Morgunblaðið - 28.03.2004, Blaðsíða 6

6 | 28.3.2004
arinnar Í skóm drekans og okkur heppnaðist að
fá lögbann lagt á sýningu myndarinnar. Seinna
var málið síðan sætt. Í kjölfarið á þessu verkefni
ákváðum við nokkrum mánuðum síðar að opna
saman stofu.
Áhugamál fyrir utan starfið?
Nýlega dustaði ég rykið af gömlu áhuga-
máli … skíðamennsku. Ég er nú enginn Ingemar
Stenmark ennþá en kannski verð ég það þegar
ég er búin að æfa mig aðeins betur. Nú svo er
það laxveiðin, ekta karlasport eða hvað. Síðasta
sumar kenndi Júlíus Bjarni Bjarnason, bróð-
ursonur minn, mér almennilega tökin á að
veiða lax á flugu. Reyndar er faðir minn
mikill áhugamaður um laxveiði og tók
mig með í veiðiferðir í gamla daga. Ef
ég man rétt veiddi ég maríulaxinn í
Búðardalsá fyrir nærri 20 árum. En
ég hafði aldrei stundað þessa göfugu
íþrótt fluguveiðina. Fyrr en núna.
Ég á sem sé frábæran bróðurson
sem er afbragðs veiðimaður og
tók mig í fína kennslustund í
faginu.
Hvað metur þú mest í fari
annarra?
Hreinskilni, heið-
arleika og opinn huga.
Hvernig mál sækistu eft-
ir að taka að þér, skiptir
t.d. máli að þau snúist
um mannréttindi eða
siðferði?
Nei, ég tek að
mér alls konar mál.
En það verður að
viðurkennast að ég hef
afskaplega gaman af
mannréttindamálum. Ég
hef líka verið svo heppin að
fá að vinna við slík mál allt frá
því að ég útskrifaðist úr lög-
fræðinni.
Hvaða aukahæfileika myndir þú
helst vilja öðlast?
Mig dreymir oft að ég geti
flogið. Það væri skemmtilegt að
fá að prófa það í raunveruleik-
anum.
Horfirðu á Practice eða aðra
lögfræðiþætti og hvað finnst þér?
Já, ég hef alla tíð verið af-
skaplega mikill sjónvarpsglápari.
Reyndar hefur sjónvarpsglápið
minnkað allverulega undanfarið
ár og núna er bara tilfallandi hve-
nær ég kveiki á sjónvarpinu.
Þetta eru ágætis afþreying-
arþættir þó svo að stundum
finnist mér nóg að hafa lögfræð-
ina í vinnunni. Þá daga skipti ég
um rás.
steingerdur@mbl.is
Af hverju lögfræði?
Lögfræðin var nú eiginlega bara skyndi-
ákvörðun hjá mér. Ég var búin að skrá mig í
sögu í Háskólanum og ákvað síðan skyndilega
að fara frekar í lögfræði. Oft reynast skyndi-
ákvarðanir vera bestu ákvarðanirnar. En lög-
fræðin á afskaplega vel við mig og ég gæti varla
hugsað mér að starfa við neitt annað. Þetta er
lifandi starf, mikil samskipti við fólk úr öllum
áttum með ólíkan bakgrunn, virkilega skemmti-
legt svið.
Hvað ertu að fást við þessa dagana?
Inni á borði hjá mér liggja mörg af-
skaplega spennandi verkefni, t.d.: ólög-
mæt handtaka og frelsissvipting, ým-
iskonar samningagerð, meiðyrðamál,
læknamistakamál og mál varðandi
uppkaup húsa á snjóflóðahættusvæði
svo lítið eitt sé nefnt.
Hvað er réttlæti?
Það eru til alls konar tegundir af
réttlæti. Það er til réttlæti inni í
dómsölum en það er líka til sið-
ferðilegt réttlæti. Það er til auga
fyrir auga, tönn fyrir tönn rétt-
læti. En það er líka til réttlæti
sem felst í því að sýna mis-
kunn. Réttlæti á að vera það
sem verndar okkur þegnana
fyrir því að vera beittir mis-
rétti.
Hverjar eru fyrirmyndir þínar
í starfi?
Lærifeður mínir eru
tveir, þeir Ragnar Að-
alsteinsson og Sigurður G.
Guðjónsson. Báðir mjög
hæfir lögmenn, ólíkir en
einstaklega færir.
Hafa lögmenn áhrif í
samfélaginu?
Já, það er mín skoðun.
Lögmenn og lögfræðingar
starfa úti um allt í samfélaginu
að alls konar störfum. Þeir
sitja á þingi, eru ráðherrar, sitja
í stjórnum stórfyrirtækja, veita
ýmsum stofnunum forstöðu,
eða flytja mál inni í dómsölum.
Allir hafa þeir áhrif á sinn hátt.
Hið sama mætti auðvitað líka
segja um fjöldann allan annan af
starfsstéttum.
Hvernig lágu leiðir þínar og Ragnars
Aðalsteinssonar, samstarfsmanns
þíns, saman?
