir
viku af sínu fríi. Eftir nokkra
daga, kvaðst hann ætla að láta
mig vita hvar hann væri. Ég
stakk upp á því, að hann skyldi
koma heim með mér, en honum
fannst það mundi vera tillitssam-
ara gagnvart íoreldrum mínum, að
ég segði þeim fyrst, frá trúlofun
ókkar.
Ég gat ekki lengur afborið þessa
óvissu, og skrifaði honiun langt
bréf og sendi á heimilisfang hans
í höfuðborginni, Viku síðar fékk
•ég það endursent með utanáskrift-
inni „Ekki þar“.
Eg var í öngum mínum, og
neytti hvorki svefns né matar.
Foreldrar mínir, sem hlakkað
höfðu til að sjá hinn tilvonandi
tengdason — urðu einnig hvíða-
fullir fyrir mína hönd. Þau reyndu
að hughreysta mig með því, að ef
til vill hcfði hann orðið að íara í
ferðalag á vegum fyrirtækisins,
og að ég myndi áreiðanlega heyra