Það má eiginlega segja að
leiðir okkar hafi legið saman
í Ungfrú Ísland.is. Við vor-
um tvö fengin til að vinna
fyrir hönd keppenda og
aðstandenda keppn-
innar vegna mynd-
KONA EINS OG ÉG SIGRÍÐUR RUT JÚLÍUSDÓTTIR LÖGMAÐUR
Miskunnsamt réttlæti
Sigríður Rut er alltaf kölluð Rut. Hún hefur vakið athygli fyrir
skelegga framgöngu í stórum málum
L
jó
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on
Ég heyrði á tal tveggja ungra kvenna um daginn.Önnur var í dragt, í góðu starfi hjá góðu fyrirtæki,hin var í gallabuxum og bol, í skemmtilegu námi í
hinum skemmtilega Háskóla Íslands. Báðar eru glimrandi
sáttar við hlutskipti sitt og á Laugaveginum segja þær að-
spurðar „allt frábært“ og allt gengur „alveg æðislega vel“.
Í þessu samtali viðurkenndu þær þó hvor fyrir annarri
að þær myndu gefa mikið fyrir að skipta um hlutverk. Há-
skólastelpan sem ræður tíma sínum að mestu leyti sjálf
sagðist þrá að þurfa að vakna eldsnemma, blása hárið vel
og vandlega og fara í meiriháttar flotta og vel sniðna dragt,
mæta svo á fundi þar sem álit hennar skipti máli, ræða
áþreifanleg mál, taka ákvarðanir sem hefðu raunverulegar
afleiðingar og svo framvegis. Framakonan sem nýtur mik-
illar velgengni í starfi sínu sagðist hins vegar óska þess að
hún gæti vaknað í rólegheitum, skellt sér í meiriháttar
pæjulegar gallabuxur og ermalausan bol, farið á kaffihús
og lesið nokkra kafla í góðri bók áður en hún rölti í tíma
þar sem hún tæki þátt í örvandi samræðum við hugsandi
fólk um „áhrif menningarástandsins á veruleikann og líf-
ið“. Svo andvarpaði hún og stundi; „Veistu hvað þú ert
heppin?“ Háskólastelpan horfði ákveðin á hana augum
þess sem veit svo miklu betur: „Það ert þú sem ert hepp-
in.“
Ég hugsa að margir hafi lent í svona samræðum. Eða að
minnsta kosti hugsað með sér að þeir vildu gjarnan skipta
við næsta mann. Svo vandræðalegt sem það kann að vera
þá á mannskepnan það til að bera sig
saman við aðra og þá ekki endilega í
neikvæðum skilningi – þar sem öfund
er í aðalhlutverki – heldur meira svona
eins og til að stilla sjálfa sig af og setja
sig í samfélaglegt samhengi. Hvar stend
ég? Hvað er ég að gera? Hvernig passar það við það sem
aðrir eru að gera? Væri ég til í að vera að gera eitthvað
annað? Slík sjálfsskoðun og endurskoðun er eitthvað sem
flestir ganga einhvern tímann í gegnum, í mismiklum mæli
þó. Sumir eru í svo stöðugri sjálfsskoðun að þeir fúnkera
varla í hinum praktíska heimi á meðan aðrir taka þetta í af-
mörkuðum tímabilum.
Og þá er oft óhjákvæmilegt annað en að líta í kringum
sig. Í dag gæti ég til dæmis alveg hugsað mér að skipta við
vinkonu mína sem situr – í geysilega flottri dragt – bak við
skrifborð á skrifstofu sinni í ráðuneytinu þar sem hún
vinnur og undirbýr sig fyrir fund þar sem hún mun brill-
era að vanda. Og þegar ég msn-a henni skilaboðum þess
efnis að ég vildi að ég væri hún, segir hún mér að halda
kjafti enda langi hana miklu frekar til að sitja við eldhús-
borðið heima hjá mér pikkandi eitthvað djók inn á far-
tölvu í teygðum bómullarbol með útvarpið í botni. „Þú ert
svo heppin,“segir hún og ég segi henni að þegja sjálfri, það
sé hún sem er heppin. Hún verði að átta sig á því og hætta
að vera svona vanþakklát. „Einmitt ...“ segir hún, „og
þetta á ekki við um þig.“ „Nei,“ segi ég, „við erum að tala
um þig og það ert þú sem ert heppin.“ Svo segjum við „nei
þú ...“ aftur og aftur og aftur þangað til það er orðið ljóst
hversu vandræðalega illa þetta samtal hæfir virðulegum
sérfræðingi í ráðuneyti – skítt með litla djókarann við far-
tölvuna.
Að lokum komumst við að svipaðri niðurstöðu og há-
skólastelpan og framakonan sem ég nefndi hér í upphafi
gerðu; Kannski skiptum við í alvörunni einhverntímann
seinna. Og þá líður sennilega ekki á löngu þar til við förum
að segja hvor við aðra; „Ó, þú ert svo heppin?“. (Hún
verður samt alltaf aðeins heppnari). bab@mbl.is
Þú ert svo heppin
Birna
Anna
Þær myndu gefa
mikið fyrir að
skipta um hlutverk.